my pa al weer uit op ’n mission?” roep sy op pad kombuis toe.
“You could say that,” mompel ek met my droë mond. Hoe verduidelik ek vir haar dat haar pa weer opgeneuk het – presies soos hy destyds met haar ma gemaak het? Nee. Dit kan wag.
“Jy lyk terrible,” sê Caz toe sy terugkom met my koffie.
“Gee, thanks! You do always say the nicest things,” probeer ek die olifant in die kamer miskyk.
Caz is egter nie een wat doekies omdraai nie. “Nee, rêrig. Jy lyk selfs erger as laas toe ek hier was. What’s up, Desiree? Waarheen is my pa?”
Ek vat ’n lang sluk uit die beker. “Hy’s weg, Caz. Gister.”
“Hoe bedoel jy, wég? Wat’s so special daaraan? Hy is alewig weg.”
“Wel … soos in … weg. Dis klaar. Verby. Tasse gepak. Daardie soort wég.” Die traan wat in my linkeroog begin vorm, maak my sommer weer die vieste in. Ek snuif hard.
“Gaan julle skei?”
Ek trek my skouers op. Ek het nog nie so ver gedink nie.
“Het hy dan weer …?”
“Ja. Met Gloria van sy spreekkamer.”
“Asshole!” sug Caz. “Net soos met my ma! Kan hy nie sy donnerse …”
Ek snuit my neus morsig aan my mou. “Maar ek dink ek gaan oukei wees.”
Sy som my op met haar pa se ligblou kykers. “Ek weet jy sal. Jy’s ’n sterk vrou. Nes my ma. Maar dis nie die punt nie!”
Ek knik. Ek het nog nooit juis ooghare vir haar ma gehad nie. Queen Liz. Sy is after all my voorganger. Ek bedoel, hoeveel airs and graces wil ’n girltjie uit Secunda nou eintlik aanplak omdat sy die jong Dokter Vincent de Lange nader gehark het? Dis my opinie van Liz. Maar tog, niemand verdien …
“My foon lui,” sê Caz en plak haar beker op die bedkassie neer, hard genoeg om te mors. Dit gaan ’n ring op die wit lappie maak. Ek wonder of ek moet worry daaroor. Om kolle uit lappies te kry, is seker nou nie meer my departement nie?
“Speak of the devil!” voeg sy by toe sy haar foon met twee lang vingers nes Vincent s’n uit haar denim shorts se gatsak uitvis.
Liz se stem klink blikkerig op, soos iets uit ’n animasiefilm. Blykbaar is sy in die mall hier naby.
“Relax, Ma!” sê Caz. “Maak jou shopping klaar. Ek’s hier by Desiree.”
Ek kan nie uitmaak wat Liz daarvan dink dat haar dogter eers haar pa hier kom soek het en nie direk huis toe is nadat sy uit Stellenbosch in die Kaap aangeland het nie, maar ek kan hoor sy is nie happy nie. Caz skud haar kop en trek ’n moesiemondjie. Vir ’n oomblik is sy uitgeknip Queen Liz. Toe draai sy weg en sê iets wat ek skynbaar nie moet hoor nie, voor sy groet: “Oukei, baai, Ma. Sien jou nou-nou.”
Ek lig my op. Ek is regtig nie opgewonde oor die gedagte dat Liz my só moet sien nie. Of, for that matter, ooit weer nie.
“Moet ek jou gou vat?”
“Huh-uh! Sy’s die hel in. Sy kom haal my.”
“Hier?”
“Ja. Waar anders? Dis after all my pa se huis?”
Ek sluk nog aan ’n benoudheid omdat die kind my kaalvuis aan daardie feit herinner het, toe die deurklokkie so ongewoon skel deur die huis weerklink dat daar iewers honde begin kef.
“As dit my flippen pa is! Ek sweer!” dreig Caz en gee lang treë in die gang af.
Ek trek myself platter teen die bedstyl.
“Hallo, tannie Ina. En hallo, Oom Piet en Antie Soes,” hoor ek vaagweg. Ek moes geweet het. Net Christine met ’n hond onder elke arm kan ’n deurklokkie so laat weergalm.
“Caz, liefie! Noem my tog asseblief Christine. Ina is so …?”
“So boerewors?”
“Exactly, skat!” hoor ek my vriendin oorskakel na die ek-is-die-cool-tannie-mode wat sy spesiaal vir Caz uithou, sonder die minste besef hoe dit die meisie irriteer. “Jy weet mos,” haar stemtoon sak sameswerend, “’n goeie begrip het jy nog altyd gehad, hmm? Dis hoekom jy my favourite is …” Daar is ’n vinnige speed wobble in Christine se stem toe iemand anders klaarblyklik ook by my voordeur opdaag: “O … o … hallo, Liz.”
Ek wag nie om te hoor hoe Liz klink nie en lig my alie uit die bed. Hopelik sal die drie mekaar lank genoeg irriteer dat ek iets aan my voorkoms kan doen.
Toe ek uit die badkamer kom, sit Christine met albei haar Yorkies snoesig op my bed. Sy tik die as van een van haar lang, dun afshow-sigaretjies af op een van my ouma Bettie se bone china-pierings.
“Hope you don’t mind,” sê sy met haar hees rokerstem en rol haar oë kombuis se kant toe, van waar daar ergerlike stemme opklink. “Queen Liz is not amused.” Christine tuit haar lippe vir ’n diep, veelseggende trek sonder om haar lipstiffie te versteur. “Klink my Caz wil uitdrop. Die fotografiekursus los. Pity,” asem sy tussen rookbolle deur. “Briljant as jy my vra, maar niemand vra my mos ooit nie.”
“Moet wees.” Ek vou die handdoek koulik om my lyf. Dit ook nog. Maar nou ja, hoekom anders sal Caz in die middel van die semester hier opdaag?
“Hmm … hoe sal ons nou weet?” Christine moes seker my gesigsuitdrukking gelees het, want sy verander die onderwerp: “Ja, en jy lyk ook nog maar oes, nè.”
“So hoor ek, dankie.”
“Well,” sê sy en druk die sigaret dood op Ouma se piering, “I suppose it’s to be expected.”
Ek is nie seker wie of wat verwag word nie, maar ek swyg liewer.
“So ek los my makeup-sakkie hier vir jou en dan gaan stall ek daai twee in die kombuis met tee of iets,” voeg sy by. “Sy moet jou nie so sien nie.”
“Wie? Caz? Sy het my al …”
“Nee, Desiree – Liz. Jou amper-eksman se eksvrou. Sy hoef nie te sien hoe hy jou ook laat suffer nie. Sal haar net laat lekkerkry. Ons weet tog almal watter regte ou t–”
“Oukei, oukei. Tee sal help. Maak. Ek kom,” keer ek. Asof ek nog nie genoeg op my flippen vurk het nie. “Ek dink daar is Eet-Sum-Mors in die koskas.”
Christine steek in haar spore vas. “Good grief, Desiree. Boksie-koekies? Ek bedoel, almal weet jy bak nie meer nie, maar jeez! Since when doen jy boksie-koekies? Onthou jy al daai yummy confectioneries wat jy sommerso opgewhip het vir elke bakatel? O, ek mis dit. En nou staan al daai blink mixers en magafters in jou kombuis en stof vergader. Vir jare al. Vandat … e … Kry jy nooit meer lus nie?”
“Nie vir koekies bak nie, nee. Dis boksie-koekies. Oukei?”
“Nog ’n flippen waste van talent,” grom sy op pad kombuis toe, “nes Caz. Seker maar oor ’n verdomde man, dis mos …” Ek kan nie die res
