te lees, toe die voordeur oopgaan. Theo kom binne, belaai met tasse. “Is jy van plan om vir ’n jaar te kuier?” vra hy goedig, altans sy dink hy probeer om goedig te klink. Hy sit die tasse op die vloer neer, vis die sleutel uit sy broeksak, sit dit op die kombuistoonbank neer en fluit waarderend. “Jy lyk of jy herstel het.”
“Ek is jammer ek gee jou soveel moeite.”
“Niks moeite nie.” Hy beweeg na die voordeur. “Nou ja, ek moet weg wees. Is jy seker jy het niks nodig nie? Diana het vir jou iets in die yskas gelos. Nice van haar. Gewoonlik dink sy nie aan kos nie.”
“My ma het ook padkos ingepak. Ek sal nie honger ly nie.”
“Eet iets en slaap. Onthou om die deur agter my te sluit. Hier is sekuriteit, maar jy kan nie te versigtig wees nie. Lekker slaap.”
Daarmee trek hy die voordeur agter hom toe. Die sleutel, sien sy, steek aan die binnekant. Sy sluit die deur, bly net daar staan en luister na sy voetstappe. Soos ’n verliefde tiener storm sy na die naaste venster, sien hom egter nêrens. Moet sê sy het ook nie sy BMW iewers geparkeer gesien nie. Dalk bly hy in die einste kompleks, hoewel dit waarskynlik te middelmatig is vir ’n welgestelde sakeman soos hy. Sy wil net wegdraai toe sy sy motor stadig in die straat sien verbyry in die rigting van die hekke. Hy woon dus nie hier nie.
7
Theo stoot sy getroue BM in die dubbelgarage tussen sy Maserati Ghibli en sy afslaankap-Jaguar. Hy druk die elektroniese afstandbeheerder. Die deur sak seepglad agter hom toe, maar hy klim nie uit nie. Sit eers ’n rukkie. Wat het hom besiel om die meisie te gaan voorlê? En wat het hy nou eintlik verwag? Beslis nie die gevoel wat die verwese gesiggie in hom wakker gemaak het nie. Sou hy nou wraggies begin sag word? Hoop nie Diana bly heelnag uit nie. Marissa behoort nie alleen te wees nie. Hy bekommer hom oor haar, haar ouers is ook tereg besorg. En daar gaan belowe hy hulle hand en mond om ’n ogie oor hul dogter te hou. As hulle geweet het van sy reputasie, het hulle in hul viertrek gespring en Pretoria toe gejaag. Kwaad vir homself, pluk hy die kardeur oop en klim uit. Hy stap met lang treë deur die binnehof verby die niertjievormige swembad. Palms, broodbome, bougainvillea en hibiskus in groot erdepotte en blombakke oorlaai met kleurvolle somerblomme laat lyk dit soos die binnekant van ’n luukse-kwekery. Die beeldhouwerk van Henry Moore wat hy oorsee ten duurste gekoop het, trek soos altyd sy aandag. Die sensuele rondings en onverwagte snykante van die beeld het destyds sy hart gesteel. Die lyne is tegelykertyd sag en vroulik en hard en manlik. ’n Volmaakte versoening van liggaam en gees, het die kunshandelaar dit genoem. Theo soek na daardie perfekte eenheid, al sal hy dit nie hardop aan ander erken nie. Sy lewe is onafgerond en ver van perfek.
Te duiwel daarmee! Hy moet die Karoostof van hom afskud en koelkop bly, môre bel en seker maak of Di terug is, dan vir Marissa du Plessis uitlos. Sy is nie hulpeloos nie en hier is genoeg sake wat sy dringende aandag verg – soos Sylvia. Haar het hy twee weke laas gesien.
Sy herdershonde, Bismarck en Rommel, kom uitgelate na hom toe aangehardloop. Hul sterte swaai, hul bekke lag. Hy sal met Sylvia moet praat oor sy plan om Kersnaweek ook vir ’n paar dae van die toneel af te verdwyn. Die honde het geleer om te luister, hulle draai om hom, maar waag dit nie om teen hom op te spring nie. Soms speel hy rof met hulle, maar hulle moet wag vir sy teken. “Oubaas se honne.”
Hy sien hul afwagting, kam vlugtig met sy vingers deur die welige goed versorgde pelse, stap vinnig weer aan. Hulle bly op sy hakke, volg hom deur die skuifdeure na die ruim onthaalvertrek. Die beligting is warm en gesellig. Aan die oorkantste muur hang ’n reuse-houtpaneel deur Cecil Skotnes; hoekige vorms in helderrooi en okerbruin met spatsels geel en blou onder ligte wat reg ingestel is om die verlangde effek te kry. Sy vriende reken hy het verstokte kunssmaak, maar hy het die werk by sy pa geëerf, as kind daarmee grootgeword. Vanaand sien hy net spatsels kleur, hoofsaaklik die blou en pers van die uitgestrekte vlaktes wat hy vanoggend moes agterlaat, en haar oë soos viooltjies. Waarom kan hy haar nie uit sy kop kry nie?
Diedericks kom uit die skaduwees te voorskyn. Die lig weerkaats van sy pankop af. “Naand, meneer,” groet hy gedienstig. “Gaaf om meneer terug te hê.”
“Naand, Diedericks. Alles reg hier?”
“Geen probleme nie. Het meneer goed gery?”
“Ja, dankie. Sal jy vir Sam vra om die tasse uit die kar te haal? Enige oproepe?”
“Juffrou Sylvia het vandag drie keer gebel. Sy sê meneer se selfoon is af.”
Theo se moed sak in sy skoene. Hy was nie lus om so gou al met haar te praat nie. Nou sal hy haar moet paai voordat hy kan ontspan. “Dankie, Diedericks.”
“Mevrou Hendricks vra of meneer vanaand hier eet?”
“Iets ligs, asseblief. Ek gaan nie weer uit nie.”
“Kom juffrou Sylvia hiernatoe?”
“Ek glo nie. Ek wil vroeg eet, dan kan julle ook vroeg klaarmaak.”
“Ja, meneer. Dankie, meneer.” Diedericks verdwyn geluidloos soos ’n spook.
Bismarck en Rommel volg Theo na die studeerkamer en gaan lê onder die lessenaar. Hy skink vir hom ’n whiskey op ys en sak in die leunstoel by die venster neer, neem die eerste sluk. Dis whiskey vir ’n fynproewer, die beste wat geld kan koop. Hy asem die geur in. Sy honde loer verlangend na hom. Kan geld alles koop? Hy wonder, kyk skuins deur die venster. Die welige varings wat bokant die patio hang, roer in die ligte bries. Hulle maak hom benoud. Hy maak sy oë toe, dink aan die duine van sy plaas in Namibië, dor en droog, maar tog mooi; die uitgestrektheid van die woestyn wat verder en verder uitkring, ’n leë landskap met geen einde nie. Hy neem die volgende sluk van sy whiskey en dink aan die vlaktes van Gannavlei, die oorvloed ná die reën, sy uitkoms, die skoonheid wat hy in sy verkyker vasgevang het, die meisie wat hom nie laat los nie!
Hiermee sit hy sy glas so hard neer, die honde ruk regop.
Hy kon nog altyd alles kry wat hy wil hê, veral vroue. Hul lywe, dis wat hy soek, en daar moet dit eindig, nie nog sy hart ook omgekrap kry nie. Sylvia weet hoe sy hom kan troos en sy doen dit maklik. Miskien moet hy tog vanaand by haar ’n draai gaan maak. Sy verwag dit en sy wag vir hom, anders sou sy nie so aanhoudend gebel het nie. Hang natuurlik af. Sy kan bedonnerd raak as sy wil.
Hy tel die telefoon op en skakel haar nommer. “Theo, darling! I’m so glad you’re back! I need you!”
Nie vir seks nie, dit kan hy aan haar stemtoon hoor, vir een of ander vervelige verpligting. “Diedericks het gesê jy soek my. Hallo, Sylvia.”
“Het jy jou sel gecheck?”
“Ek het pas hier aangekom, gou ’n whiskey geskink om die rit uit my sisteem te kry.”
“Wel, as jy nie nou teruggebel het nie, sou ek verplig gewees het om Tommy te skakel. Wat social media daarmee sal doen, is just nobody’s business.”
Sylvia is ’n produk van ’n huwelik tussen ’n verengelste Afrikaner en ’n lid van die Londense elite. Sy besprinkel haar Afrikaans met Engels en haar Engels met Afrikaans. Theo hou nie daarvan nie, maar verduur dit. Hoe leer jy ook reg praat as jy jou matriek op Afrikaans Hoër Meisies maak en jou graad aan die Universiteit van Kaapstad? Sy het, al kan hy dit nie glo nie, ’n BComHons en ’n brein so skerp soos ’n rapier. Sylvia de Wildt is haar pa se dogter, ’n gedugte sakevrou en ’n gewetenlose onderhandelaar. Sy is, as enigste erfgenaam, besig om die De Wildt-koninkryk stap vir stap by haar pa oor te neem en het Theo gekies om aan haar sy te staan. ’n Paar dae gelede
