oor en oor dieselfde deuntjie. Die voorportaal is vol malende mense, almal haastig op pad na hul bespreekte sitplekke. Hy en Sylvia kies die bekende paadjie na die De Wildts se losie.
Dis toe dat hy die meisie van sy drome weer sien. Hy vang net die beweging van haar skouers, die vag goue hare, ’n flitsgedagte in ’n droom. Marissa! Maar dan is sy skielik weg.
***
Die televisie-regisseur is ’n aantreklike, frisgeboude man in sy veertigs. Hy het rooi hare en groen oë. Sy gesig en hande is oortrek met roeserige sproete. Hy lag maklik en gesels net so maklik.
Marissa probeer hard om gaaf te wees, maar haar gedagtes dwaal. Diana neem in elk geval die voortou met eindelose skinderstories oor mense wat sy nie ken nie. Die fotograaf Vernon Palmer is so Afrikaans soos boerewors en biltong. Hy kry dit wonder bo wonder reg om Diana soms in die rede te val. Dit klink vir Marissa of die “bedryf”, so verwys hulle na die film- en TV-wêreld, ’n onuitputlike bron van skinderstories het. Die mense van die “bedryf” is blykbaar almal boheems of bloot net anders. Hul aweregse maniere word verskoon omdat hulle ware kunstenaars is en alles wat hulle doen tog maar larger than life is. Sy verwonder haar dus daaraan dat Gunter Winterbach en Vernon Palmer redelik normaal optree, hoewel hul aandpakke nie so konvensioneel is nie. Gunter dra ’n los baadjie van skitterende groen- en goudlamé, Vernon, ’n wyemou-syhemp, silwer kettings en ’n silwer serp om sy nek. Sy swart krulhare staan woes om sy kop en sy stoppelbaard is net ’n titsel te lank om in die mode te wees. “Ek laat groei,” maak hy verskoning.
Diana streel liefderik oor die stoppels en staan op haar tone om sy wange te soen.
Die twee is so ooglopend verlief dat Marissa en Gunter noodgedwonge ook by mekaar inhaak. Gunter sit sy hand op hare en Marissa voel sy teerheid aan. Hy lyk vir haar na ’n sagte soort mens en so bedagsaam ook, sy kan nie dink hoekom sy vrou hom gelos het nie. Kon hulle nie iets gereël het wat hulle werk betref nie? Maar dit was dalk nie al wat gehaper het nie, daar is baie misverstande wat verhoudings verongeluk. Sonder dat sy wil, dink sy aan Dawie en die sinlose daad wat hy gepleeg het. Wat het met hom verkeerd gegaan? Hy was tog nie ’n moorddadige mens nie of was hy? Was dit haar skuld? Het sy hom gedryf?
Die orkes stem hul instrumente, die laaste toeskouers neem hul plekke in. ’n Gevoel van afwagting vul die lug. “Jy lyk bekommerd,” sê Gunter hier langs haar.
Sy kyk na hom, in die skemer lyk hý bekommerd. “Hoekom vra jy?”
“Daar is iets wat jou pla.”
Sy kan voel sy bloos. “Jy is oplettend.”
“Ek is opgelei om emosies te ontleed.”
“Dalk is jy reg, dalk is ek bekommerd.”
Hy vat haar hand, druk dit een oomblik teen sy mond en los dit dan. Sy sou op sy skouer kon huil, maar liewer nie. “Die ouverture begin,” fluister hy in haar oor en dis skielik so dubbelsinnig.
Die dirigent lig sy stokkie. Die gehoor raak stil en spoedig vul die bekende musiek van Puccini se Madama Butterfly die konsertsaal. Die tragiese storie maak Marissa so neerslagtig sy moet keer om nie in trane uit te bars nie. Gelukkig maak Gunter ’n opmerking oor Pinkerton wat van noot af is en dwing haar terug tot die werklikheid. Dis nie ’n ware verhaal nie, betig sy haarself. Ruk jou reg voor jy skande maak in die geselskap.
Met die wegsterf van die neuriekoor, wanneer die skaduwees finaal oor die eensame, wagtende figuurtjie van Butterfly val, gee Marissa oor en keer nie meer haar trane nie. Waarom is liefde dikwels so tevergeefs?
Gelukkig bly die ligte ’n rukkie lank verdoof en sy kan gou ’n snesie uithaal en haar trane afvee. Gunter gee haar arm ’n bemoedigende drukkie. Sy merk op dat sy nie die enigste een is wat met betraande oë sukkel nie. Die meeste mense, veral vroue, sit met sakdoekies en snesies. Toe die ligte aangaan, sê Diana kliphard. “Ag nee, nou kan almal sien ek het gehuil!”
Vernon sit sy arms om haar en belowe dat hy nooit so met haar sal maak nie. “Jy met al jou meisies!” verwyt Diana kastig.
“Maar jy is my beste!” verklaar Vernon so hartstogtelik, almal in die omtrek lag.
Marissa gaan saam met Diana kleedkamer toe, terwyl Gunter en Vernon belowe om by die verversingstoonbank vir hulle te wag. Daar is ’n lang tou by die damestoilette. Die vroue gesels gedemp terwyl hulle wag.
“Treurig, nè?” vra Diana.
“Nie juis goed vir my gemoed nie,” sug Marissa.
Diana sit haar arms om haar en gee haar ’n susterlike drukkie. “Wat jy nodig het, is ’n lekker ou comedy. Ons kan môre sonder die mans gaan fliek. Wat dink jy van hom?”
“Gunter?”
“Wie anders?”
“Ek hou van hom,” gee Marissa toe.
Sy is bly toe die deur reg voor haar oopgaan en sy niks verder hoef te sê nie. Sy hou nie daarvan om persoonlike sake in die openbaar te bespreek nie en netnou begin Diana weer oor Dawie en Mart ook. Sy is seker almal sal stil raak en hul ore spits.
Toe sy uitkom, staan Diana voor die spieël haar grimering en opknap. Daar is net plek langs haar oop en Marissa moet daar inval. “Moenie nou kyk nie,” fluister Diana uit die hoek van haar mond. “Sylvia de Wildt staan agter jou. As sy hier is, is Theo ook hier.”
Marissa se keel trek toe. Dit ook nog! Sy probeer in die spieël kyk of sy die vrou sien, maar sy kan haar nie behoorlik in haar gesigsveld kry nie.
“Daar loop sy nou. Regs, kyk regs!” Diana gee haar ’n ligte stampie.
Sy kyk verstom na die slanke dame wat lyk of sy deur se kant toe sweef. Sylvia is gesofistikeerd, ouer, ryker en maerder as sy. As dit die soort vrou is wat Theo Wessels verkies, moet sy maar weet dat hy besig is om speletjies met haar te speel. Sylvia loop oor van selfvertroue. Iemand groet haar. Sy knik neerbuigend. Die goud om haar nek flits vir oulaas, en dan is sy weg.
“Wat dink jy van haar jy?” vra Diana toe hulle uitstap.
“Sjiek en smart. Pas seker by hom.”
“Ek dink nie so nie. Hy is ’n mens met ’n hart, sy is pure show. Nooit ’n haar uit plek nie. Hy kan nogal uitrafel as hy ’n slag van haar kan wegkom.”
“Ek dag jy sê hulle is van plan om te trou. Hoekom?”
“Geld,” sê Diana en knip haar aandsakkie toe. “Geld soek geld. Hy is een van die rykste los mans in Gauteng en sy een van die rykste los vroue. Hoekom sal hulle nie connect nie?”
“So, dis vir geld, nie liefde nie?”
“Vriendin, jy moet dat ek jou vertel hoe vals …”
“Nie hier nie!”
“Ag, almal weet. Kom, daar’s ons partners.”
Marissa loop langs Diana, sit een voet voor die ander sonder om eens te kyk waar Gunter en Vernon hulle bevind. Sy soek rond na Theo, al sien sy hom net van ver af, of beter – dalk sien hy háár aan Gunter Winterbach se sy. Gunter is aantreklik en bekend in kunskringe, so ook Vernon. Om nie te praat van Diana met haar pienk hare nie! Hulle trek almal se aandag.
“Daar’s
