wat sy al drie keer verskuif het.” Derek druk sy vingers teen sy oë. Hy besef dadelik hoe belaglik sy aanmerking klink, maar frustrasie het by sy rasionele denke oorgeneem.
Die hoofpyn wat van vroegoggend af dreig, klop nou met mening. Wat kan nog verkeerd gaan? Dit is belaglik.
“Sy is gister skielik oorlede. Beroerte, sê die persoon wat die foon geantwoord het,” sê Santie, sy assistent.
Derek kyk vlugtig op. “Die persoon wat die foon geantwoord het, is dit familie? Dalk die kleindogter?” As dit is, is dit goeie nuus. Volgens die ou dame is haar huis in haar kleindogter se naam. Dit maak dinge aansienlik makliker en kan dalk die hele proses vinniger laat vorder as wat hy gereken het.
“Nee, maar sy sal skynbaar die naweek op McGregor wees.”
“Maak dadelik ’n afspraak, asseblief. Ek moet haar so gou moontlik sien. Moenie nee vir ’n antwoord vat nie.”
Santie draai weg, maar nie voor hy sien hoe sy haar oë rol nie. Hy is mislik, hy weet en hy sal later om verskoning vra, maar terwyl paniek sy keel kort-kort wil toedruk, het hy nie tyd om nice te wees nie.
Santie werk vir hom vandat hy sy kantoor oopgemaak het. Sy is kort duskant sestig, as hy reg onthou, en sy hou almal in die kantoor op hulle tone. Wat hy die afgelope ruk sonder haar sou gedoen het, weet hy nie.
’n Maand gelede het hy nog opgewonde sy hande gevryf en het hy en Ron Benadé, sy sakevennoot, glasies geklink op die suksesvolle afhandeling van hulle vorige ontwikkeling by Bloubergstrand. Die laaste sleutels is afgegee, die kopers tevrede, hulle bankrekeninge stewiger.
Altans so het hy gedink.
Totdat hy die volgende dag uitgevind het Ron het spoorloos verdwyn met die grootste gedeelte van die wins in sy sak. Die bitter smaak van ontnugtering is nog steeds in sy mond.
In die afwesigheid van ’n rolmodel in die huis waarin hy grootgeword het, was hy as jong branderplankryer beïndruk met sy held, Shaun Tomson, se surfer’s code of conduct. Hy en sy broer, Gideon, wat ook lief is om branders te ry, het die legendariese branderplankryer tydens ’n geleentheid by hulle hoërskool hoor praat en hoewel die man se Christenpraatjies Derek, anders as sy broer, koud gelaat het, het die kode waarvolgens Tomson lewe, hom beïndruk en tot vandag toe, is dit die “kode” waarvolgens hy lewe, waarvolgens hy besigheid doen.
Maar toe laat sy kode hom in die steek met Ron. Hy het die jonger man probeer help, geglo hy “pass on his stoke to a non-surfer”, soos die kode sê, maar toe moes hy aanskou hoe sy droom amper gekelder word.
Hy moes geweet het. Het hy nie al as klein seuntjie geleer om niemand, nie eens sy eie pa, te vertrou nie? Hy het nog altyd alleen gewerk; hierdie keer was sy fout sy gierigheid. Hy wat nog altyd gedink het hy kan mense opsom, het hom lelik met Ron misgis.
Met sý hulp kon hy ’n groter stuk grond koop, luukser huise oprig en meer wins maak. En om geld te maak is vir hom belangrik. Genoeg geld sodat hy nooit weer van enige ander mens afhanklik hoef te wees nie.
Sy nuwe huis in Clifton is ’n maand voor Ron se verdwyning voltooi. Dis sy droomhuis. Dit verteenwoordig alles waarvoor hy die afgelope klompie jare gewerk het. Die huis is feitlik betaal. Hy het sover moontlik kontant vir die boumateriaal en arbeid betaal. Die probleem is net as die ontwikkeling op McGregor nie gou koers kry nie, sal hy moontlik sy huis moet verkoop. Die geld waarmee Ron vort is, is die geld wat gebruik sou word om die materiaal aan te koop vir die volgende ontwikkeling by Blouberg waarmee hulle ook reeds begin het.
Wel, hy het ’n dure les geleer, sy allerlaaste. Dit is die laaste keer wat hy iemand anders vertrou. Nou moet hy net vasstel hoe hy Reina van Deventer se huis in die hande kan kry.
Ron is die een wat hom omgepraat het om ’n ontwikkeling op die klein dorpie McGregor aan te pak. Baie stadsmense koop daar, het Ron hom verseker; hulle gaan baie geld maak, het hy belowe. Hy het hom ook verseker hy het die koopkontrakte laat teken van drie huise wat gekoop en gesloop moet word voor die ontwikkeling kan begin.
Al drie huise is in ’n treurige toestand en, volgens Ron, was dit maklik om die verkopers te oorreed om te teken.
Omdat hy persoonlik by die ander ontwikkeling in Blouberg betrokke was, het hy Ron vertrou om die finale plan te laat opstel vir die ontwikkeling op McGregor. ’n Plan wat die stuk grond waarop Reina van Deventer se huis staan, insluit.
Volgens Ron het die Langeberg-munisipaliteit, waaronder McGregor val, die planne goedgekeur. Eers na Ron verdwyn het, het hy tot sy skok ontdek daar is nie ’n kontrak vir die Van Deventer-huis en die projek is juis daarom nooit deur die munisipaliteit goedgekeur nie.
Om ’n ander plan in dié stadium te laat opstel, is nie ’n opsie nie, daarvoor is daar nie geld en ook nie tyd nie. Die Bloubergontwikkeling het hy eers gestaak, dis heelwat groter. As die ontwikkeling op McGregor suksesvol is, sal hy weer daarmee kan voortgaan.
Hy moet eenvoudig op een of ander manier die kleindogter se handtekening kry en gou ook. Die goedkeuringsproses neem ook ’n rukkie.
Hy tel die telefoon op en bel vir Santie: “Kon jy die kleindogter al in die hande kry?”
“Ek het vir Cora Verwey op die ander lyn, sy is die een wat vroeër die foon geantwoord het en …”
“Skakel haar asseblief deur,” val hy Santie in die rede.
“Ek skakel haar deur,” sê Santie met ’n byt.
“Dis Cora Verwey wat praat, wie is jy, hartjie?” hoor hy die volgende oomblik in sy oor.
“Derek Retief van Kaapstad en ek wil graag uitvind …”
“Retief? Haai, hartjie, ek het in die laat vyftigerjare Retiefs op Hartswater geken, is jy dalk familie van hulle? Dit kon ook Marydale gewees het, ek onthou nie …”
“Mevrou Verwey …, ” probeer hy die stortvloed keer.
“Nee, hartjie, ek is nog ’n juffrou,” giggel Cora. “Sien, ek was verloof, maar hy is – ”
“Mejuffrou Verwey,” val Derek haar in die rede, “ek het gehoor mevrou Van Deventer is oorlede en – ”
“Ja. Ai, ons weet nou nie watter kant toe nie, maar Reinatjie kom die naweek. Sy sal weet wat om te doen. Dis Reina se kleindogter, sien, en sy – ”
“Het u miskien vir my ’n telefoonnommer vir die dame?”
“Telefoonnommer? Trina, het ons ’n telefoonnommer vir Reinatjie? Jy weet ook nie? Hoor bietjie by Fred.”
Derek druk sy vingers weer teen sy oë. Met wie praat die vrou? Is sy stapelgek of … ?
“Hartjie, nee. Nie ek of Fred of Trina het haar nommer nie en ons kry Reina se foon nie oop nie, maar Reinatjie kom Donderdagoggend, want ons hou Vrydag begrafnis. Foeitog, haar ouers is sommer nou die dag oorlede, ek is so jammer vir die kind. Hulle was op pad van een van haar ma se konserte toe ’n dronk bestuurder in hulle vasry. Haar ma was ’n pianis. O, sy kon so mooi speel! Ons bly maar die afgelope vier maande by Reina, ek dink nie Reinatjie weet eens – ”
“Dankie, mejuffrou …”
“Sê tog vir my Cora, hartjie, ek – ”
“Goed, Cora,
