Operasie droomvrou
Jade Mc Menamin
Satyn
Vir my ma, Ella.
1
“Ek’t haar gevind!” is Riekert se eerste ekstatiese woorde toe Elmien die voordeur van haar huis vroegaand vir hom oopmaak.
“Ek het nie geweet jy soek na iemand nie,” merk sy droogweg op. Sy draai terug om weer in die hangmat in die woonkamer te gaan lê, te moeg om in haar jeugvriend se entoesiasme te deel. “En vir wat gebruik jy nie jou eie sleutel nie?” vra sy vies oor haar skouer met die wegstap.
“Ek’t haar gekry, Mienkie!” bulder Riekert wat die woonkamer kort op haar hakke binnekom. Maar dit is sy volgende woorde, en nie die triomfantlike uitroep nie, wat haar die hangmat skoon mis laat sit. “Ek het my droomvrou gevind.”
Oorbluf bly Elmien op die plankvloer sit. Só onkant betrap deur die openbaring is sy dat sy skaars bloos vir die onwaardige manier waarop sy hier beland het terwyl die vyf woorde diep in haar resoneer.
Riekert help haar gou op. “Seergekry?”
“Nee.”
Hy vryf sy hande ingenome. “Wel?”
“Wel, wat?”
“Wil jy nie weet wie, waar en wanneer nie?”
Sy gaan lê in die hangmat en kyk woordeloos hoedat hy een van die twee swaar gemakstoele tot teenaan die hangmat trek, dankbaar oor die gedempte lig van die lampie op die sytafeltjie. Toe sy praat is haar stem skaars meer as ’n fluistering. “Wie, waar en wanneer?”
“Ken haar nie … nog nie. In die Food and Wine Emporium. Vroeër vandag.”
Elmien lê roerloos en luister na die opgewonde relaas. Sy hou Riek stil dop, onderbreek hom nie, voel hoedat die moegheid woord-vir-woord uit haar gepers word terwyl ’n vreemde gevoel in haar opwel. ’n Bangheid wat na daardie verdoemende woorde diep in haar ingewande ontkiem het en nou deur haar liggaam rank.
“Een kyk is al wat dit gevat het.” Hy bly ’n oomblik stil, voeg dan verwonderd by: “Wragtag, nes in die flieks.”
Hy lyk soos ’n verliefde skoolseun.
“Ek’t skoon vergeet wat ek by die Emporium wou gaan kry het. Ek het met die leë mandjie agter haar aangestap, jy weet, so halfgehipnotiseerd, want ek kon my oë eenvoudig net nie van haar afhou nie.”
Elmien maak haar mond oop om iets te sê, maar geen woord kom uit nie.
’n Woordevloed stort egter oor Riekert se lippe. “Sy’s mooi, blêrrie mooi … perfek … als waarna ek in ’n vrou soek. Lank, slank, blond, goed versorg, elegant.”
Gevleuelde woorde.
“Sy beweeg soos ’n koel lentebries.”
Halsoorkop verliefde woorde.
“Selfs die manier waarop sy inkopies gedoen het: hoe sy iets van die rak af haal, dit in haar hand hou, daarna kyk, die etiket lees en dit in haar mandjie sit.” Hy haal ’n slag behoorlik asem. “Ek het nooit geweet dat kruideniersware koop só sexy kan wees nie.”
Nie eens dié verspotte verwysing kan ’n kwinkslag by haar ontlok nie. Sy ken Riekert Rossouw. Dalk selfs beter as wat die meeste mense hom ken. Maar die man in die leunstoel voor haar – die begeesterde man in die leunstoel voor haar – is ’n vreemdeling. Morbiede fassinasie hou haar roerloos vasgenael, haar ingewande vol van die vreemde gevoel.
“Sy was baie elegant aangetrek … duifgrys broekpak, wit bloes, swart stilletto’s, bypassende handsak. Nogal gelyk soos krokodilleer. So reg van Vogue se voorblad af.”
Elmien moet hard konsentreer om haar mond toe te hou. Duifgrys? Stilletto’s? Krokodilleer? Sy knip-knip haar oë. Nimmer as te nooit sou sy kon raai dat Riekert só fyn ingestel op vroue is nie. En dat hy hoegenaamd eens weet van ’n glanstydskrif soos Vogue.
“En nou? As jy so stil is?”
“Net moeg.” Sy skrik haar uit die trans van fassinasie, toe hy skielik na haar kyk asof hy weet van die vreemde gerank in haar binneste. “Jy moet taamlik verlief wees as jy selfs kan onthou wat sy aangehad het.” Sy kug ongemaklik toe sy besef haar stem klink onnatuurlik. “Het sy ’n trouring aangehad?”
“Geen ring nie,” sê hy met duidelike verligting in sy stem, “dis die eerste ding waarna ek opgelet het.”
Natuurlik.
“Sy kan nét ’n beroepsvrou wees,” laat hoor hy met die saaklikheid van ’n natuurkundige wat ’n nuwe spesie uitwys. “’n Interessante, belese kultuurmens.”
“Dit alles … van ’n Vogue-voorblad?”
“O, nee, van die doenlys.”
“Die watse lys?”
“Die doenlys.” Hy haal ’n opgevoude vel papier uit sy hempsak, vou dit oop, gee dit aan haar. “Jy weet, soos ’n inkopielys.”
Elmien kyk die vel papier verbaas deur. Dis inderdaad ’n lys. ’n Netjiese lys. Getik en genommer.
DOENLYS
1.Kruideniersware: vars tiemie, Maldon-sout, Kalamata-olywe, salm en Jamaican Blue Mountain; Brie de Meaux, Camembert en Roquefort; Bourgogne Rouge en Chablis Vaillons; wit kerse
2.Essensiële olie met ilang-ilang.
3.Voice of a Sparrow.
4.The Modern Woman’s Break-up Survival Guide.
5.Laat raam die Kentridge-afdrukke.
6.Werk deur De Lempicka vir inspirasie.
7.Bespreek vlug na Parys.
8.Knap Frans op.
9.Laat sonstrepe insit.
10.Pak Werner se goed. (Reël met hom om dit te kom haal.)
“Uit hierdie lys kan ek met sekerheid aflei dat sy goeie smaak het, ’n interessante mens moet wees, en enkellopend is.”
“Hoe op aarde het jy dit in die hande gekry?”
“Sy’t dit laat val … seker verloor.” Die sterk sonbruin hande – hande wat nie by ’n bleeksiel hoort nie – praat nou saam. “Die lys is verteenwoordigend van ’n goed gestruktureerde mens. Die georganiseerde tipe, jy weet, soos ek.”
“Soos jy, ja,” beaam sy floutjies en gee die lys terug.
“In ’n stadium het sy na my gekyk. Wel, vír my gekyk. Ek het my skoon benoud geskrik. Nie dat dit ’n vuil kyk was nie. Glad nie. Dit was die maniér waarop sy na my gekyk het, jy weet, vír my –”
“Vír jou, reg, ek verstaan,” onderbreek sy hom aspris.
“Ek kon sweer dit was meer as net ’n gewone kyk.”
Elmien
