jy lag agter jou hand, Kaylatjie, maar dit was mý arme kat wat maande lank met bles kolle op sy lyf moes rondloop nadat Sunette hom vol kougom geplak het.”
“Ek en Sunette was net sewe, ta Trynie. Ons het gedink ons help die kat toe ons al die stukkies kougom met ’n skêr afknip,” herinner Kayla haar en vra nuuskierig: “Is tannie bly tannie het oom Sebastiaan eindelik ontmoet?”
Trynie sug beswaard en jaag ’n krummeltjie roosterbrood met haar wysvinger op die tafeldoek rond. “Jy kan maar sê ek is bly, sussie, maar ek was gister blyer toe ek op die leer gestaan het en net in Sebastiaan se blou-blou ogies gekyk het.”
“Maar hy was so gaaf, ta Trynie. Of hou tannie nie van sy stem nie?” vra Kayla.
“Die man het ’n wonderlike mooie stem, my engel, maar … Dit was toe ek opstaan en soos ’n hemelbesem oor hom troon dat al die mooi gedagtes wat in my hart was tot in my groot geel tekkies gesak het. Ek weet hoe lank ek in die ou mates was, maar ek is te bang om my in die nuwe mates te meet, want dalk is ek twee meter. Ag, liewe hemel tog, wat moet die goeie man van my dink?” vra Trynie hartseer.
“Briand het my vertel oom Sebastiaan was ’n geskiedenisonderwyser. Hy is ’n ontwikkelde man, ta Trynie – hy sal nie so simpel wees om hom deur so iets te laat afsit nie,” probeer sy Trynie moed inpraat.
“’n Onderwyser? Ag, sussietjie, jy moes eerder gepraat het. As hy ’n doodgewone ambagsman was, kon ek nog gehoop het. Maar ’n man met ’n geleerdheid soos hy … Gaan slaap, Kaylatjie, jy’s moeg. Ek gaan myself in ’n koma in werk sodat ek nie die energie het om aan Sebastiaan te dink nie!”
Kayla wag totdat die laaste motorfietsenjin net ná eenuur die middag afgeskakel word, klim die leer op om oor die muur te loer, en kyk vas in Briand se goudbruin oë. Sy hand gryp haar aan die skouer vas toe sy outomaties terugdeins.
“Het jou!” terg hy. “Ek wou jou net verras het – nie die oorsaak wees dat jy afval en jou nek breek nie.”
’n Golf van opwinding spoel deur haar toe sy hande haar skouers aanraak en sy slaan haar oë haastig neer, bang dat sy haar onstuimige emosies aan hom sal verraai. “Noudat ek weet julle het ’n leer, sal ek en ta Trynie nie meer op ons leer klim om julle dop te hou nie,” antwoord sy en voel haar hartklop bedaar toe hy sy hande wegneem van haar skouers af.
“Dis die pret van twee lere weerskante van die muur: ons kan heerlik privaat gesels en betyds sien as iemand probeer om ons gesprekke af te luister. Beloof jy om gereeld tydens middagete by my te kom kuier, mooi Kayla?” versoek hy, sy oë laggend in hare.
“Gaan jy nie binnekort terug Brasilië toe nie?” vra sy ewe ongeërg, asof sy planne haar nie werklik raak nie.
“Ek sal jou betyds waarsku en haastig terugkom,” skerts hy en vra nuuskierig: “Maar vertel my eers van ta Trynie: is sy die tannie met die wit hare wat gister oor die muur geloer het?”
“Ja, tant Trynie Geyer, ons huishoudster. Sy is deel van Huis Kanferfoelie en deel van my, amper soos ’n ouma, maar terselfdertyd ’n vertroueling en ’n vriendin. Oom Sebastiaan het haar ontmoet toe hy vroegoggend kom kuier het. Het hy jou vertel van sy kuiertjie?”
“In detail,” glimlag Briand, “want dit was op my aandrang dat hy verhoed het dat die spul manne julle huis binnestorm en ’n bierpartytjie hou. Het julle rêrig bier in die yskas?”
“Nie ’n enkele bottel of blikkie nie. As my tannie se vriende oorkom vir ’n vleisbraai, bestel sy spesiaal bier en gee dan alles weg wat aan die einde van die aand oorbly. Tannie Annelize hou van wyn en ek verkies sjampanje, maar ek kan dit nie bekostig nie.”
“Ek sal onthou wanneer ons saam gaan eet. Maar wat nou van die vriendelike blondekop wat die manne vir ’n biertjie genooi het? Woon sy ook hier?” vra Briand belangstellend en soek met sy oë oor die werf agter Kayla, asof hy hoop om Sunette te gewaar.
Kayla kreun innerlik, weer eens bewus van ’n hinderlike stekie van jaloesie in haar binneste. Geseënd met al die regte rondinge en genoeg skoonheid om ander meisies jaloers te maak, is Sunette vir die meeste mans onweerstaanbaar. Sy weet hoe om hulle te betower met haar sagte, effense hees stem wat sy spesiaal aanwend wanneer sy met mans praat, en haar verleidelike glimlaggies het ’n bekoring wat hulle gevange hou. Sunette kan in ’n wildvreemde man se oë kyk en met soveel opregte bewondering en belangstelling na hom luister dat die arme man glo hy is die belangrikste man in haar lewe en in die heelal. En nou vra Briand haar oor Sunette uit …
Sy is nie verlief nie, herinner sy haarself; sy was nog nooit verlief nie – nie verlief genoeg om jaloers te wees op haar boesemvriendin nie, maak sy haarself wys en glimlag met gedwonge lighartigheid in Briand se oë.
“Sunette Durand is my boesemvriendin vandat ons saam in graad een was, sestien jaar gelede. Sy was in die koshuis, maar omdat sy my beste maat was, het my tannie Annelize toestemming gekry dat sy naweke en sommige vakansies saam met ons kon deurbring. Sy is die kruis in ta Trynie se lewe, want sy vang altyd onmoontlike goed aan – dikwels skreeusnaakse goed.”
Briand skud sy kop, die lig in sy oë nadenkend. “Soos om vreemde mans vir ’n biertjie oor te nooi terwyl sy goed weet hulle het geen bier nie? Nee, ek dink jou boesemvriendin weet sy bemoeilik mense se lewens en lag in haar mou.”
“Jy verstaan nie, Briand. Goed, Sunette het gejok, maar ons het ’n rukkie stilte in ons huis gehad. Het oom Sebastiaan jou nie vertel hoe hard die lawaai van die motorfietse in ons huis is nie?” vra sy partydig, oneindig dankbaar dat Briand nie voor Sunette se sjarme geswig het nie – of het Sunette nie persoonlik met hom gepraat nie?
“Hy het, ja, en dis ’n sakie wat ek nog moet ondersoek – moontlik sal Hanco my ’n verduideliking kan gee.
“Wie is Hanco nou?” vra sy. Het Briand nie die vorige dag ook van hom gepraat nie?
“’n Ou vriend met briljante sakevernuf. Moontlik stel ek jou in die toekoms aan hom voor.”
Briand praat van ’n toekoms, besef sy, en ervaar weer ’n gevoel van opwinding wat haar hart vinniger laat klop, voordat die harde werklikheid haar huiwerende droom uitwis. “As Hanco ook in Brasilië sy besigheid bedryf, is die moontlikheid skraal – veral as my vliegkaartjie van eierverkope afhanklik is. Jy ken nie dalk iemand in die advertensiewêreld nie?”
“Nee, my werk is gewoonlik lankal afgehandel teen die tyd dat my kliënte van advertensieagentskappe gebruik maak.” Sy groot hand vou die hand toe waarmee sy aan die leer vashou en sy stem is deurvleg van erns en lag toe hy vervolg: “Dalk oorreed ek jou nog om my persoonlike assistent te word – of hou jy net van prentjies teken?”
“Moenie eens probeer nie, Briand – ek kan my niks verveliger voorstel as om ’n sekretaresse te wees nie. Om in Brasilië te woon, klink so aanloklik soos griep in die somer. As ek nie eens ter wille van my ouers in Brasilië wil gaan woon nie, waarom sal ek daar gaan werk?”
“Ek is ook lief vir ons land, maar ek gaan waar my inkomste die beste is. Ek besit ’n woonstel in São Paulo, maar ek het ’n pragtige strandhuis aan die Ooskus en ’n woonstel hier. Klink my aanbod aanlokliker, mooi Kayla?”
“Nie eens ’n bietjie nie. My ouers besit ’n strandhuis naby Durban en ek betaal nie losies om by tannie Annelize te woon nie,” antwoord sy met ’n tergende glimlaggie, onverklaarbaar verlig om te weet Briand het ’n woonstel in die stad en is oënskynlik nie gretig om hom permanent in Brasilië te vestig nie.
“Dan is
