en Kaylatjie sal nie ’n woord oor die saak sê nie, Sebastiaan,” beloof Trynie plegtig.
Kayla knik bevestigend met haar kop toe Sebastiaan haar vraend aankyk en vra hoopvol: “Sal Sheilah omgee as ek en ta Trynie vir haar ander loseerders sonder motorfietse soek, oom Sebastiaan? My tannie Annelize het die naweek op die vlug geslaan, want sy kan nie die voortdurende lawaai hanteer nie.”
“Sheilah se loseerders is vir my ook ’n raaisel,” kom dit van Briand. “Die manne maak ’n renbaan van die erf en die straat. Al sou professor Annelize geen beswaar teen die lawaai hê nie, sal van die ander bure in die omgewing binnekort ’n klag by die verkeersbeamptes of die munisipaliteit lê.”
“Ja … ja, dis natuurlik moontlik, Briand. Aangesien die loseerders maar pas ingetrek het, hoop ek dat hulle almal Maandag weer na hulle onderskeie werkplekke toe sal terugkeer,” antwoord Sebastiaan en lyk namens Sheilah skuldig. “Ek sal nietemin met Ben en Sheilah praat oor julle bereidwilligheid om hulle te help. Ek sal sommer nou gaan. As jy net die veiligheidshek vir my sal oopmaak, asseblief, Trynie. Ek ly aan hoogtevrees, ek sal nooit met behulp van die lere oor daardie hoë muur kan klim nie.”
“Kom ons stap eers spens toe en kry die melktert wat jy vir Ben moet saamneem, Sebastiaan,” antwoord Trynie en kom orent.
“Hoekom is jy vies, Briand?” vra Kayla toe Trynie en Sebastiaan die vertrek uitstap.
“Omdat jy nie my hand wil vashou nie,” terg hy halfhartig.
“Wees ernstig, Briand. Jy het begin frons toe Sheilah oor die koop van die buurhuis gepraat het. Het jy gehoop om die huis te koop?”
Hy lag ontspanne. “Allermins. Maar net soos oom Sebastiaan, het Ben aan my vertel hy en Sheilah huur julle buurhuis en dat hulle loseerders help om die huur te betaal. Oom Sebastiaan het te kenne gegee dat Ben en Sheilah nooit so ’n duur woonhuis sou kon bekostig nie, daarom het Sheilah se storie my laat wonder. Maar ek wil nie oor huise gesels nie. Gaan ek en jy vanaand uiteet en fliek? Of hou jy meer van dans, my swartkopmeisie? Ek weet dalk nie waar Baumann se restaurant is nie, maar ek ken ’n paar plekke waar die kos puik is. Wat sê jy?”
“Ek sal graag …” begin sy en swyg dan afgehaal. “Ek kan nie! Tannie Annelize is vir die hele naweek weg, en ek sal ta Trynie nooit stoksielalleen in die huis los nie.”
“Maar julle het tog seker ander personeel?”
“Hulle werk net tot vieruur smiddae en woon elders. Ek is jammer, Briand, maar dis net nie moontlik nie,” antwoord sy teleurgesteld.
“Ons kan altyd op die lere staan en gesels,” skerts hy.
“Ná tienuur vanaand as die motorfietsryers moeg is van hulle rumoerige speletjie?”
’n Frons keep weer tussen sy wenkbroue. “Dis nog iets waaroor ek wonder: waar kom Sheilah en Ben aan hulle loseerders? Ek weet hulle het die huis gemeubileerd gehuur, maar dis byna asof die loseerders ’n deel was van hulle huurpakket.” Hy kyk haar deurdringend aan. “Het jy of ta Trynie ooit met die huisagent gepraat?”
“Nee. Ons het almal geweet die huise weerskante van ons is in die mark, want die Jansens het afgetree en woon al twee maande in Nieu-Seeland, en ou mevrou De Nysschen het ná haar man se dood by haar dogter in Pretoria gaan woon. ’n Mens kyk nie in die erwe van leegstaande huise rond nie, want daar is niks te siene nie. Nie een van ons het ooit die huisagent met ’n oog gewaar nie.” Sy swyg en vra onseker: “Hoekom stel jy soveel belang in wie ons buurhuis gekoop het, Briand? Is jy ook ’n huisagent?”
’n Glimlag lig traag sy mondhoeke. “Nee, net ’n nuuskierige agie. As ek Hanco Erhart se stories moet glo …” Hy besef dat sy hom vraend aankyk en verduidelik: “Ek het jou vertel Hanco is ’n suksesvolle sakeman, maar ek begin te wonder of hy dié keer weet wat hy doen. Ek het ander projekte waarmee ek besig is en as hy nie vinnig besluite neem nie, vlieg ek terug São Paulo toe. Sal jy saam met my kom as ek jou vliegkaartjie koop, mooi Kayla?”
“Hoekom? Wil jy Kersfees saam met ons Jouberts op ons plaas deurbring?” vra sy skertsend en probeer om te vergeet dat hy binnekort sal terugkeer na Brasilië toe.
“As dit ’n definitiewe uitnodiging is, koop ek nog vandag vir jou ’n kaartjie! Gaan ons saam Kersfees hou, Kayla?”
Briand glimlag, maar die erns in sy oë is nie haar verbeelding nie, dink Kayla en lag gedwonge. “My ouers sal dit beslis nie waardeer as ek toelaat dat ’n wildvreemde man vir my ’n peperduur lugkaartjie koop nie – en die skok sal my tannie Annelize die een of ander noodlottige aanval gee.”
“Vreemd, dit voel asof ek jou my lewe lank ken,” sê hy ingedagte en staar haar aan asof hy die antwoord op ’n raaisel soek. “Voel jy nie ook so nie? Ek hoef nie voor te gee of jou te probeer beïndruk nie, want ons ken mekaar.” Sy oë vernou agterdogtig. “Daar is nie dalk ’n ander man wat jou gevra het om met hom te trou nie, meisiekind? Oorhaastige huwelike eindig altyd op die rotse.”
“Ek weet, daarom is ek en ta Trynie en my tannie Annelize geswore oujongnooiens. Hoeveel maal was jy al getroud?”
Briand snak na sy asem van verontwaardiging, verstik en kug ’n paar maal agter sy hand. “Voordat ek soos Sheilah en Ben gaan vars lug soek, beledigende meisiekind: ek het nog nooit en sal ook nooit ’n huwelik oorweeg nie. Dis waarom ek so maklik met jou oor die weg kom, want jy probeer nie om my met sielvolle kykies en uitlokkende glimlaggies verlief te maak op jou nie. Ek kan net ek wees. So: as ek die vleis koop, mag ek môre saam met jou en ta Trynie kom vleis braai?”
“Ek sal dit oorweeg as jy al my vrae bevredigend beantwoord,” skerts sy met gedwonge lighartigheid, ineens so hartseer dat sy wens sy kan in Trynie se arms huil. Briand wil nie trou nie. Nooit nie. Nie eens oor tien jaar nie. Maar solank hy nie met ’n ander meisie trou nie … “Hou jy net van getroude vrouens? Nee … nee, dis nie wat ek wou gevra het nie. Hou jy te veel van baie meisies om ooit een meisie lief te hê?”
“Ek hou van meisies, maar liefde …” Sy mond vertrek sinies. “Ek is nie werklik bygelowig nie, maar die mense wat ek werklik liefgehad en vertrou het, het my almal in die steek gelaat. Vreemd, my pa, vir wie ek geen gevoel het nie, is die anker in my lewe. Liefde is nie noodsaaklik vir geluk of sukses nie.”
“Hoe kan enige kind sê hy het geen gevoel vir sy pa nie?” vra sy onbegrypend.
“Toe ek jonger was, het ek hom gehaat, maar met verloop van tyd het daar ’n soort aanvaarding gekom. Renier Olivier is die man wat my skoolgeld betaal het en my universiteit toe gestuur het; met sy hulp kon ek die geleentheid kry om my as siviele ingenieur te bekwaam en ’n sukses van my loopbaan te maak. Ek is dankbaar teenoor hom, maar hy het nie my liefde of my respek nie.” Hy glimlag onverwags. “Hoekom vertel ek jou al dié dinge? Dis jou oë: op die oomblik is hulle die kleur van donkergrys stormwolke. Is jy ’n heks, mooi Kayla? Kyk jy in mans se oë en dwing hulle om hul lewensgeskiedenisse te vertel?”
“As jy by ons wil vleis braai, moet ek jou diepste geheime ken. Was jy ’n student aan ons universiteit? Miskien in een van professor Leendert Pelser se klasse?” vra sy gelykmatig.
“Ja!” antwoord hy verras. “Twaalf jaar gelede was hy nog nie ’n professoraat aangebied nie, en ek het hom as doktor Pelser geken. Hy was ’n gawe lektor – ek onthou hy het ons eerstejaarstudente vir ’n vleisbraai na sy huis toe genooi. Ons was almal grasgroen en doodsbenoud, maar ná die vleisbraai het ons begin besef dat ons lektore net gewone mense is.”
“Dan ken jy sy vrou, tannie
