stywer om haar skouers.
“Dis nie so erg nie. Sy bloei net baie. Ek het haar reeds ondersoek. Sy het gelukkig lig daarvan afgekom. Kom help haar om haar te was. Daar’s ’n stroompie hier naby.”
Willemien sien hoe hy vinnig na Lucia stap, hoe die blonde vrou haar arms om hom gooi, hom krampagtig vasklou en hom in die proses ook met bloed besmeer. Sy huil en lag deurmekaar en dis duidelik dat sy op die punt van histerie is.
Die vreemdeling se stem is rustig en vertroostend en hy praat met haar tot daar ’n mate van kalmte by haar intree. Hy wink na Willemien en hy lei hulle ’n entjie die struikgewasse in waar ’n stroompie verbymurmel.
“Hier. Dis ’n stuk van jou rok wat afgeskeur het. Was en maak julle skoon.”
Willemien neem onwillekeurig die stuk lap by hom en herken dit as die stuk waarna sy lê en staar het toe sy bygekom het. Dan eers sien sy hoe gehawend hulle al drie daar uitsien. Sy lyk nog die beste van die drie. Haar rok het ’n paar skeure, maar dis eintlik Lucia wat heeltemal vertoiing daar uitsien. Ook die vreemdeling se hemp is aan repe en sy een broekspyp is heeltemal afgeskeur.
Willemien laat Lucia sommer in die stroompie sit en die blonde vrou herwin haar kalmte toe die koel water oor haar stroom.
“Kyk hoe lyk ons! Maar ek veronderstel ons kan ons sterre dank dat ons nog lewe. Dit was darem amper,” en sy sidder. “Waar is die ander?”
Willemien se stem is gedemp. “Die een kaper is … dood. Ek weet nie van die ander nie. En Ian … my verloofde … is weg.”
Lucia kyk haar fronsend aan. “Weg? Maar hoe?”
“Hy is nie hier rond nie. Die vreemdeling vermoed dat hy uit die vliegtuig geval het. Ons moet nog na hom gaan soek.”
Toe die twee vroue terugkeer van die stroompie, maak die vreemdeling sy verskyning uit die bosse.
“Ek het oral gesoek. Ian Crebbin is nie hier nie,” sê hy ontevrede.
Willemien kyk hom wasbleek aan.
“Maar hoe is dit moontlik? Hy moet hier iewers wees!” sê Lucia ontsteld.
Sy blik rus op Willemien se bleek gesig en hy antwoord vinnig: “Dit is natuurlik moontlik dat ek hom kon miskyk. In die oerwoud kan jy twee tree van ’n persoon verbystap sonder om hom raak te sien. Ek sal weer môreoggend soek, maar nou sal ons eers gou ’n vuur aan die gang moet kry …”
“Teen môreoggend kan hy al dood wees as hy ernstig beseer is!” roep Willemien ontsteld uit. “Ons moet hom nóú soek, vanaand nog kry – voordat dit heeltemal donker is.”
“Dis buite die kwessie, Willemien. Dis al sterk skemer. Jy sal op hom trap en hom nie raaksien nie. Ons sal net verdwaal, dis al. Die oerwoud is nie ’n plek om snags in rond te dwaal nie. En die eiland krioel van slange en ander ongediertes. Dis te gevaarlik …”
“Ék gaan hom soek as julle my dan nie wil help nie.” Sy kyk die vreemdeling waterpas in die oë. “Ek gaan nie toelaat dat Ian aan sy beserings beswyk of vannag deur ’n wilde dier aangeval en opgevreet word net omdat ek te lafhartig was om na hom te gaan soek nie.”
Die oë wat na haar kyk, het alle vriendelikheid verloor. “Dit klink bewonderenswaardig, maar dis ’n dwaas wat so praat. Daar word nie vanaand verder na Ian Crebbin gesoek nie. Kom help dat ons genoeg hout bymekaarkry om ’n groot vuur aan die gang te hou.”
Willemien kyk hom met geskokte ongeloof aan. Verwag hy werklik dat sy moet help hout bymekaarmaak terwyl Ian onbeskerm hier êrens lê, miskien besig is om hom dood te bloei, besig is om te sterf, met al die gevare van die oerwoud om hom?
Lucia sien hier gaan moeilikheid kom en probeer ook van haar kant: “Willemien, dis te gevaarlik …”
Met ’n vernietigende blik draai Willemien om. Terwyl sy voel hoe die vrees soos ’n koue band om haar hart span, hoe die trane branderig in haar oë opstu, hardloop sy blindelings ’n rigting in. Sy vorder nie ver nie. Met geweld word sy gegryp en omgeruk. Vir die tweede keer klap hy haar genadeloos op die wang.
“Kom tot jou sinne, meisiekind! As jy dink ek gaan jou toelaat om nou in die oerwoud na daardie kêreltjie van jou te gaan soek, het jy dit mis. Verstaan my goed! En daar is nog iets wat jy goed moet verstaan. Ek neem van hierdie oomblik af die besluite en jy maak soos ék sê … as jy lewend uit hierdie groen hel wil kom. En jy gáán lewend hier uitkom as dit van mý afhang. Ek gee jou daardie versekering. Maar dan doen jy wat ek sê, verstaan?” Sy oë is op skrefies. “En as jy nie wil luister nie … daar is maniere om gehoorsaamheid af te dwing …”
Blind van woede kyk sy na hom. Hoe durf hy, hoe dúrf hierdie vreemdeling wie se naam sy nog nie eens ken nie, hom aanmatig om so van Ian te praat en haar te verbied om na haar verloofde te gaan soek?
“So? En op watter manier gaan jy my dwing om jou bevele te gehoorsaam? My aan ’n boom vasmaak?”
“Dis presies waaraan ek gedink het. Ek waarsku jou, ek sal nie ’n oomblik aarsel om jou vir die nag aan ’n boom vas te maak nie. Daar is genoeg probleme en gevare dat ek nog die ergernis en moeite van ’n verliefde bakvissie sal duld. Jy gedra jou, anders …” Hy gee haar ’n ligte stampie terug in die rigting waar Lucia met belangstelling alles staan en betrag. “Komaan! Soek hout!”
Tot die man se heimlike verbasing en verligting gehoorsaam sy, en met ’n grynslag begin hy ook takke nader sleep. Die hele nag sal ’n groot vuur moet brand om die wilde diere af te skrik.
Toe Lucia ’n keer by hom verbykom, sê sy droog: “Jy sal jou baie goed by die oerwoud aanpas, my vriend. Ek het al op die vliegtuig vermoed dat jy ’n harde streep in jou het, maar nie gedink dat jy só hardhandig kan raak nie.”
Hy glimlag effens en terwyl hy die hout opmekaar stapel, sê hy gedemp, sodat Willemien nie die gesprek kan volg nie: “Dit was noodsaaklik. Simpatie is nou die laaste ding wat sy moet kry. Sy is jonk en bang en het ’n geweldige skok weg. Sy is mal van bekommernis oor daardie kêreltjie van haar, wat natuurlik normaal en heeltemal te verstane is. Sy is op die oomblik so boosaardig kwaad vir my dat dit haar aandag ’n bietjie aftrek van die ander dinge. Dit sal haar help om oor die ergste skok te kom. Teen môreoggend sal sy nugterder redeneer en besef dat sy dwaas was om in die nag na haar vriend te wou gaan soek, en dit in ’n oerwoud.”
“H’m.” Lucia kyk hom met speurende oë aan. “Is jy dalk ’n psigiater van beroep?”
Hy lag meteens hartlik, en waar Willemien met bewende vingers takke probeer losruk, kyk sy vinnig op. Want die geluid krap aan haar rou senuwees. Hoe kan die buffel so hartlik lag terwyl hulle hulle in hierdie haglike posisie bevind? ’n Afkop man skaars vyf meter van hom af. Ian wat weg is. Is daar dan niks op aarde wat vir hom heilig is nie? wonder sy. Selfs toe die vliegtuig gekaap is, het dit byna gelyk asof hy die hele petalje geniet. Ook nou, met die dood om hulle en ’n kort tree agter hulle, lag hy sodat die tropiese voëls fladderend en skreeuend padgee. Soos hy nou daar staan, lyk dit eerder asof hy op ’n piekniek is as gestrand in die middel van ’n vyandige oerwoud.
Sy oë vonkel toe hy Lucia Cane antwoord. “Gedeeltelik. ’n Mens het beslis sielkunde nodig as jy met mense werk.”
“En jy het met mense gewerk?” Sy is openlik nuuskierig.
Sy glimlag word breër. “Ja … met vrouens ook. Alle soorte. Dit was interessant … en
