ultimatum word weer aan die beheertoring oorgedra. Die antwoord kom terug: ’n uur uitstel word gevra.
Dis ’n lang uur, sestig minute wat skaaf en vreet aan gespanne senuwees, sestig maal sestig sekondes, wat elk soos ’n ewigheid verbygaan. Niemand praat nie. Niemand mag sy of haar mond oopmaak nie.
Net in die stuurkajuit probeer die kaptein en sy medevlieënier nog ’n slag redeneer, soekend na ’n plekkie in hierdie soort mens se mentaliteit waar nog ’n greintjie menslikheid kan skuil … vergeefs. Dan raak dit ook daar stil.
Hulle wag.
’n Uur later kom die beheertoring deur. Nog uitstel word gevra. Nog ’n uur. Dit word teësinnig toegestaan. Maar net nog hierdie een keer, kom die waarskuwing uit die vliegtuig. Oor ’n uur moet die geld en ’n ligte tweemotorige vliegtuig gereed wees, of … Daar is plofstof aan boord. Dit kos net die druk van ’n knoppie om alles en almal die lug in te blaas. Dit kan bluf wees, maar … dit kan waar wees. Hoe kan enigiemand seker wees?
Noodoproepe word oor duisende kilometers oorgesein. Die Iberiese lugdiens word genader. Ook meneer Julius Cane van die Republiek van Suid-Afrika word verwittig dat daar ’n losprys te betaal is vir sy mooi jong vrou. Die passasierslys is goed nagegaan. Ook meneer Dirk Heyns word in kennis gestel dat daar ’n losprys op sy dogter se kop is. Die losprys is ’n aardige som … en dit moet binne ’n uur beskikbaar wees!
Die aardbol krimp in hierdie oomblikke. Binne ’n paar minute is die nuus in Europa. Nog ’n paar minute en die Republiek van Suid-Afrika ontvang die skokkende tyding – twee Suid-Afrikaners word as gyselaars aangehou op ’n gekaapte vliegtuig op die eiland Fernando Poo.
Dringende reëlings word getref. Vreemdelinge wat tot op hierdie oomblik nie eens van mekaar se bestaan geweet het nie, raak makkers wat saam stry teen die tyd.
Maar in die vliegtuig gaan die tyd oneindig tydsaam verby …
2
’n Stilte wat heeltemal onbeskryflik is, heers in die groot passasierskajuit van die Boeing.
’n Ademlose spanning wat die senuwees tot die uiterste beproef, hang om die wagtende passasiers. Daar is niks om te doen nie, niks om te sê nie. Al wat hulle kan doen, is om mekaar se oë te ontwyk, bevrees dat hulle hul eie vrees weerkaats sal sien en sodoende die spanningsdraad net nog stywer sal trek.
Dis vrees – koue, naakte vrees – wat die histerie in toom hou, wat die passasiers oënskynlik kalm laat sit en wag dat die slepende minute moet verbygaan. Tog verraai die gespanne spiere, die geklemde kake, bewende lippe en die fyn pêrels sweet teen die slape die werklike omvang van die drama wat hom so in die grafstilte afspeel.
Dan, meteens, kom die seine oor die radio. Terselfdertyd klink ’n ligte dreuning op. Terwyl die beangste oë sien hoe ’n tweemotorige vliegtuig die aanloopbaan nader, kom die boodskap van die beheertoring af: die bedrag wat die kapers geëis het, is beskikbaar. Dit is in die lughawegebou.
Nuwe hoop vlam in die bevreesde oë op, en almal kyk na die twee mans wat nog roerloos, met hul vuurwapens gereed, hul blik berekenend oor die rye laat dwaal.
“Ek sal die geld gaan haal,” sê die kaptein.
“Nee!” Die een kaper se lippe krul. “Moenie dink ons is gekke nie. Ek sien deur jou plan, señor. As jy weg is, sit ons gestrand. Nee. Iemand anders gaan die geld haal.” Weer dwaal sy blik oor die rye, rus op die vreemdeling, draai weer weg en besluit dan op Ian Crebbin. “Señor, gaan haal jý die geld, en ek waarsku jou, geen speletjies nie! Ons hou die señorita agter.”
Ian kyk hom strak aan. “Die lugdiens sal nie die losprys oorhandig as julle nie die passasiers vrylaat nie, señor,” sê hy logies. “Hulle sal julle nie ’n klomp geld betaal vir niks nie. Die voorwaarde was …”
“Niemand stel hier voorwaardes nie behalwe ek, señor! Die voorwaarde is dat die passasiers vrygelaat sal word sodra ons die geld ontvang het.”
Ian se kake is so sterk opmekaar geklem dat hy die woorde moeilik uitkry. “En watter waarborg het ons dat julle ons sal vrylaat sodra julle die geld ontvang het?”
Die kaper glimlag vermakerig. “Geen waarborg nie, señor – behalwe dat al hierdie mense nie in die vliegtuigie sal inkom nie. Vyf van julle gaan saam met ons as gyselaars. Die res sal vry wees.”
“En wat word van die vyf wat saam met julle moet vertrek?” Die vreemdeling se stem klink so doodgewoon nuuskierig op dat almal half verbaas na hom kyk. Hy sit ontspanne agteroor in sy stoel en dit lyk asof hy maar net geamuseer is met alles.
Die kaper beskou hom met vernoude oë. Dan antwoord hy: “Sodra ons afgeklim het waar ons wil wees, sal julle toegelaat word om terug te keer. Ons stel nie belang in moord nie, señor – net in geld.”
“Maar julle sal ook moor as dit nie anders kan nie.”
“Si, señor. Jy begryp vinnig.”
Weer is dit asof die vreemdeling wil glimlag. Dan kyk hy na Ian. “Goed, ou vriend. Gaan haal daardie geld.” Hy sien die vrees in Willemien se oë en vervolg: “Ek sal na haar kyk solank jy weg is.”
Ian het geen keuse nie. Met ’n laaste blik na Willemien staan hy op en stap in die paadjie af. Die deur word oopgeskuif. Met ’n akrobatiese sprong beland hy op die grond en hy is ’n pateties eensame gestalte toe hy oor die teerblad begin aanstap in die rigting van die lughawegebou.
Hy bly nie lank weg nie. Met ’n leersak waarin die losprys is, kom hy ná enkele minute terug. Alle oë is op die sak toe dit hard in die middel van die paadjie neerplof.
Die kaper kyk die inhoud deur en sê dan: “U is nou vry om te gaan. Maar vyf van julle moet agterbly. Señor …”
’n Uitroep van die lugwaardin klief skielik deur die gespanne stilte: “Kaptein! Die kaptein! Hy … is dood!”
“Sit stil! Almal!” klap die kaper se stem. Sy makker loer deur die deur wat na die stuurkajuit lei en knik.
“Hy lê vooroor. Dit kan ’n set wees …”
“Ek sal gaan kyk,” bied die vreemdeling aan en sonder om op toestemming te wag, staan hy op en stap na die stuurkajuit. Dan klink sy stem op: “Hy is nie dood nie. Lyk na ’n hartaanval.” Hy kom staan in die deur en sê kalm: “Hy is in elk geval nie daartoe in staat om ’n vliegtuig te hanteer nie.”
Die kaper se oë is peinsend. “Die medevlieënier kan.”
Kalm kyk die vreemdeling terug. “Ek kan ook.”
“Jy is baie behulpsaam, señor,” sê die kaper sarkasties.
Strak staar die twee mans mekaar aan. Dan glimlag die vreemdeling weer effens. “Ja, nogal.”
Willemien se bruin oë rus fronsend op hom. Daar is iets eienaardigs aan hierdie man se optrede. Ook Ian Crebbin se blik is stip op hom gerig.
“Wie is die vyf wat moet agterbly?” vra die vreemdeling.
Die kaper se oë spring van die een gesig na die ander. “Ek dink ons hou señor Crebbin agter saam met sy señorita. Ook señora Cane. Dan een van die lugwaardinne en die medevlieënier.”
“Ek
