soveel belang nie. Dis wat jou oë sê … Wat het jy netnou gedink toe ek die pistool gelig het?” Hy sien hoe sy haar ooglede skielik neerslaan, maar hy laat dit nie toe nie. Bruut dwing hy haar kop weer agteroor. Sy oë is yskoud, sy glimlag grimmig. “Sien jy? Jou oë vertel al jou gedagtes. Jy is nog bitter jonk, Willemientjie, jy moet nog baie leer. Maar jy sal vinnig moet leer, want jy is in ’n wrede oerwoud. En of jy van my hou of nie, en wat jy ook al van my dink, is nie van belang nie. Van hierdie oomblik af sal jy moet aanvaar ek is jou baas en wat ek sê, is wet.”
“Dis nie dat ek doelbewus ongehoorsaam was nie,” probeer sy flou. “Maar … Ian …”
Met ’n gedempte kragwoord laat hy haar gaan. Hy staan op en hou sy hand na haar uit. Toe sy voor hom staan, kyk hy haar met vernoude oë aan.
“Of jy my gaan glo of nie, weet ek nie, maar ek gee jou die versekering dat ek net so daarin belangstel om jou dierbare Ian op te spoor as jy. Ek sal graag jou vriend weer wil raakloop … hom ’n bietjie van nader leer ken.”
Sy kyk verward na hom. Daar is ’n onheilspellende klank in sy stem wat vir haar heeltemal onverstaanbaar is, nes sy woorde. “Maar … hoekom?”
Hy grynslag openlik, maar die donker oë bly koud. “Ek wil maar net vasstel watter soort man jou tot sulke sotte verliefdheid kan beweeg om jou eie lewe in gevaar te stel om hom te probeer opspoor. Hy moet voorwaar besonders wees. Maar ek twyfel. Ek twyfel of Ian Crebbin jou werd is, Willemientjie.”
Die bruin oë blits. Haar stem is weer styf, vyandig. “Jy het geen reg om so van Ian te praat nie. Jy ken hom nie eens nie. Hoe durf jy insinueer …”
“Ek het niks geïnsinueer nie. Dis net … wel, die tyd sal leer. In die oerwoud is daar niks vals nie. Hier word alle valsheid baie vinnig afgestroop, want hier geld net die natuurwette. In die oerwoud leer ’n mens iemand gou ken soos hy is; hier leer jy ook jouself ken.” Nou kyk die donker oë haar ernstig aan. “Selfs jy, kleintjie, gaan jouself in die volgende dae eers werklik leer ken. Jy gaan ’n Willemien leer ken wat jy nie eens geweet het bestaan nie. Die oerwoud en die trope bring alles uit wat in ’n mens is, die goeie én die slegte.”
Sy is nou verslae. Sy verstaan glad nie waarvan die man praat nie. Sy stem klink so ernstig, so opreg, dat sy moeilik kan glo dit is dieselfde man wat koel en kalm ’n afkopman deursoek, sy klere uittrek en hom dan koelbloedig vir die krokodille gaan gooi. Vir die hoeveelste keer skiet die vraag in Willemien op: Wie is hierdie man werklik?
“Kom ons gaan terug, en kyk waar jy trap. Dit moet tweede natuur by jou word om eers te kyk voor jy jou voet neersit.”
Hulle stap in doodse stilte terug, en Willemien besef hoe ver sy afgedwaal het. In alle redelikheid moet sy erken sy kan Mark nie kwalik neem dat hy lus gehad het om haar oor sy skoot te trek nie. Sy besef ook dat sy baie maklik kon verdwaal het.
Toe hulle die opening tussen die bome bereik waar Lucia op hulle wag, wag nog ’n skok op Willemien. Daar is geen verwelkomende glimlag op die ander vrou se gesig nie. Die blou oë is amper vyandig. Willemien frons. Hoekom sou Lucia vyandig teenoor haar wees? Wat het sy gedoen …?
Sy sien hoe Lucia haar na Mark draai en nou straal die blou oë. Daar gaan meteens lig vir Willemien op. Lucia is jaloers! Dis belaglik, maar dis waar! Só jonk is sy darem nie om dit nie te kan uitpluis nie, dink sy in haar enigheid. Lucia het nie daarvan gehou dat Mark na haar gaan soek nie. Sy lyk teleurgesteld dat hy haar wel gekry en veilig teruggebring het.
Aan die glimlag op Lucia se gesig en aan die oë wat na Mark opkyk, sien Willemien dat Lucia Cane haar eie planne met die aantreklike vreemdeling het. Sy hou geensins daarvan dat hy aan ’n ander vrou aandag gee nie, al is die ander vrou meer soos ’n lastige kind vir hom as enigiets anders.
Ongemerk dwaal Willemien se blik na die man. Soos altyd voel sy hoe die opstand in haar opstoot. Die man is gans te selfverseker, dink sy half ergerlik. Kyk hoe staan hy daar! Hy ontmoet haar blik met ’n vonkeling in sy donker oë wat Willemien vertel dat hy presies weet wat Lucia beoog en dat dit hom amuseer.
Dis hul saak, besluit sy. Wat kan dit haar skeel as Lucia Cane ’n gek van haarself maak en as Mark Watsenaam hom met die jong miljoenêrsvrou wil vermaak omdat hy haar aantreklik vind? Dit het niks met haar te doen nie. Eintlik pas hulle uitstekend by mekaar, maak sy haarself wys terwyl sy ’n piesang eet. Lucia is beslis ’n ervare vrou. Dit kan ’n mens met die eerste oogopslag sien. As sy kans sien om haar flikkers vir ’n vreemdeling te gooi, behoort sy te weet wat sy doen.
Maar diep in haar hart wonder Willemien tog of die blonde vrou opgewasse is vir die speletjie. Al is sy net negentien en al moet sy volgens Mark nog baie leer, vertel blote vroulike intuïsie haar dat Mark nie ’n man is om mee te speel nie. Iets in haar deins elke keer terug wanneer sy sy donker oë op haar betrap. Iets in haar waarsku haar om weg te bly van hierdie man af. Sy is nooit ontspanne in sy teenwoordigheid nie. Dis of sy gedurig op die verdediging uit is.
Dat hy aantreklik is, is gewis. Nie dat sy baie van sy tipe hou nie, hoewel sy eerlik moet erken dat sy nie juis sy soort ken nie. Maar só jonk en onnosel is sy darem ook nie … Sy is soms ontstellend bewus van hom as man, soos gisteraand toe hy met ontblote borskas in die vuurlig gestaan het, en netnou weer toe sy in sy arms gelê en na die kronkelende slang gekyk het. Willemien erken aan haarself dat hierdie man vir elke vrou ’n gevaar is, selfs vir haar.
Sy glimlag. Gelukkig is sy nie van Lucia Cane se soort nie. Goed, sy erken Mark is ’n besonderse man, op ’n eienaardige manier uiters aantreklik, maar gelukkig hou sy nie van hom nie. Nee. Sy hou nie van hom nie. Hy dink te veel van homself, is te vol van homself, is te seker van homself en van die klaarblyklike sjarme waarmee hy die teenoorgestelde geslag betower.
Aan die lig in sy oë kan sy sien dat selfs die ervare Lucia ’n ding of twee by hom sal kan leer. En sy is welkom, dink Willemien ergerlik toe Lucia se melodieuse laggie weer opklink.
Mark-sonder-van is nie háár soort man nie. Gelukkig nie. Gee haar maar ’n man soos Ian.
’n Sagte glimlag plooi om haar lippe. Ian is in alle opsigte die man van haar drome. Hy het haar nog nooit anders as met die grootste respek behandel nie – nie soos hierdie vreemdeling wat links en regs klappe uitdeel nie. As sy net daaraan dink … En dan dreig hy nogal om haar ’n afgedankste loesing op die koop toe te gee! Ian sal nooit van so iets droom nie. Hy het haar nog altyd soos ’n dame behandel … nie asof sy ’n bedorwe brokkie is nie.
Vlugtig gly haar blik terug na Mark. Hy lyk glad nie meer so danig jonk nie. Hy moet al by die dertig wees, skat sy. Na alle waarskynlikheid het hy ’n vrou en ’n hele spul kinders by die huis. Sy wonder of Lucia al aan dáárdie moontlikheid gedink het …
Hy betrap haar geamuseerde oë op hulle en syne vernou. “Wat is die grap, Willemien? Vertel ons ook.”
Vir die eerste keer sedert sy hom ontmoet het, voel Willemien op haar gemak, só op haar gemak dat sy haar as sy gelyke beskou. Met ’n soet stemmetjie sê sy: “Ek het nou net daaraan gedink … Jou vrou en kinders is seker ook maar baie bekommerd oor jou, foei tog!”
Twee verslae gesigte staar na haar. Lucia het beslis nog nie aan daardie moontlikheid gedink nie, dit kan Willemien sien. Sy lyk selfs geskok, asof Willemien ’n ontoelaatbare ding gesê het.
’n Stadige glimlag sprei oor Mark se sonbruin gesig. “Wil jy glo! Hoe gaaf van jou om my aan die mense by die huis te herinner! Ja, foei tog, hulle is teen hierdie tyd seker al mal van bekommernis.”
Lucia kyk vinnig na hom en Willemien se selfversekerde glimlaggie taan.
Lucia
