vee as dit nie anders kan nie, want as ek by my ouers wil gaan kuier, sal ek self vir my vliegkaartjie moet betaal.”
“Maar dit kos duisende. Sal jou suinige tante jou nie finansieel help nie?” vra hy onthuts.
“Tannie Annelize gee vir my geld vir my verjaarsdae en Kersfees, en dis die begin en die einde van haar groothartigheid. Sy sê as ek nie van jongs af leer wat die waarde van geld is nie, sal ek nie eendag my erfenis kan waardeer nie. Liewe land, wie dink nou aan erf? Ek hoop nie een van my mense gaan ooit dood nie.”
“Maar totdat jy erf, sal jy eiers moet verkoop,” korswel hy. “Waarom wil jy by ’n advertensieagentskap gaan werk?”
“Ek hou van prentjies teken,” spot sy en verduidelik: “Ek kry binnekort my graad in grafiese kuns. Kry ek werk by ’n advertensieagentskap, sorg ek en ’n hele span vir die visuele en verbale elemente van ’n advertensie. My vriendin, Sunette, het ’n graad in joernalistiek en sy wil ’n kopieskrywer word. Ek en sy het al saam plakkate en biljette vir ’n paar besighede ontwerp terwyl ons studente was en goeie betaling gekry.”
“Maar julle verkoop nog eiers?” vra hy kamtig ernstig, lag dansend in sy oë.
“Weet jy hoe skaars is werk vir onervare studente?” vra sy gegrief en kyk hom opsommend aan. “As ek eendag stokoud is soos jy, sal ek nie vir werklose jong mense lag nie.”
“Stokoud?” vra hy beledig. “Meisiekind, as ons met my motor gery het, het ek jou net hier uitgesmyt! Jy is agttien en ek is agt-en-twintig – reg?”
“Ek is reeds mondig,” korrigeer sy hom met ’n trotse lig van haar ken.
“Gaaf. Ek is nege-en-twintig … e … amper dertig,” erken hy, sy glimlag vonkelend. “Is jy so honger en dors soos ek? ’n Koppie koffie en ’n bord spek en eiers sal nou vorentoe smaak. Waar kry ons ’n restaurant wat voor sesuur in die oggend oop is?”
“Nêrens nie. Ken jy nie die stad nie?”
“Ek is nie dikwels hier nie,” antwoord hy en vervolg tergend: “Net soos jou slim ouers, woon en werk ek ter wille van my finansies in Brasilië.”
“In São Paulo?” vra sy verras.
“In al die stede waar daar werk is. Dis die voordeel van my hoë ouderdom: ek kry maklik werk en ek kan Portugees praat. As jy Portugees magtig is, vat ek jou saam met my as ek weer Brasilië toe gaan.”
“Ek ken genoeg Portugees om oor die weg te kom, maar …” Sy kreukel haar neus en gaan met sekerheid voort: “Ek hou van ons land en al sy mense. Ek is gelukkig hier en my tannie Annelize en ta Trynie het my nodig.”
“En jou pa en ma?”
“Ons gesels gereeld op Skype, en elke twee jaar kom kuier hulle by my ma se ouers en tannie Annelize. Tot dusver het ek elke tweede jaar by hulle gaan kuier, maar van nou af sal ek self vir my vliegkaartjies moet betaal.” Sy betrag hom vraend en vra huiwerig: “Het jy jou ouers finansieel gehelp om ons buurhuis te koop?”
Briand se mond val oop en hy kyk vlugtig na haar, trap rem by die verkeerslig en word deur ’n langdurige hoesbui oorval. Hy bring die motor weer in beweging toe die verkeerslig na groen verander, maar sy hoesbui kom nie tot bedaring nie.
“Ek dink jy moet hier êrens parkeer sodat jy met groter gemak jou longe kan uithoes, Briand. Ek sal verder bestuur,” sê sy sarkasties, maar sy sien hoe die glansende lag goud in sy oë tower.
“My ouers …” begin hy hees, skraap sy keel verskonend en sê met groot erns: “Ek veronderstel jy en die tannie met die wit hare het aanvaar ek en al die ander manne is … e …” ’n Moedswillige laggie peul onverhoeds oor sy lippe en dan skud sy skouers van ’n geluidlose lag wat hy nie probeer verberg nie.
Dit is nogal snaaks, dink sy eerlik: sy en ta Trynie het aanvaar die besadigde pa- en ma-hippies se huwelik is geseën met sewe rumoerige motorfietsryers plus Briand. Die sewe manne het soms hulle valhelms afgehaal en sy het twee rooikoppe opgemerk tussen allerlei haarskakerings, van donkerblond tot raafswart, maar steeds geglo hulle is almal broers.
“As jy klaar gelag het, Briand: verhuur die twee ou hippies kamers aan die spul motorfietsryers?” vra sy toe hy met sy handrug lagtrane van sy wange vee en links draai in ’n systraat. “Jy moes reguit aangery het, Briand. Ons is …”
Briand parkeer die motor langs die sypaadjie en skakel die enjin af. “Ek is jammer ek kon nie ophou lag nie, Kayla, maar Sheilah en Ben Stassen …” Hy kuglag weer. “Hulle wil nie oom en tannie genoem word nie. Sheilah is ’n uitmuntende kok en Ben help haar ewe fluks – hy is ’n professionele sjef en het jare lank in restaurante en hotelle gewerk, maar nou laat hy die meeste van die kookwerk aan Sheilah oor.”
“En nou het hulle ’n losieshuis vir lawaaimakers,” sê Kayla onvergenoegd. “Ek weet hulle het gisteraand stiptelik om tienuur opgehou om op hulle motorfietse rond te jaag, maar as hulle vandag weer soveel lawaai gaan maak … Het hulle nie werk nie? Elkeen van daardie motorfietse is heelwat duurder as my ou motortjie. Of is hulle almal met vakansie?”
“Ek ken nie die situasie so goed nie, Kayla. Hanco Erhart het my gevra om julle buurhuis te besigtig en die gasvrye Sheilah en Ben het my vir middagete genooi. Ek en oom Sebastiaan het lekker gesels, daarom het ek ’n uur of wat saam met hom gekuier.”
“Maar jy loseer nie by Sheilah en Ben nie?” vra sy, so teleurgesteld dat sy kan huil.
“Nee, maar ek sal gereeld by oom Sebastiaan gaan inloer en hoop Sheilah nooi my weer vir ete – of dalk kan ek jou vir ete nooi ná al die moeite en skade wat ek jou vanoggend aangedoen het,” stel hy met ’n speelse glimlag voor.
“As jy vriende met ons bure is, sal ta Trynie sê ek heul met die vyand as jy my sou uitneem vir ’n ete, behalwe …” Sy glimlag en vra gretig: “Wie is oom Sebastiaan? En hoe lyk hy?”
“Oom Sebastiaan van Oldenbarneveldt –”
“Goeiste! Wat ’n mondvol!” val sy hom verdwaas in die rede.
“E … ja, dit is nogal ’n mondvol vir ’n omie wat nie te groot is nie. Sheilah is oom Sebastiaan se suster. Ek vermoed dis waarom sy so jonk met Ben getroud is: sy kon nie wag om van haar nooiensvan ontslae te raak nie.”
“Is oom Sebastiaan die korterige omie met die spierwit hare en blou-blou oë?” vra sy nuuskierig.
Hy frons hewig en gluur haar aan. “Moet ek van jou vraag aflei jy hou meer van oom Sebastiaan se blou-blou oë as van my geel oë?” vra hy kamma vies.
“Geel? Moenie laf wees nie! Jy het doodgewone ligbruin oë. Gee oom Sebastiaan nie om om na die dreunende motorfietsenjins te luister nie?”
“Nie werklik nie, want sy slaapkamer is aan die agterkant van die huis. Die mure van al die ou huise in die cul-de-sac is byna ’n meter dik, en dit help om die klank te doof. Oom Sebastiaan was sy lewe lank ’n geskiedenisonderwyser, en hy het ’n studie gemaak van die verskillende boustyle van al die historiese geboue in die stad,” vertel Briand en blik op sy polshorlosie. “Ek sal moet wikkel om my fiets op te laai voordat die koerantjoggie al sy koerante verkoop en padgee. Ek dink ek het my fiets by die verkeersligte net ná hierdie dwarsstraat gelos. Sal ons ry?”
“Ja, asseblief. Ek is jammer ek kan jou nie verder help nie, maar ons sal
