af. Dan die volgende. Én die volgende. Totdat sy die hele kwekery deurgestap het. En as sy steeds nie beter voel, of die probleem waarmee sy worstel, uitgepluis het nie, sal sy weer van voor af begin. Ry vir ry. Blok vir blok. Net so af en toe, soos nou, stop om aan ’n blom of blaar te ruik of te vryf.
Elmien vryf aan een van die Gold Crest-konifer se goudgeel takkies, deeglik bewus daarvan dat George haar ’n geruime tyd al bekommerd dophou. Hy wil die uitleg van die verskillende fonteintjies vir die komende watertuinskou met haar bespreek. Maar die op- en afstappery maak hom senuweeagtig. Stress drill, het hy dit daardie heel eerste keer genoem. En haar gevra hoekom sy nie maar, soos die vroue in sy familie, kan gaan kook of shop of spa toe gaan of chocolates eet wanneer sy terneergedruk voel nie.
“Ek, depressed? Nog nooit nie, Georgie,” het sy dit weggelag.
“Hy wonder seker of die plante regtig met my praat,” mompel sy terwyl sy aan haar vingers ruik. Die suurlemoenagtige geur van die koniferboompie is een van haar geliefkoosde geure. Selde sal sy verby so ’n boompie stap en die besonderse geur nie eers gou geniet nie. Sy wens sy kon dit bottel. Soos sy al gewens het dat sy ouma Annabel se reuk kon bottel vir geleenthede soos nou wanneer sy met ’n allesoorheersende verlange na haar hunker. Na haar nabyheid, haar insig en raad.
Annabel is oorlede in die jaar voor Elmien en George die kwekery begin het. Die feit dat die vrou wat so ’n enorme bydrae tot haar liefde vir plante gemaak het, nooit in haar sukses kon deel nie, maak die verlies net groter.
Sy streel oor die takkies. “Wat sou jý gedoen het, Annabel?” Ja, wat sou die onkonvensionele, romantiese en tog wyse ou vrou – wat aangedring het dat haar kleindogter haar op haar naam noem – gedoen het?
Annabel was versot op Riekert Rossouw. Elmien se ma, Hester, het haar gereeld vererg vir Annabel se skaamtelose flankeerdery met Elmien se skoolvriend en het selfs op ’n keer vir Elmien gesê dat haar ouma heimlik wens dat sy weer jonk is wanneer Riekert Rossouw in die omtrek was. Maar Elmien het geweet dat haar ouma se verknogtheid dieper gegaan het as ’n ou vrou se romantiese wensdenkery. Dit het die bykans vergete herinneringe aan galante minnaars en geheimsinnige ontmoetings weer opgeroep. Sy het gesien wat haar ma nie kon raaksien nie: hoe ’n besonderse vriendskap tussen haar skoolvriend en haar ouma ontstaan het. Gou het sy agtergekom dat hulle baie meer gemeen gehad het as die gemeenskaplike band met haar, Elmien.
“Because he gets me, darling,” het Annabel op ’n keer met flair en selfvertroue gesê, en toe uitgewei oor die kwaliteite wat van dié jong man ’n “keeper” gemaak het, soos sy dit gestel het.
Elmien het hulle graag dopgehou wanneer hulle druk in gesprek verkeer het. Sy het haar verlustig in Riek se aansteeklike geesdrif, die totale oorgawe waarmee hy met die veel ouer vrou gesels het; die bedagsame manier waarop hy af en toe vir haar, Elmien, deur ’n glimlag of aanraking daaraan herinner het dat sy darem nog deel van die geselskap was. Sy het graag saamgesels, maar meestal verkies om net stil te sit en luister, en te kyk.
Hoe betekenisloos was haar lewe voordat hy sy opwagting gemaak het?
Dan het sy stilweg oor haar geheim geglimlag.
Sy het op skool redelik gou aangetrokke gevoel tot die seuns met wie sy uitgegaan het, maar net so vinnig weer belangstelling verloor wanneer sy teleurgesteld besef het dat die mate van volwassenheid waarna sy gesoek het, eenvoudig nie by die gemiddelde tienerseun bestaan nie. Dus was sy vir die grootste deel van haar hoërskoollewe – tot ergernis van haar vriendinne – nie aan een spesifieke ou gebind nie.
Dit het haar natuurlik meer as genoeg tyd gegee om te konsentreer op alles wat vir haar belangrik was. Naamlik haar studie en haar liefde vir plante. Meer spesifiek, haar beheptheid met die kwekerytjie wat sy in haar ouma se agterplaas begin het. Die kweek van plante – wat aanvanklik begin het as die opknapping van Annabel se tuin – het met haar aanmoediging en Elmien se groen vingers, gou gegroei tot ’n suksesvolle onderneming waarmee sy sakgeld verdien het.
Hierdie toedrag van sake het haar ma egter glad nie aangestaan nie. “Mens is net een keer jonk,” het sy geraas. “Jy gaan dié tyd in jou lewe nooit weer hê nie. As dit verby is, is dit verby. En wanneer jy met die realiteite van die volwasse lewe gekonfronteer word, gaan jy spyt wees dat jy jou sorgelose jong dae nie meer geniet het nie.”
“Daar’s nog baie tyd om jonk te wees,” het sy haar ma se vrese probeer besweer.
“Daar is, maar nie om kind te wees nie. Dít gaan alte gou verby.” En toe, die onvermydelike: “Jy bring hopeloos te veel tyd by jou ouma deur. Dis hoekom jy soos ’n oujongnooi klink wanneer jy jou mond oopmaak. Die stories en idees wat sy in jou kop sit, hoort nie in die kop van ’n tiener nie.”
“Moeder,” het Elmien haar saaklik reggehelp, “as jy maar weet wat in die koppe van tienerdogters aangaan, sal jy bly wees dat ek dink waaraan ek dink, en my besig hou waarmee ek my besig hou.”
Haar ma se pleidooi het op dowe ore geval. En Elmien het alle verwysings na haar ouma se sogenaamde invloed, in tipiese Elmien-styl, met ’n goeie skoot sjarme en humor weggelag.
Toe haar vriendinne dus oor en weer verlief raak, harte breek en hul eie harte ook in die proses gebreek word, het Elmien alles met stille verwondering gadegeslaan. Waarom sou enige regdenkende vrou haar so willens en wetens laat seermaak deur iemand so onwaardig soos ’n puisiegesig-tienerseun?
“Inderdaad,” het Annabel saamgestem, toe Elmien een middag na skool dié erg omstrede kwessie ophaal. “Hou by jou besluit, my darling, moenie dat ’n spul rooihakskeentjies met jou hart mors nie.”
“Ek verstaan dit nie,” het Elmien gesug.
Annabel het geknik. “Dis wat liefde van ander emosies onderskei,” het sy filosofies laat hoor, “die feit dat dit soms van alle logika ontneem is.” Sy het haar geliefde kleindogter ondersoekend aangekyk. “As jy nie meer seker is nie … wel, mens moet altyd die moontlikheid van ’n avontuur in gedagte hou.”
“Nee, ek ís seker, dis net, ek verstaan en sien dinge nie altyd soos my vriendinne hulle verstaan en sien nie.” Sy het ’n gesig getrek. “Nina was laas week nog stukkend oor Gerhard. ’n Drillende blob selfbejammering vol noodlotsgedagtes. En vandag, skaars drie weke nadat hulle uitgemaak het, straal sy weer soos ’n lovesick tiener.”
“Maar sy ís ’n lovesick tiener,” het Annabel laggend laat hoor.
Wat is ek dan? het Elmien se blik gevra.
“Jy’t ’n goeie kop op jou lyf. Dis ’n goeie ding, want vroue met verstand weet hoe om met hartsake om te gaan. Hulle dink verder as die fisieke aantrekking, die verliefdheid, die romanse. En hulle hanteer teleurstelling en pyn gewoonlik ook beter.”
“Ek wil ook nou nie met só ’n goeie kop opgeskeep sit dat daar geen plek vir enigiets anders is nie.”
“Dít, my lief, is waar balans inkom.”
“Sal ek ooit daardie balans vind? Ek meen, vind mense soos ek dit ooit?”
Annabel het beterwetend geglimlag, haar hand uitgesteek en aan die drie sproete op haar kleindogter se neus geraak. “Dít is wat van ’n goeie kop so ’n goeie ding maak.”
Haar ouma het die kwessies begryp wat van ’n hart ’n hart maak, en het geweet hoe om nugter daaroor te praat. Dié keer was daar egter iets weemoedigs in die sjarmante glimlag.
Elmien het gesug asof die “goeie kop” skielik ’n las geword het.
“Jy
