se hart geskryf voordat dit aan die kind behoort. Buitendien is dit nie die naam wat betekenis aan die kind gee nie, maar wel die kind wat betekenis aan die naam gee.”
Haar ma se insig verbaas Elmien. “Ek’s nie ondankbaar oor my naam nie, dis net, Elmien is so ’n verbeeldinglose naam. So plein.”
Haar ma glimlag soos ma’s maar glimlag wanneer hulle deur hul dogters se verskonings en pretensies sien. “Nie plein nie, ongekunsteld. Ongekunsteld en onpretensieus. Nes jy. Jy’s ons Mienkie, en ons Mienkie sal jy bly.”
Elmien sit haar arm om haar ma se skouers. “Ja, ja, en nou gaan Ma my al die standaardkomplimente gee wat Ma my gewoonlik gee wanneer Ma my beter wil laat voel oor myself. Spaar my, asseblief.”
Haar ma kyk na Elmien soos ma’s maar kyk wanneer hulle seker is dat hulle van beter weet. “Miskien moet ek jou net weer herinner aan die Mienkie wat bedags studeer en saans gewerk het om vir haar studie te help betaal. Aan die Mienkie wat bly werk het lank nadat haar ouers se finansies verbeter het, net omdat haar ma en pa lanklaas met vakansie was. Aan die Mienkie wat nou help om vir haar broer se studie te betaal. Aan die Mienkie wat daarop aangedring het om die ou Victoriaanse huis wat sy by haar ouma geërf het, eiehandig te restoureer, ondanks haar boukontrakteur-pa se bereidwilligheid om te help.”
Elmien se oë skiet vol trane.
Haar ma sit haar arms om Elmien en trek haar styf teen haar vas. “Ons gesels nie nét oor name nie, nè?”
Elmien sluk die trane weg. “As ek regtig daai Mienkie is, hoekom … hoekom sien ander haar dan nie raak nie?” Haar stem klink moeg.
“Ander?”
“Wel, dis net Ma en Pa en Marnus.”
“En Riek dan? George? En die mense wat vir julle werk? Jou gereelde klante? En vriende?”
“Hulle tel nie, Ma. Wat ek bedoel, is: Hoekom sien die mense wat ’n mens wil hê jou moet raaksien, jou nie raak nie?”
“Dalk lê die probleem nie by jou nie.”
Elmien snuif aan die trane wat weer vlak kom sit. “Wat bedoel Ma?”
“Dis nie jy wat so plein of so vaal of so oninteressant is dat mense jou glad nie raaksien nie; dis eerder ’n geval van mense wat nie kan sien wat hulle behoort te sien nie omdat hulle siende blind is.”
Elmien gee haar ma gou ’n drukkie en bied aan om die eetkamertafel te dek, voordat Riek se naam dalk opduik.
Hester kyk haar dogter agterna asof sy weet dat Elmien sal terugkeer om dié gesprek te hervat. Nes sy vroeër instinktief geweet het dat Elmien nie haar ma se sogenaamde boerekos kom soek het nie. Sy hoop dat Elmien dán die vrymoedigheid sal hê om oor haar eerste en enigste liefde te praat. Want alhoewel Elmien nog nooit só oor daardie liefde gepraat het nie, is Hester daarvan maar alte bewus.
Die naam wat nie genoem is nie, bly in die vertrek hang.
Hester en Hendrik se eersgeborene het die familie uit die staanspoor bekoor. Terwyl ander babas in die uitgebreide Jordaan-familie bykans sonder uitsondering blond en lig van vel by geboorte was, het Elmien haar verskyning gemaak met ’n kop vol donker krulle en ’n velletjie wat gelyk het asof die son dit reeds met heuningsoene bedek het. Die welige bos bruin hare het dan ook dadelik die kenmerkende rooi Mallard-skynsel gehad.
Die dokter wat haar in die wêreld gebring het, het gesweer dat hy haar sien glimlag het, kort nadat hy haar ’n stewige raps op die boud gegee het.
Mag dit ’n teken wees dat my kind eendag meer sal lag as huil, het Hester gebid.
Mag die liefde sagkens met jou omgaan en geluk jou altyd toelag, het Annabel haar toegewens.
“Laat Hendrik maar spog,” het sy hardop met die kleinding gepraat, “jy’s g’n ’n Jordaan nie.” En toe sagter asof sy ’n geheim deel. “Ook nie ’n Labuschagne nie … jy is ’n Mallard, deur en deur.”
En of dit waar is of nie, het Annabel haar in elk geval behandel asof sy een is.
Annabel het ook nooit vir haar gewone speelgoed gekoop nie. Dit was wel goed waarmee sy graag wou speel, maar wat terselfdertyd eendag waardevol sou wees. ’n Porseleinteestel. Silwerkoekvurkies met perlemoenhewwe. Geborduurde servette. Servetringe van rooskwarts. En kristalkershouertjies.
Aanvanklik het Hester als net kopskuddend gadegeslaan, maar toe Elmien begin praat, was haar woordeskat dié van ’n volwassene en het sy ingewikkelde begrippe en konsepte begin snap. Hester het haar tot Hendrik gewend: “Praat asseblief tog net met Annabel.”
“Hoekom ek? Dis jóú ma.”
“Julle kom beter oor die weg.”
“Strooi.”
“Jy’t ’n slag met haar.”
“Hester, dit is ’n ma-kind-ouma-ding. Ek dink nie jy moet die arme skoonseun hierby insleep nie. Buitendien kan ek nie sien waaroor die groot bohaai gaan nie.”
Hester het hom kwaai aangekyk. “Ons dogter het vanoggend aan die ontbyttafel met my oor die ‘proses van fotosintese’ gepraat. Asof dit nie erg genoeg was dat sy woorde soos chlorofil en chrisofil gebruik het nie, kon sy my boonop oor die verskil tussen die twee inlig. Maar die ergste nog: Toe ek haar wou toets deur voor te gee dat mense ook kan fotosinteer, het sy so gelag dat sy byna van haar stoel afgeval het.”
“Ougat verby.”
“Hendrik!”
“Kom nou, Hester, ek’s trots op ons pragtige dogtertjie en ek dink dis dierbaar van Ma om soveel vir haar te doen en te beteken.”
“Ek dink jy mis die punt.”
“En ek dink jy oorreageer.”
“Ek wil nie nog ’n Annabel in die familie hê nie. Een is genoeg.”
“Ek dink nie jou ma is besig om ons dogter in ’n tweede Annabel te verander nie. Sy help juis om Elmien se eie persoonlikheid te ontwikkel. Sy moedig haar aan om vir haarself te dink en om op haar eie oordeel aangewese te wees.”
“Ek’s net bang Annabel se siening, haar uitkyk op die lewe, word so deel van Elmien dat sy eendag deur my ma se oë na die lewe sal kyk.”
Hendrik het haar liefdevol gesoen en toe teen sy bors vasgedruk. “Ek dink jy voel onseker en skuldig omdat Elmien en Marnus noodgedwonge bedags by Ma moet bly.”
Natuurlik het hy die spyker op die spreekwoordelike kop geslaan. Diep in haar hart het Hester tog geweet Elmien se verhouding met haar ouma is niks om oor bekommerd te wees nie. Ook dat haar bedenkinge spruit uit haar eie onopgeloste kwessies met haar ma en dat dit vererger word deur haar skuldgevoelens.
“Dis dan ’n grootmensboek!” was Elmien se reaksie, die dag toe Annabel haar aan die skatte van die planteryk bekendgestel het.
Dit was inderdaad ’n boek vir volwassenes. ’n Pragtige, lywige grootformaatboek oor tuinplante en blomme. Met kleurvolle illustrasies en glansfoto’s. ’n Geskenk van haar ouma, op haar sesde verjaarsdag. “Jy’t mos gesê jy hou van plante.”
“Ja,
