nie meer hier nie. Dit voel vir my sy gaan enige oomblik by die deur instap.”
“Wat gaan jy met alles doen? Die meubels kan seker na jou winkel toe gaan, maar jy kan tog nie alles hou nie. So hartseer.”
Reina kyk na die mooi meubels in die kamer. Elke vertrek in ouma Reina se huis lyk so. Wat maak sy met die goed?
“Ek kan nie vandag verder planne maak nie. Ek het gedink ons is die naweek rustig saam hier en volgende week wanneer jy terug is by die werk, maak ek die huis skoon. Maar nou is die drie oumense hier.” Reina gooi haar hande moedeloos in die lug.
Larissa kom sit langs haar op die bed. “Dink jy die stomme Bippie is oukei so alleen by die winkel?”
“Ja, ai, sy sou mos saam met ons die naweek gekom het, maar toe is Ouma weg.” Reina trek haar asem in om van die lastige knop in haar keel te probeer ontslae raak. “Ek het vir Frans, wat vir ons aflewerings doen, gevra om die week ook in die winkel te help. Die arme Bippie, ek is nie heeltemal seker wat om vir haar te sê nie.”
“Ek sal so gou moontlik navraag oor haar onderskeie opsies doen. Miskien moet sy volgende naweek saam met my McGregor toe kom; ek dink dit sal haar goed doen, dan kan ons rustig gesels: “Wel,” glimlag Larissa en beduie die gang af, “so rustig soos wat die tantes ons toelaat. Verder bid ek vir Bippie, jy kan gerus ook. Ons sal wel antwoorde kry.”
Reina sug. “Ek wag nog steeds op antwoorde. As daar moeilikheid kom, is ’n mens alleen.”
“Tsk, Reina, jy is nié alleen nie. Jy vergeet die Here is elke oomblik van elke dag by ons en ja, goor goed gebeur, maar dit beteken nie Hy los ons alleen nie. Inteendeel.”
“My ouers is ’n jaar gelede oorlede. Op dieselfde dag wat ek skei, hoor ek my ouma is dood. En jy wil vir my kom sê God is ‘liefdevol’?” voeg sy sarkasties by en maak die aanhalingstekens met haar hande. “Hoekom moet alles met my gebeur?”
“Hoekom nié jy nie? God ‘skuld’ ons nie ’n lewe sonder lyding nie. Om seer te kry, om geliefdes aan die dood af te staan, gebeur. Jy was nog altyd koppig. Wat ek wel weet en ja, ek gaan dit weer sê,” voeg sy by toe Reina kreun, “jy kan ophou bid, ophou glo, maar ek gaan nie. Ja, al die dinge het gebeur en dis verskriklik, maar kyk vir jou – jy is hier, jy is aan die gang, jy het nie ineengestort nie. Hy hou jou vas, Hy stap elke hartseer tree saam met jou, dis hoekom jy regop kan bly.”
Reina skud haar kop, stom van seer en skok en bekommernis.
Larissa hou haar hand uit. “Maak ’n lysie van alles wat met jou gebeur het, praat en baklei met die Here daaroor, maar moenie twyfel in sy liefde nie, diep binne-in jou weet jy tog jy kan altyd daaraan vashou. Iewers vorentoe wanneer jy gereed is, kan ons jou lysie weggooi. Oukei, klaar gepreek, ek gaan nie verder met jou baklei nie.”
Reina knik en vat Larissa se hand.
Larissa trek haar op. “Kom, skons klink nou vir my baie lekker. Een ding is seker, in dié huis gaan ons nie honger ly nie. Ek onthou hoe die tantes kan kosmaak. Ek hoop hulle gaan ’n bietjie vet om jou bene sit, jy is gans te maer. Vergeet nou van alles tot ná die begrafnis.”
Drie
Derek klim inderhaas uit sy motor en haal sy aktetas uit. Hy knoop sy baadjie toe terwyl hy voordeur toe stap. Dis ’n pragtige huis, maar dis oud en dis duidelik die plek het baie aandag nodig. As die kleindogter slim is, sal hy hopelik oor ’n kwartier met ’n getekende kontrak hier kan wegry.
Nog voor hy aan die deur kan klop, gaan dit oop en kyk ’n silwerkoptante glimlaggend op na hom: “Jy is seker die een wat gebel het? Haai, maar jy’s ’n mooi man!” Sy klap haar hande.
Derek is ’n oomblik heeltemal uit die veld geslaan. Niemand het nog ooit na hom as “mooi” verwys nie.
Sy ore word warm.
“Jou van is Retief, as ek reg onthou?” Sy babbel vrolik voort, ’n antwoord is nie regtig nodig nie. “Ek en Trina het juis onthou van Dik Hans Retief van Hartswater, nou wonder ek –”
“Middag, mejuffrou Verwey,” onderbreek hy haar. “Ek wil baie graag met mevrou Van Deventer se kleindogter praat as dit moontlik is?”
Sy trek hom aan sy arm die huis in en die gang af. “Natuurlik, hartjie, kom in, kom in. Trina sê altyd ek praat te veel, maar ons sien nie so baie ander mense nie, weet jy? Ons sit in die eetkamer, die kinders het ook so pas hier aangekom.”
Kinders? Watse kinders? Voor hy kan vra, is hulle by die eetkamer en trek die tante hom agter haar aan die vertrek in: “Hier is meneer Retief wat met jou wil praat, Reinatjie. Is hy nie die mooiste man nie? Trina, lyk hy nie vir jou baie soos Dik Hans gelyk het in sy jong dae voor hy vet geword het nie?”
Vier mense sit aan tafel, twee gryskoppe en twee jonger vroue, een met bruin hare en een ’n blondekop. Derek se oë het op die brunet beland en net daar vasgesteek.
Haar hare is losserig laag in haar nek vasgemaak, maar ’n paar slierte het losgekom en omraam ’n skraal, fyn gesig. Seeblou oë kyk op na hom. Sy is seer, hartseer, moedeloos en ontredderd. Hy lees elke emosie in haar oë.
Om iemand se bui te peil, is ’n truuk wat hy en sy broer as kinders bitter gou moes aanleer. Hulle het saans net ’n paar sekondes gehad om te sien in watter bui hulle pa was sodat hulle hul uit die voete kon maak indien nodig. Dit was eers heelwat later dat hy besef het dit was beter om maar te vat wat kom, anders het sy ma dit ontgeld.
“Dis Reinatjie, meneer Retief,” dring die silwerkop se stem weer tot hom deur. “Wat is jou van, Reina, jy is mos getroud vandat ek jou laas gesien het?”
Die meisie met die bruin hare lyk vir oomblik verdwaas voor sy haar kop skud. “Nie meer nie. Ek is Reina Sauer.”
“Derek Retief,” sê hy en steek sy hand uit, skielik bly sy is nie getroud nie. Waar kom die belaglike gedagte vandaan? Of sy getroud is of nie, het tog niks met hom te doen nie.
Vir ’n oomblik of twee kyk sy af na sy hand voordat sy haar hand uitsteek. Hy vou sy hand om hare en iewers in sy binneste is daar ’n roering. Sy oë ontmoet hare.
Hy los haar hand vinnig en dwing hom om na die vrou langs haar te kyk.
“Dis my vriendin, Larissa Schoeman,” beduie Reina. “Advokaat Larissa Schoeman.”
Hy hoor die klem op die woord “advokaat”.
Die blondine kyk hom koel aan voordat sy haar hand uitsteek. Hy groet haar, maar dié keer is daar geen ander gewaarwording nie. Sy skuif baie effens nader aan die ander vrou. Beskermend? Agterdogtig?
“En dis Trina van Zyl en Fred Bouwer,” kwetter Cora langs hom. “Ek en Trina bly hier … wel, op die oomblik,” voeg sy by voordat sy senuweeagtig die stoel uittrek en gaan sit. “En Fred is die handyman.”
Cora lyk bang. Onseker. Dieselfde emosie wat hy in Trina se oë lees. Fred kyk af toe hy Derek se hand skud, want dis duidelik die ouer man is ook nie op sy gemak nie.
“Reina, juffrou Sauer, kan ons alleen gesels?” vra Derek.
Die drie ouer mense staan dadelik op. Trina en Fred beweeg deur se kant toe, maar Cora stap nader.
“Is jy getroud,
