“Klop-klop!” sê ’n aarselende tenoorstem uit die deur van die ontbytkamer.
“Hallo, oom! Het oom ook kom bier drink?” groet-vra Sunette met ’n stralende glimlag.
Trynie staar verslae na Sebastiaan, vryf haar hande senuweeagtig saam en soek met haar oë hulp by Kayla.
“Meneer Van Oldenbarneveldt … goeiemôre. Ek is Kayla Joubert. Bly te kenne, meneer, en welkom in Huis Kanferfoelie. Briand Olivier het my vertel wie meneer is,” sê Kayla met ’n innemende glimlag en staan op. “Dis juffrou Trynie Geyer, ons huishoudster. Sy is soos ’n eie ouma vir my enne … en my vriendin, Sunette Durand.”
“’n Liewe, eie ouma,” beaam Sunette met ’n heftige kopknik.
“Bly te kenne, Kayla … Sunette,” sê Sebastiaan, tree nader aan Trynie en steek sy hand met ’n galante buiginkie na haar uit. “Dis ’n voorreg om u te ontmoet, juffrou Geyer.”
Trynie skud Sebastiaan se hand en sê bedees: “Bly te kenne, meneer Van Oldenbarneveldt. Ek en Kayla wou oorkom om julle met ’n paar melkterte in ons buurt te verwelkom, maar dit was nog so vroeg … Ek bedoel, u is baie welkom, al is dit nog vroeg.”
“Dankie, juffrou Geyer. As …”
“Sommer net Trynie, meneer Van Oldenbarneveldt. Met ’n professor in die huis is ek altoos omring van professore en doktore. Al die titels is tog nie nodig tussen bure nie?” vra Trynie met ’n skugter glimlaggie. “Maar sit gerus.”
Sebastiaan glimlag ingenome en gaan sit. “Ek stem heelhartig saam met jou, Trynie. ‘Sebastiaan’ is klaar ’n mondvol, maar dis darem korter as my van. En julle dametjies kan my ‘oom’ noem, soos ons mense gewoond is. En nou, Trynie, wil ek jou om verskoning vra dat ek sommerso julle huis binnegekom het, maar die jong mans het op julle drumpel gestaan, gereed om die plek binne te vaar. Ek het hulle uitdruklik beveel om te bly waar hulle is en die voordeur in hulle gesigte toegemaak en die deur gesluit. Het ek te voortvarend opgetree?”
“Ek waardeer jou besliste optrede met my hele hart, Sebastiaan, want Huis Kanferfoelie is propvol kosbare antikwiteite en oorspronklike skilderye. Professor Joubert sou my nooit vergewe het as een van haar besittings deur die spul barbare … e … motorfietsryers beskadig is nie,” antwoord Trynie en kyk betigtigend na Sunette.
“Maar wat nou van die bier wat ek die manne beloof het, ta Trynie? As ons nie gou speel nie, pluk hulle hul fietskettings uit en slaan al die vensters fyn en flenters!” waarsku Sunette en rol haar oë dramaties.
Sebastiaan lag spontaan. “Jy het ’n vrugbare verbeelding, Sunette, maar al dra die jong mans almal leerbroeke en -baadjies, is hulle aangename jong mense en beslis nie ’n bende misdadigers nie.” Hy glimlag gerusstellend vir Trynie. “Jy en jou huismense kan met ’n geruste gemoed snags slaap, Trynie. Die jong klomp is nou wel ’n bietjie lawaaierig met hulle motorfietse, maar hulle sal julle drie dames geen leed aandoen nie.”
“Maar wat nou van die bier, ta Trynie?” wil Kayla ook weet. “Verwag tannie dat ek en Sunette ons eiergeld moet gebruik om vir die manne bier te koop? Sjies … dis sonde om so suinig te wees. Tannie weet self ek en Sunette is tans werkloos en minder bevoorreg.”
Sebastiaan hou sy hand gebiedend op. “Nee, Kayla, jy en Sunette spandeer nie ’n sent van julle swaar verdiende geldjies nie.” Hy glimlag goedkeurend en verduidelik: “Briand het my vertel van julle pogings om selfonderhoudend te wees, en ek dink julle optrede is bewonderenswaardig. Moenie jou bekommer oor die bier nie, Trynie, ek het reeds aan die jong mans verduidelik Sunette het net geterg toe –” Hy swyg toe die luide gebrul van motorfietsenjins skielik die vensters laat vibreer. “Genade, maar dit ís erg!”
“Dis nog erger as die vensters oop is,” sê Trynie hard. “Die stilste plekke in ons huis is die kombuis en die musiekkamer, maar ons kan nie daar boer nie.” Sy draai na Sunette en gee onwillig toe: “Miskien moet ek jou bedank vir jou leuentjie, Sunette, want ons kon mekaar darem leer ken sonder om te moet skree.”
“Ja, ek het nogal ’n liewe hartjie,” beaam Sunette met ’n vroom glimlaggie en tree haastig terug na die staanhorlosie toe Trynie haar vies aankyk.
“Kan ek jou enigiets te ete of te drinke aanbied, Sebastiaan?” vra Trynie hoflik.
“Nee, dankie, Trynie, maar dalk later vandag? Of enige ander dag. Nou, dan groet ek maar. Tot siens, Trynie. Dit was werklik aangenaam om jou – en die dogters, natuurlik – te ontmoet.” Hy staan op.
“Dit was gaaf om met jou kennis te maak, Sebastiaan,” antwoord Trynie, werp Kayla ’n hulpbehoewende blik toe en kom stadig orent. Sebastiaan se kop bereik skaars haar skouer, en sy sug verwese. “Kom, Sebastiaan, ek sal jou na die voordeur toe vergesel.”
“Ek waardeer jou gasvryheid, Trynie,” sê Sebastiaan, lig sy hand groetend vir Kayla en Sunette en volg Trynie die ontbytkamer uit.
“Arme ta Trynie,” sug Sunette simpatiek. “Geen wonder sy kon nooit ’n man kry nie: sy is so lank soos die pilare van ’n Griekse tempel.”
“Jy sê en doen die simpelste goed, Sunette: vergelyk my ta Trynie met ’n pilaar en bied bier aan vir ’n spul wildvreemde mansmense. Is daar nie genoeg mans in jou lewe nie?” vra Kayla en wonder met ’n hinderlike gevoel van jaloesie of Sunette reeds met Briand kennis gemaak het.
“Daar is altyd mans in ’n blondine se lewe, my preutse vriendin,” antwoord Sunette treiterend en betrag Kayla krities. “Ek wens dit was nie waar nie, maar jy is mooier as ek, en nogtans is dit om my dat die manne draai. Hulle vra my gereeld oor jou uit, maar jy is te passieloos, vriendin. Hartstog, Kayla, is die voedsel van die liefde.”
Kayla kreun asof sy dodelik gewond is. “Ek weier om na nog ’n lesing oor jou siening van die liefde te luister, Sunette. Hoeveel mans het jy oorgenooi?”
“Al die motorfietsryers. Daar is sewe van hulle en ek het hulle klaar beloof ek sal saam met hulle uitgaan: een vir elke aand van die week, die naweek ingesluit. Maar sal jy jou ouboet Marnus nou asseblief vertel ek is al tien jaar lank getrou aan hom, my liewe vriendin? Ek stuur gereeld vir hom e-pos en ek sorg dat hy hope foto’s van my kry, maar ek kon nog nie die moed bymekaarskraap om hom van my jare lange lojaliteit aan hom te vertel nie.”
“Sunette, doen jy dit opsetlik, of weet jy nie as jy twak praat nie? Hoe kan jy beweer jy is lojaal aan Marnus as jy elke aand van die week met ’n ander man uitgaan en kort-kort dolverlief is op die een of ander vent?” vra Kayla onthuts.
“Jy weet waarom: dis in my gene, wat ek van my flirt van ’n ma geërf het,” antwoord Sunette bitter. “Dis waarom ek met ’n man soos Marnus moet trou, want hy het jou ouers se lojale gene geërf en ons kinders sal almal na hulle aard. Ek beloof jou, Kayla: as jou broer met my trou, sal ek nooit ooit weer met ’n ander man flankeer nie.”
Trynie se harde, ongelowige gesnuif laat hulle vinnig na die deur toe draai. “Asof ons jou glo! Marnus het te veel gesonde verstand om met ’n klein flerrie soos jy te trou. En gee nou pad voor my aangesig, Sunette. Kayla het gisternag nie ’n oog toegemaak nie, sy moet gaan rus. Toe, weg is jy!” bulder Trynie bo die gedreun van die motorfietsenjins.
“Ek soek eintlik net ’n slaapplekkie totdat ek my pa kan –” begin Sunette met ’n patetiese stemmetjie, maar skarrel blitssnel by die deur uit toe Trynie die broodrooster oplig en dit roekeloos in haar rigting swaai.
Trynie
