Liny!” Arian se ma plak ’n bak margarine wat sy uit die inkopiesak haal hard op die kombuistoonbank neer. “Ek kom ook nou net eers by die huis, nes julle. Gee kans, ek gaan netnou kosmaak.”
Liny sug. Sy klap die yskas toe. Sy het darem ’n bakkie jogurt gekry. Sy gaan eet dit in die sitkamer, waar Janco nou die TV aangesit het en iets anders op Netflix soek om te kyk.
Die klank dryf na Arian en sy ma in die kombuis toe.
“Sit sagter, julle!” roep sy.
Die TV blêr voort.
“Ek gaan kamer toe,” sê Arian. “Roep wanneer ek moet kom eet.”
Hy is nog nie by die deur uit nie, toe is sy ma by hom. “Wag eers.” Sy trek hom aan sy mou terug. Haar oë word sag toe hy na haar toe draai. “Vertel my: hoe was jou dag?”
“Hoekom vra Ma sulke stupid goed?”
“Want ek stel belang.”
Hy haal sy skouers op.
“Het iets interessants gebeur?”
“Selfde ou goed.”
“Vertel my.”
“Ag, Ma-a-a.”
Sy sit haar hand op sy skouer. Kyk diep in sy oë en byt haar lip vas asof sy dink. Dan keer sy terug na die inkopiesak wat sy uitpak. “Wanneer sien jy weer vir juffrou Jonkers?”
“Môremiddag drieuur, dink ek. Ek weet nie.” Eintlik weet hy. Dit ís môre. Maar hy wil nie gaan nie. Dit help nie. Al daardie skoolberader-gebabbel tap sy energie.
“Sal jy vir Pa vra om jou te vat? Ek het ’n vergadering.”
Sy pa is ’n makelaar. Hy het nooit tyd vir sulke dinge nie. “En as Pa besig is?”
“Dan vra ons vir Ouma.”
Aa, Ouma – die matriarg van die familie met die streng gesig van ’n juffrou Rottenmeier. Arian weet van juffrou Rottenmeier omdat Liny op laerskool elke liewe Heidi-episode duisend keer gekyk het. Daardie temaliedjie pyn nou nog in sy brein.
“Ek sal sommer ná skool bly, dan hoef niemand my nêrens heen te vat nie,” keer Arian.
“Is jy seker?” vra sy ma.
“Dis oukei. Moenie worry nie.”
Sy ma lyk verlig. Haar seuntjie sal self by die skool-shrink uitkom. Hoe gaaf van die mal kind.
Dis seker hoe hulle hom deesdae sien: Janco en Liny is die supersterre, hy is die malle. Asof dit nou so crazy is om ’n paar doodles in jou huiswerkboek te krap. Oukei, dit was nie sommer enige doodles nie. Die Afrikaans-onnie het die goed aan die begin van die skooljaar gesien: ’n hand wat uit ’n poel vlamme reik asof iemand verdrink of brand. Langsaan was ’n kopbeen met ’n vraagteken tussen die oë. ’n Kis met die woord “loser” op. ’n Draak wat op ’n ou se bors staan en hom met sy vuurasem verkool. ’n Spraakborrel langs ’n gesig wat baie soos Arian s’n lyk met die woorde: Fade out or bail out?
Die skool het Arian se pa-hulle gekontak. Daardie aand het Arian sy pa en ma in die kamer agter die toe deur hoor stry.
“Dink jy ’n berader sal hom regkry?” het sy pa gevra. “Miskien het hy net ’n dekselse pak slae nodig.”
“Jy slaan nie aan hom nie, Herman.”
“ ’n Pak slae op sy tyd het niemand nog skade gedoen nie.”
“Vandag práát mens met jou kinders. Of jy kry iemand om met hulle te praat.”
“Praat, praat, praat. Wat sal dit help? Laities draai jy nie in watte toe nie, anders maak jy hulle vir die verderf groot.”
“Jy trek ook nie kinders voor nie. Dit is net so sleg.”
“Wie trek ek nou voor?”
“Janco en Liny.”
“Ek trek hulle nie voor nie. Dis Arian wat agterbly. Daar is ’n verskil. En jy moet ophou om so vir hom te skerm, Sonet.”
“As ek dit nie doen nie, wie gaan?”
“Nie ék nie. ’n Kind gaan my nie rondneuk nie. Ek het genoeg stres in my lewe.”
Hulle was ’n ruk lank stil, toe begin sy pa weer: “Daar is iets nie lekker met daai kind nie. Hy is ’n flentergat. Hy neem nie aan sport deel nie. Hy leer skaars. In my wêreld is daar nie plek vir sulke nonsens nie. Daardie mannetjie moet bykom en vinnig ook. ’n Pak slae sal help. Ek gee nie om of hy ’n tiener is nie.”
“Lig net jou hand vir hom op, dan …”
Sy ma se stem het sagter geword. Arian kon haar nie verder hoor nie, maar uiteindelik het sy pa toegegee: “Nou oukei, stuur hom na die berader toe. Laat sy maar kyk wat sy met hom kan uitrig. Ek is moeg vir hierdie twak.”
Daar is iets nie lekker met daai kind nie.
Sy pa was nie die eerste een wat dit gesê het nie.
* * *
Sy naam, vind Estie ná ’n hengse gesoek op Facebook uit, is Arian Foster, nie Adrian nie. Sy sit regop op haar bed en tik met haar vinger op die Add Friend-blokkie op haar selfoon. Nou moet sy net wag dat hy die vriendskapsversoek aanvaar. Tot dan kan sy kyk watter van sy inligting alreeds oop is.
Sy bring die selfoon nader om sy profielfoto beter te bestudeer. Die foto is nogal donker. Kop en skouers. Sy ken is vierkantig. Wangbene effe hoekig. Donkerbruin hare. ’n Uittartende kyk en ’n misterieuse trek om sy mond.
Sy blaai na die ander albums. Net een ander foto is oop en dis ewe donker, soos iemand wat nie geken wil word nie. Geen van sy persoonlike inligting is voltooi nie. Dalk wys dit as hy die vriendskapsversoek aanvaar.
Die volgende oomblik bars iemand kliphard in sang uit: “I want to break free!”
“Ag, flippit tog,” sug Estie.
Dis Charlene, haar pa se vriendin. Tannie Charlene, sê Estie se pa moet sy haar noem. “I want to break free from your lies, you’re so self-satisfied, I don’t ne-e-ed you …” Haar stem dawer bo die Queen-liedjie uit. Estie rol haar oë. Tannie Charlene is ’n haarkapper. Sy en haar pa het so ’n aan-af-verhouding. Sedert verlede jaar Kersfees is dit aan. Haar pa het vir tannie Charlene ’n nuwe selfoon gegee, en toe ontdek die vrou Spotify. Sy stream net Queen se musiek daarop. Asof dit nie erg genoeg is dat sy dit kliphard in die huis speel nie, blêr sy ook saam met die musiek.
Om die klanke uit te doof, sit Estie musiek van Bat for Lashes op haar selfoon aan. “Laura” is haar gunstelingliedjie.
“Your name is tattooed on every boy’s skin,” klink die woorde in haar ore toe sy teruggaan na Arian se profielfoto. Sy trek die foto groter en lê terug teen haar kussing. Lank staar sy na Arian se gesig en probeer iets in hom raaksien wat hy dalk nie wys agter daardie geheimsinnige kyk nie.
Die klop aan die deur en
