haar hart ook in haar keel geklop, het sy gevoel hoe histerie aan die bande van haar selfbeheersing trek. Hulle sit hier in die middel van ’n oerwoud, drie weerlose mense, alleen teen al die magte van die natuur. Maar nou …
Sy gaan die kans kry om hierdie man goed te leer ken, hier in die hart van ’n tropiese oerwoud met net die natuur om hulle … die rou natuur soos dit oorspronklik geskep is. Die beskawing is ver hiervandaan … so ook Julius Cane. Wie weet … miskien … miskien wag die interessantste deel van haar lewe op haar. En die belangrikste …
Weer voel Lucia Cane die rilling deur haar gaan, ’n rilling van genot maar ook van waarskuwing … ’n waarskuwing waaraan sy nie van plan is om haar te steur nie …
Willemien sleep haar drag hout nader, maar opsetlik merk nie een van die ander twee dit op nie. Die vreemdeling staan die jong miljoenêrsvrou met ’n fyn glimlaggie en betrag, en dis baie duidelik dat hy die flitsende emosies in die blou oë raaksien … en dit reg vertolk.
Dan dwaal sy blik na Willemien en sy oë rek tergend. Waar Lucia hom byna openlik uitnodigend aankyk en dit duidelik is dat sy hom baie aantreklik vind, is Willemien se donker oë vol vyandigheid en afkeer. Hy lag haar openlik uit.
So styf en minagtend as wat sy kan, keer sy haar rug op hom en gaan sit eenkant op die gras, haar oë neergeslaan en somber. Ian … Sy sluk swaar. Daar is ook liewe Paps en dierbare oom Martin. Sal sy hulle ooit weer sien? Waar is Ian? Wat sou van hom geword het?
Dit word nou vinnig skemer in die oerwoud. Spoedig is dit donker om haar. Teësinnig skuif sy nader aan die ligkring van die vuur. Om hulle begin die naggeluide opklink.
Onwillekeurig loer Willemien rond. Sy kan die gevoel nie van haar afskud dat daar oë op haar rus nie – wrede, geel oë wat die vreemde gedaantes in die vuurlig met konsentrasie betrag, die indringers wat uit die hemel hier in hul koninkryk neergestort het.
Sy betrap die vreemdeling se oë op haar en hulle sê duidelik: Sien jy nou? As ek jou nie gekeer het nie, sou jy nou alleen in die stikke duisternis van ’n oerwoudnag gewees het.
Sy kyk vinnig weg en pers haar lippe opmekaar. Niks op hierdie aarde sal haar beweeg om te erken dat die vreemdeling reg was nie.
Die vreemdeling sit haar nog ’n oomblik peinsend en betrag, buk dan oor en trek ’n groot tros piesangs nader. “Ons sal darem nie van die honger omkom nie,” laat hy tevrede hoor. “Hier is gelukkig baie wilde vrugte en die rivier is naby.” Hy breek een af en gee dit aan Lucia, maar Willemien draai haar kop weg toe hy ook een na haar toe uithou.
“Dankie. Ek … ek is nie honger nie.” Haar stemtoon verraai dat histerie net onder die oppervlak lê en met die sterkste inspanning in toom gehou word.
Sy stem is oorredend. “Jy moet iets eet. Daar lê veeleisende dae voor. Ons het ons kragte nodig. Dis nie kinderspeletjies om te voet deur ’n tropiese oerwoud te gaan nie. Kom, eet een.”
Die geur van die geelryp piesang is in haar neusgate toe hy dit weer uithou en dit voel of haar ingewande ’n draai maak. Haar kop swaai soos ’n tierwyfie s’n terug na hom en die bruin oë skiet vuur. “Hoe kan jy verwag dat ek moet eet terwyl …”
“As jy nog een keer vanaand daardie kêrel van jou se naam noem, sal ek nie verantwoordelik wees vir wat ek doen nie,” val hy haar ysig in die rede. “Vergeet vir een oomblik van jou wonderlike Ian en wees dankbaar dat jý nog lewe en net met ’n paar skrape en kneusplekke daarvan afgekom het. Honger ly sal niks aan Ian Crebbin se situasie verander nie. Ons het ure laas geëet. Jy ook. Jy moet honger wees.”
“Ek wou nie Ian se naam noem nie. Ek wou net sê hoe jy kan verwag ek moet sit en eet terwyl ’n verminkte lyk skaars vyf meter van ons af lê,” protesteer sy heftig, en weer kan hy sien sy is kapabel en gaan hom te lyf.
“Dan kan ek jou gerusstel. Hy lê nie meer daar nie. Ek het hulle albei … e … verwyder terwyl julle gewas het.”
Lucia kyk hom skerp aan. “Is albei kapers dood?”
“Ja.”
“Waarheen het jy hulle verwyder?”
“Rivier toe.” Sy stem is bot. Hy breek nog ’n piesang af en begin dit afskil. Hy hap ’n groot stuk af terwyl die twee vroue hom in stilte aankyk.
Dis Willemien wat vra: “Hoekom rivier toe? Het jy hulle nie begrawe nie?”
Hy lag humorloos. “My liewe kind, besef jy nóú nog nie dat ons in die hart van ’n oerwoud sit nie? Waar dink jy moet ek ’n graaf vandaan kry? Of verwag jy dat ek ’n lykwa met kranse en al met ’n swaai van die arm moet optower? Ek het hulle in die rivier gaan gooi, as jy dan moet weet.”
“In die rivier … gaan gooi? Maar … hoekom?” wil sy verbyster weet.
Hy sug hardop. Dis duidelik dat sy geduld aan ’n draadjie hang en dat hy net met die grootste wilskrag kalm probeer verduidelik: “Willemien, dis die trope hierdie. In hierdie soort klimaat vind ontbinding geweldig vinnig plaas. Afgesien daarvan, lok dit ook aasdiere. Ook muskiete en vlieë. Daar was geen ander uitweg nie. Ek moes hulle in die rivier gaan gooi.”
Ook Lucia lyk nou geskok. “Maar is daar nie … krokodille in die rivier nie?”
Sy stem is koel. “Natuurlik is daar.” Hy staan op, gooi nog ’n klompie hout op die vuur en dan kyk hy berispend na die twee geskokte gesigte. “Daar is een ding wat julle goed moet verstaan. Julle sit nie nou in jul ryk pa of man se sitkamer nie. Julle sit in die middel van ’n oerwoud waar net een wet geld – die wet van oorlewing. Dis nie ’n plek vir sentimentele twak nie …”
“Sentimentele twak!” Willemien spring op en oor die rooi gloed van die vlamme blits die bruin oë op hom. “Noem jy dit sentimentele twak om geskok te wees omdat jy twee mense koelbloedig vir die krokodille gaan voer het? Het jy geen menslikheid in jou nie?”
Sy oë is ewe ysig. “Meer as wat jy dink, Willemien Heyns. As ek geen menslikheid in my gehad het nie, sou ek my nie oor jou en Lucia bekommer het nie, maar my pad alleen teruggebaan het. Sonder julle sal dit baie gouer en veiliger gaan. Maar benewens menslikheid het ek ook ’n gesonde verstand, en dis meer as wat ek van jou kan sê.” Sy blik gly van die een na die ander. “Ons drie gaan uit hierdie oerwoud kom – lewend, al is dit die laaste ding wat ek op aarde doen. Ek gaan dit regkry, maar op mý manier, en of julle daarvan hou of nie, kan my nie ’n bloue duit skeel nie.”
Lucia kyk waarskuwend na Willemien toe sy paaiend sê: “Terwyl ons nou vir die volgende paar dae of weke so intiem saam sal wees, kan jy ons gerus sê … wie jy is, vreemdeling?”
Sy gesig ontspan effens en die ergste koudheid verlaat sy oë. “Ek het al gewonder of niemand dan wil weet wat my naam is nie: Mark.”
“Net Mark?”
Hy glimlag. “Dis genoeg vir die oerwoud, is dit nie?”
Lucia se oë is ondersoekend. “Ja. Oorgenoeg as ’n mens dit op die keper beskou. Wat is ’n van werd in die hart van ’n tropiese oerwoud?”
“Juis.” Hy kyk na Willemien. “Net so min soos geld.”
Vir ’n oomblik is dit baie stil om die vuur. Dan lag Lucia, maar dit klink nie spontaan nie. “O ja! Ek het sowaar dáárvan vergeet! Hier iewers is ’n paar rand weggegooi!”
Hy
