Die señora en señorita gaan saam. Hulle is die belangrikste. Die mans kan eerder agterbly …”
Ian kan dit nie meer uithou nie. Hoewel die pistool se loop waarskuwend op sy bors gerig word, spring hy op. “En hoe de duiwel dink jy kom hulle terug? Jy het gesê …”
“Ons mors tyd,” val die vreemdeling hom in die rede. “As die vroumense dan moet saamgaan, vat hulle saam. Vir my en Crebbin ook. Dan is ons ses saam met julle twee. Vir meer is daar op daardie vliegtuig nie plek nie, en as jy uitkyk, sal jy sien ’n tropiese storm is aan die broei.”
As die vreemdeling miskien gehoop het dat hy die kapers met hierdie nuus vir ’n sekonde van hul waaksaamheid sal laat afsien, word hy teleurgestel.
Daar is net die flikkering van ooglede en dan knik die leier. “Goed. Die res van die passasiers kan nou die vliegtuig verlaat. En terwyl jy so behulpsaam is, señor, kan jy en señor Crebbin begin om die geld te tel en te kyk of alles daar is. Die twee vrouens kan julle help. Maar onthou … moenie dat daar ’n enkele noot verdwyn nie. My vriend hier sal summier skiet as daar die geringste verdagte beweging is.”
Terwyl die medevlieënier en ’n passasier die bewustelose kaptein afhelp en die res van die passasiers met duidelik hoorbare snikke van verligting na die veiligheid van die lughawegebou hardloop, trek die donker vreemdeling die sak nader terwyl Lucia Cane en Willemien ook nader staan.
Kalm, asof hy daaraan gewoond is om elke dag so ’n aardige hoeveelheid note te hanteer, haal hy die bondels uit en oorhandig aan elkeen ’n deel. ’n Oomblik ontmoet sy oë dié van Willemien toe dit lyk asof sy onwillig is om die geld by hom te neem.
“Gou tel, en versigtig.” Dan draai hy hom na Ian. “Ek sal hierdie klomp tel. Daar is joune.”
Weer raak dit stil in die groot vliegtuig. Ook die ander kaper het bygekom en nou kan net die geritsel van note gehoor word terwyl die leier met sy pistool agter hulle staan. Onwillig begin Willemien tel. Toe sy haar deel klaar het en aan die vreemdeling wil teruggee, sien sy dat hy ’n oomblik opgehou het met tel en stip na Ian staar. Maar op daardie oomblik is Ian ook net klaar en kyk op.
“Dis die meeste geld wat ek in my lewe bymekaar gesien het. Nooit gedink ek sal ooit soveel harde kontant hanteer nie,” lag hy kortaf.
Die blonde vrou gooi haar getelde geld neer en sê met ’n siniese stem: “En dit is in werklikheid niks werd nie.” Haar oë gaan van die een na die ander, rus dan op die vreemdeling. “Eenmaal het ek ook gedink dis waaroor die lewe gaan. Nou weet ek van beter.”
Ian kyk haar belangstellend aan. “U is die vrou van ’n Suid-Afrikaanse miljoenêr, nie waar nie?”
“Ja. Ek is Julius Cane se vrou.” Sy sê dit smalend, lag weer bitter. “En terwyl ons nou almal saam in hierdie avontuur is, wie is julle?”
“Ek is Ian Crebbin, en dis my verloofde, Willemien Heyns.”
Die geld glip uit die vreemdeling se hande en val op die vloer.
Die stem van die kaper kom waarskuwend: “Moet niks waag nie, vreemdeling!”
Die donker man tel die geld op en gooi dit terug in die sak, sy oë skielik so hard soos staal. “Daar is jou geld. Dis alles … ’n pragtige sommetjie.”
Die kaper knik, glimlag vir die eerste keer ook met sy oë. “Pragtig! Maak dit behoorlik toe.”
Willemien verbaas haar vir Ian wat met die blonde miljoenêrsvrou sit en ginnegaap terwyl alles in háár op breekpunt is. Sonder dat sy registreer, sien sy hoe die vreemdeling se lang vingers die sak weer netjies toerits, haar gedagtes by haar pa en oom Martin.
Teen dié tyd moet hulle al gek van bekommernis en angs wees. O, hoekom het sy en Ian juis hierdie vlug gekies? Hoekom het hulle nie maar op die gewone roete teruggekeer soos oorspronklik beplan is nie?
Sy kyk na die leier voor haar. ’n Man wat wanhopig is, wat tot elke prys die geld sal probeer behou. Solank hulle vir hom en sy maat tot nut is, is hulle veilig. Maar watter waarborg is daar dat hy hulle nie soos honde sal plat skiet sodra die twee kapers dink hulle is veilig nie?
Sy wil nie nou al sterf nie. Sy wil nog lewe. Sy is jonk. Sy wil nog liefhê. Onwillekeurig dwaal haar blik na Ian. Sy het so baie mooi drome oor die toekoms … so baie planne … so baie verrassings … Maar Ian se blik is op die sak tussen hulle gerig en sy gesig is onpeilbaar, sy oë nou getrek asof hy die note deur die leeromhulsel kan sien …
“Goed. Kom. Die twee vrouens eerste. Dan Crebbin en dan jy, vreemdeling. Ons sal volg. Reguit na die vliegtuig. En ek waarsku weer: Ek sal nie huiwer om te skiet nie.” Hy kyk na die vreemdeling. “Om jou ontwil hoop ek jy het nie gebluf toe jy gesê het jy kan die vliegtuig vlieg nie, vriend. Want as jy gelieg het …”
“Ek het nie gelieg nie.” Hy kyk vlugtig deur die venster na buite. “Maar ek sal jou nie aanraai om nou te vertrek nie. Die storm is nie meer ver nie. Ek weet nie of jy iets van daardie soort vliegtuig in ’n tropiese storm weet nie, maar ék weet waarvan ek praat.”
“Spaar jou asem. Voor die storm losbars, moet ons in die lug wees. Komaan! Uit!”
Die gyselaars kyk mekaar magteloos aan. Solank hulle nog in die groot Boeing op die aarde is, is alles nog nie verlore nie.
Ian probeer weer. “Luister, hoekom moet die vroumense saam? Hoekom moet Willemien saamgaan? Haar pa het tog die losprys help betaal. Laat haar asseblief nou vry. Ek sal gewillig met julle saamgaan …”
“Jy het geen keuse nie, ou vriend,” lag die kaper smalend. Dan kyk hy af in Willemien se kinderlike gesiggie en skielik, tot almal se verbasing, sê hy: “Nou goed. Ek sal haar laat gaan. Maar señora Cane gaan saam. Nou toe. Klim af en maak dat jy wegkom,” beveel hy kortaf.
Willemien se blik gaan beangs na Ian en dan na die leier. “Maar wat van Ian? Waarheen neem julle hom? Sal julle hom werklik laat terugkom? Hoekom kan hy nie ook …?”
’n Hand sluit soos ’n staalband om haar elmboog en sy hoor die vreemdeling sissend by haar oor sê: “Jou klein dwaas! Gaan voordat hy weer van plan verander! Komaan! Spring en hardloop!”
“Maar Ian … Ek gaan nie sonder hom nie!”
“Dan kom jy verduiwels saam! Jy mors ons tyd! Kom, spring!”
’n Ruwe hand stamp Ian byna met geweld uit die vliegtuig en dan is die ander verplig om hom te volg. Ian Crebbin is besig om sy klere af te stof toe Willemien langs hom land en bekommerd vra: “Het jy seergekry?”
“Nee. Ek …”
’n Hand trek haar orent en weer hoor sy die vreemdeling se stem digby haar oor. “Sentimentele idioot! Kom!”
Terwyl die pistole van die kapers dodelik op hulle gerig bly en hulle sorg dat die gyselaars tussen hulle en die lughawegebou is, voel Willemien hoe sy na die wagtende vliegtuig getrek word.
“Klim in!” ’n Sekonde lank hou hy haar terug en sy donker oë gloei in hare. “Ek hoop net die wonderlike Ian Crebbin is dit werd – maar ek twyfel. Toe, roer jou! Ek kan nie opstyg nadat die storm losgebars het nie.”
“Maar hoekom vertraag ons nie die opstyging nie?” vra Ian hoopvol.
Die donker oë blits. “Moenie
