so, hartjie, ek maak so. Wat – ”
“Totsiens,” val hy haar gou in die rede en sit die foon neer.
Goeie aarde, maar die vrou kan praat. In elk geval het hy nou ’n afspraak.
______________
Larissa het al uit die motor geklim, en Reina hoor die motor se bagasiebak oopgaan, maar sy sit nog en staar na die mooi ou huis van haar ouma. Hoekom was sy so lanklaas hier? Ja, Bert wou nie kom nie, maar sy kon alleen gekom het. Hoekom het sy so lank gewag?
Sy klim stadig uit. Sy weet hoekom – ouma Reina wou altyd bid en wou met haar oor haar ouers se dood gesels, en sy wat Reina is, het net nie kans gesien daarvoor nie. Ouma Reina het geglo soos ’n kindjie, sonder om vrae te vra en het alles wat met haar gebeur het, gelate aanvaar en die God wat sy aanbid het, bly loof en prys. Selfs ná haar man se dood. Selfs ná die dood van haar enigste kind, Reina se ma.
Wel, sy is dalk haar ouma se naamgenoot, maar sy kan nie blindelings glo in ’n God wat soveel seer toelaat nie. Sy het haar ouma nou nodig, verdomp. Watter soort God neem die een mens weg wat haar sou kon gehelp het?
Die rou seer oor haar ouma se dood lê vlak onder haar vel. Sy het nog nie eens heeltemal van haar ouers se dood herstel nie, en môre moet sy weer in ’n kerk sit terwyl almal vroom gesels oor die Here se wil.
En sý wil haar woede, haar pyn, haar wanhoop uitgil.
“Het jy ’n sleutel van die huis, Reina?” wil Larissa weet.
Reina grawe in haar handsak. “Ek het, maar die prokureur se sekretaresse het ’n boodskap op my foon gelos in verband met mense wat hier is; ek is nie heeltemal seker wie dit is en …”
Voor sy haar sin kan klaarmaak, vlieg die voordeur oop en twee tantes met spierwit hare en ’n gryskopoom, kom uitgestap. Die een tante kom die paar trappies met uitgestrekte arms af.
Oorbluf staar Reina na die twee vroue. Sy knip haar oë, maar hulle is nog steeds daar. Toe eers herken sy hulle: “Tannie Cora, tannie Trina, is dit julle? Hoe het julle so gou hier gekom?”
“Hartjie,” sê tant Cora uitasem en vou Reina toe in haar mollige arms, “ons het jou jare laas gesien. Jy lyk nou presies soos jou ouma gelyk het toe sy jonk was.”
Tant Trina se oë blink, sy staan ook nader en gee Reina ’n drukkie.
“Maar hoe … ?” begin Reina weer.
“Ek is so, so jammer oor jou ouma. Sy het maar swaar gekry na jou ma se dood, ai!” Tant Cora kyk na Larissa. “En jy, hartjie? Wag, wag, moenie sê nie, ek onthou vir jou, jy en Reina was van kleins af maatjies. Lara?”
Larissa buk af en druk die twee tantes: “Larissa, tannie Cora, Larissa Schoeman. Ek onthou julle twee, maar ek en Reina was nog op universiteit toe ek julle laas gesien het.”
“Het julle ook pas hier aangekom?” vra Reina, steeds uit die veld geslaan om die jare lange vriendinne van haar ouma hier te sien. Die ouer man hou hulle steeds van die bokant van die trappies af dop. Hom het sy beslis nog nooit gesien nie.
Cora vryf haar hande senuweeagtig: “Ek het gewonder of Reina jou vertel het, maar dit lyk nie so nie. Ek en Trina bly die afgelope vier maande hier by haar. Trina se kinders is almal oorsee, en ek het mos nooit getrou nie, en wel, Reina het gesê sy is alleen, ons moet hier kom intrek.”
Sy beduie na die ouer man. “En die handsome ou is Fred Bouwer. Hy maak goed reg. Hy bly hier naby en maak elke dag hier ’n draai om iets te fix. Met so ’n ou huis is dit mos maar nodig. Jy sal ver moet gaan om ’n handyman soos Fred te kry. Ek weet jy het ons nie verwag nie, maar ons sal nie in jou pad wees nie en ons kan na die huis kyk.”
Reina weet nie of sy moet lag of huil nie. Die idee was om vir ’n week of wat hier te bly om haar ouma se sake af te handel en die huis skoon te maak sodat dit verkoop kan word. Wat maak sy nou met die tantes en met Fred?
Oorbluf kyk sy na Larissa asof vir raad en hulp. Haar vriendin het ’n diep frons op haar voorkop, maar voordat Reina kan praat, tel sy hulle twee tasse op. “Ek stel voor ons gesels binne. Waar kan ek en Reina slaap?”
“Kom, ek sal vir julle wys.” Tant Trina praat heelwat sagter as Cora, haar glimlag is ook senuweeagtig. “Ons het kamers vir julle reggemaak.”
Cora vat aan haar arm: “En, o ja, hartjie, ’n man wil jou vanmiddag sien. Hy het glo ’n afspraak met jou ouma gehad, ek weet nie waaroor nie, maar hy sê hy moet dringend met jou praat. So ’n mooi stem wat die man het, ek het glad hoendervleis gekry. ’n Retief, as ek reg onthou. Ek het nog vir hom vertel ek ken Retiefs van Hartswater se wêreld. Ek het gedink hy was dalk van Marydale, maar ek het intussen onthou dit was beslis Hartswater. Trina, onthou jy nie vir Dik Hans Retief nie? Hy was mos …”
Reina stap agter tant Trina en Larissa die huis in en luister nie verder nie. Hoekom sou haar ouma haar twee vriendinne genooi het om hier by haar te bly? Was sy werklik eensaam?
Die trane dam sommer weer op. Dis omdat haar enigste kleinkind nooit meer kom kuier het nie.
Sy het haar ouma se vriendinne altyd vreeslik geniet, maar hoe sê sy vir hulle sy wil die huis verkoop? Wat haar aanbetref, moet dit so gou moontlik gebeur. Haar lewe en winkel is in Kaapstad; McGregor assosieer sy met ouma Reina, maar nou is sy dood.
Tant Trina beduie in die gang af: “Reina, ons het gedink jy sal in jou ouma se kamer wil bly, en Larissa, jy kan die kamer in die hoek gebruik. Ons is aan die onderkant van die gang.”
“Kom kombuis toe wanneer julle uitgepak het, hoor?” roep tant Cora. “Trina het skons gemaak. Het julle ooit tyd vir middagete gehad? Foeitog, julle is seker lekker honger. Trina, miskien moet ons …”
Reina trek Larissa aan die arm tot in haar ouma se kamer en druk die deur toe. “Wat maak ek met die oumense?” vra sy.
“Op die oomblik niks nie. Kom ons wag tot ná die begrafnis, dan gesels ons weer. Ek is seker daarvan ons sal ’n oplossing kan vind.”
Terwyl sy praat, laat gly sy haar hand oor die pragtige spieëltafel. “Sjoe, dis mooi. Ek was nog net altyd in jou ouma se sitkamer en daar is sulke mooi meubels, maar dié stuk is besonders, nè?” Sy buk af en vryf oor die blink houtvloere. “En kyk die lieflike hout, dis die mooiste, mooiste huis. En die meubels is pragtig, hulle maak nie meer sulke goed nie.”
Reina gaan sit op die bed en vryf haar slape: “Van ouma Reina se meubels kom nog van háár ma af. Dié was ook ’n Reina en sy en haar man het die huis op McGregor gekoop.”
“Watter jaar was dit, weet jy?”
Reina glimlag skeef. Larissa probeer haar aandag na iets anders as haar hartseer lei. “Ek sal weer moet seker maak, maar ek het 1935 in my kop. Oumagrootjie het skoolgehou in die plaaslike skooltjie van daardie tyd.”
“So McGregor bestaan al so lank?”
“Iewers van die middel van 1800 af, het ouma Reina altyd vertel. Die dorpie is eers Lady Grey genoem, maar omdat dit verwarring veroorsaak het met die Lady Grey in die Oos-Kaap, het die gemeentelede vroeg in 1900 besluit om die plek na hulle pastoor te vernoem, vandaar die McGregor. Die pastoor was Andrew McGregor.”
“Jy onthou goed,” glimlag
