bleak lyk. Ek ken dit. Suicide hour. Maar hierdie een? Nee, kyk, hiérdie een is duidelik die moeder van alle Sondagmiddae.
Ek sug diep. Hier sal ek vergaan van ellende. Hier sal ek my net weer oorgee aan wanhoop en myself op ’n bondel neertrek, maar dié keer om nooit weer my kop te lig nie.
Soos Marilyn.
Tog kry ek tot my verbasing van iewers krag. Skynbaar is daar in my bloed darem nog ’n milliliter of twee van daardie Van Vuuren-vuur wat my voormoeders skoenloos oor die Drakensberge gedryf het. Ek tree ferm bo-oor ’n eensame swart sokkie en Vincent se favourite verbleikte slaapbroekie wat soos ’n beskuldiging op die vloer bly lê het nadat ek sy tasse hygend van wrewel en adrenalien help toeknip het.
Ek vat my karsleutel raak. Waarnatoe weet ek nie, maar wat ek wel weet, is dat ek hier moet wegkom.
Om die een of ander rede ry ek reguit Beleza toe. Back to the scene of the crime? Makabere mot wat weer wil gaan kyk hoe lyk die plek waar die gloeilamp haar geskroei het? Nee, ruk ek myself tot orde. Dis nie dít nie. Ek wil mos bloot my eie klere gaan haal. Omdat ek niks van my by daardie verdomde plek wil laat agterbly soos bewysstukke van my uitgediende huwelikstatus nie. Boonop wil ek die verspotte femme fatale outfit waarmee ek myself in daardie oomblik van malligheid uitgerus het, gaan teruggee. Of ten minste daarvoor betaal. Maybe all of the above. Wie sal ooit die vreemde weë van ’n pas verloënde vrou kan verklaar?
Allermins sy self.
Veral toe die kar se linkerwiele teen die sypaadjie se rand tot stilstand skuur en almal in die restaurant opkyk. Insluitend die lang donkerkopman met die bril wat ek vroeër so onnodig aangegluur het, wat by een van die tafeltjies sit met ’n glas rooiwyn. Ag, Vaderland. Sou hy dalk die plek se eienaar wees – met ander woorde die een in wie se kleedkamer my jeans en toppie nog hopelik lê? Die een vir wie ek geld of ’n verskoning skuld?
Toe klim ek maar uit met soveel grasie as wat die wiebelende katjiehakkies toelaat. Wat anders? Ek druk die Marilyn-bril reg, bestyg die paar trappies met soveel van my nuutgevonde styl as wat ek kan bymekaarskraap en stap nader.
Die man vat sy glas wyn en hou dit skynbaar beskermend teen sy bors. Hy frons. Seker te verstane. Hy kry natuurlik dikwels te doen met mense wat nie betaal vir sy goed nie. Toe merk ek die geamuseerde uitdrukking in sy bruin oë.
“Just in case you get the urge to pour some more on someone’s head,” sê hy toe ek nie ’n woord uitkry nie. Dit gebeur nie dikwels nie, maar nou ja, wat is daar vir my om te sê? Ek hét net mooi hier ’n lieflike spektakel van myself gemaak, en nou is ek terug.
Ek versamel ’n lekseltjie spoeg om woorde te vorm, maar my brein speel nie saam nie. Seker als opgebruik in my tirade teenoor Vincent. Of dalk is dit die feit dat ek tot my ontsteltenis voel hoedat al my beskikbare liggaamsvloeistof in my ooghoeke versamel. Flippit. Ek kan mos nie nou hier …
“Unless you’d rather want me to pour you some?”
Die uitdrukking in die bruin oë agter die brillense is vir ’n oomblik sag. Sonder spot. Ag nee, donner, meneer, moet tog asseblief net nie nou ’n enkele snaar binne my raak nie. Nie eens liggies nie. Alles in my is so rou geskaaf dat die kleinste bietjie deernis of understanding van enige menslike wese my net hier in yslike trane sal laat uitbars. En het ek nog nie vandag ’n groot genoeg bleddie aap van myself gemaak nie?
Ek herken myself nie. Ek huil lankal nie meer nie. Dis nie asof ek nie al probeer het nie. Almal sê jy moet huil om te kan genees. Nie ek nie. Tranetrekker-films kyk, Vicks snuif, niks het gewerk nie. Huil is nie soos fietsry nie; as jy eers opgehou het, vergeet jy hoe. Maar nou staan ek hier en is dit trane wat ek voel loskom?
Die bruin oë vonkel skielik weer en ek kan sien hy moet net so hard keer dat sy mondhoeke vertrek van die lag as wat ek die ekstra vog in my neus moet wegsnuif.
“It would be a helluva waste to pour this onto someone’s bald spot,” sê hy en beduie met sy glas.
Ek kry ’n bewerige smile uit. Vir die feit dat hy opgemerk het wat Vincent tog te hard probeer wegsteek. Sy bald spot. Do not go there! Het ek dan nie self net ’n ruk gelede sy versameling “German solutions for hair loss and other problems” in sy toksak gesmyt nie? Saam met die snorklaggie wat uit my borrel, loop die trane. Ek lek die soutigheid van my bolip af.
“Please, sit down. I think you need it.”
Ek kyk om my. Daar is nog net by twee tafeltjies mense oor, want die middag is amper verby. Ander getuies van my wangedrag is waarskynlik lankal weg. Seker besig om die hele storie met smaak vir iemand by die huis oor te vertel. Of oor die foon. Of op Facebook! Ek kan my indink.
Jeez, girlfriend, you won’t guess what I saw in Beleza today! You should have been there! It was awesome! There was this guy with his piece on the side, then wifey walked in and poured his wine over his head! Oh man, it was funny like …
Liewe genade, Desiree. Jy moes onder jou duvet bly wegkruip het, want kyk wat het jy aangevang – jouself Openbare Spektakel Numero Uno gemaak, dis wat. Ek probeer die gedagte afsluk en gaan sit op die stoel oorkant die man. Met ’n gemaklike beweging vat hy ’n glas van die rak naby hom en skink langsaam van die donkerrooi wyn, voor hy dit saam met ’n wit papierservet na my uithou.
“It’s on the house. I wish I could say the same about the items you took from my sister-in-law’s vintage collection, but she is worse than Attila the Hun when it comes to freebies. We can sort that out once you’ve calmed down, though. First drink this.”
“Dankie,” prewel ek en snuit my neus.
“Plesier.”
Ek kyk die man verbaas aan. “Hoekom het ons Engels gepraat?”
“My ma was Engels,” lag hy en neem ’n ruim sluk uit sy glas. “So my tong val maklik soontoe.”
“O.”
Hy leun effens vorentoe. “My fout. Ek het mos gehoor dat jy Afrikaans praat, toe …”
Ek vat ’n groot sluk uit my glas en keer met my handpalm. “Kan ek vra dat ons nie op hiérdie oomblik verwys na daardie flippen Jerry Springer remake waarin ek die hoofrol gespeel het nie? Ek sal later betaal. En om verskoning vra.”
Hy sit rustig agteroor. Betrag my met skrefiesoë en dieselfde lakoniese geamuseerdheid as vroeër.
“Dis oukei. Niks om oor jammer te wees nie. Ons het juis lank laas gratis live entertainment hier gehad!”
Ek vlieg op. My woede lê nog hopeloos te vlak. Die verdomde man kan skaars sy lag hou en ek wou tranerig raak oor ek dog hy’t ’n siel. Wys jou net hoe needy ek geraak het. Idioot. Hulle is almal dieselfde. Verstaan niks. Voel vere vir ’n vrou met bloederige, vernederde nerwe.
Die vent kyk my met boogwenkbroue aan. “Sjoe, episode twee?” vra hy sowaar as vet sonder om ’n oog te knip. “Ek hou asem op!”
Ek stamp my stoel agtertoe en plak die wynglas neer. “Laat ek liewer net my klere in jou kleedkamer gaan haal en my ry kry.” My wegstap is nie heeltemal in pas met my nuwe look nie en ek vererg my daarvoor ook. Die hele affêre is só nie ek nie. Boggher alles en almal, Desiree de Lange is klaar met als.
“En moenie worry nie,” voeg ek oor my skouer by, want my innerlike tiener is op ’n roll, “ek los liewer hierdie verdomde simpel tweedehandse klere van jou skoonsuster terug op die rak. Ek het
