LIEFDE
#1 bestsellerauteur Sophie Love is de auteur van de romantische komediereeks DE HERBERG IN SUNSET HARBOR, die zes boeken beslaat (en daar komen steeds meer bij) en die begint met VOOR NU EN VOOR EEUWIG (DE HERBERG IN SUNSET HARBOR – BOEK 1). Sophie Love is ook de auteur van de nieuwe romantische komediereeks VERHALEN UIT DE ROMANTIEK, die begint met DEZE LIEFDE (VERHALEN UIT DE ROMANTIEK – BOEK 1).
Sophie vindt het heel leuk van u te horen, dus bezoek www.sophieloveauthor.com om haar te e-mailen, u aan te melden voor de nieuwbrief, gratis e-books te ontvangen, op de hoogte te blijven van het laatste nieuws, en in contact te blijven!
Copyright © 2017 door Sophie Love. Alle rechten voorbehouden. Behalve zoals toegestaan onder de US Copyright Act van 1976, mag geen enkel deel van deze publicatie gereproduceerd, gedistribueerd of verzonden worden in welke vorm of op welke manier dan ook, of opgeslagen in een database of zoeksysteem, zonder voorafgaande toestemming van de auteur. Dit e-boek is alleen voor persoonlijk plezier gelicentieerd. Dit e-boek mag niet doorverkocht worden of worden weggegeven aan andere mensen. Als je dit boek met een andere persoon wilt delen, koop dan voor elke ontvanger een extra exemplaar. Als je dit boek leest en het niet hebt gekocht of het niet alleen voor jouw gebruik is gekocht, stuur het dan terug en koop je eigen exemplaar. Bedankt voor het respecteren van het harde werk van deze auteur. Dit is een fictief werk. Namen, personages, bedrijven, organisaties, plaatsen, evenementen en incidenten zijn ofwel het product van de verbeelding van de auteur of worden fictief gebruikt. Elke gelijkenis met werkelijke personen, levend of dood, is geheel toevallig. Jas afbeelding Copyright oneinchpunch, gebruikt onder licentie van Shutterstock.com.
DE HERBERG BIJ SUNSET HARBOR
VOOR NU EN VOOR ALTIJD (Boek 1)
VOOR ALTIJD EN EEUWIG (Boek 2)
VOOR ALTIJD, BIJ JOU (Boek 3)
WAS HET MAAR VOOR ALTIJD (Boek 4)
VERHALEN UIT DE ROMANTIEK
DEZE LIEFDE (Boek 1)
HOOFDSTUK EEN
Keira Swanson duwde de glazen deuren van het tijdschrift Viatorum open en liep met vastberaden tred naar binnen. Het was Labor Day, maar zij, evenals de andere schrijvende medewerkers, was opgedragen ogenblikkelijk naar het werk te komen.
Keira wist maar al te goed dat er van een echt noodgeval geen sprake was, niets dat belangrijk genoeg was om te rechtvaardigen dat ze op een nationale feestdag moesten komen opdraven. Maar de wereld van de reistijdschriften was ontzettend competitief, en haar baas, Joshua, mocht graag “gelegenheden scheppen om het kaf van het koren te scheiden.” Als iemand te veel zeurde over dat er gewerkt moest worden op een vakantiedag, of er te ongelukkig uitzag tijdens een van hun vergaderingen, kon die al gauw zijn biezen pakken. Keira had keihard gevochten om zich een baan te bemachtigen waarin ze kon schrijven, en was niet van plan op dit punt vast te lopen. Ook al betekende het dat ze haar vriend, Zachary, thuis zonder haar gastheer moest laten spelen voor een familiebrunch.
Haar zwarte stilettohakken klikten over de kraakheldere witte tegels terwijl ze zich naar haar bureau haastte. Het hoofdkantoor van Viatorum bevond zich in de hipste buurt van New York City, in een gigantische oude opslagplaats die met stijl was omgetoverd tot kantoor. De ramen waren enorm en reikten van de vloer tot het gewelfde plafond, waar zich nog stalen balken met grote bouten bevonden van uit de tijd dat het nog een opslagplaats was geweest. Het was een enkele open ruimte, wat betekende dat je ieder gesprek kon horen. Zelfs fluisteren weergalmde. Het betekende ook dat niemand iets voor de lunch durfde mee te nemen dat te sterk rook. Keira kon zich nog het moment herinnerde waarop een nieuwe schrijfster, een naïeve jonge vrouw die luisterde naar de naam Abby, op haar eerste dag tonijnsalade had meegenomen. Zodra de geur tot Joshua’s neus was doorgedrongen had hij er vlug voor gezorgd dat dit Abby’s eerste, laatste, en enige dag bij Viatorum werd.
Keira keek de enorme ruimte door en zag dat ze niet de eerste was. Nina, haar vriendin en een van de assistent-redacteurs van Viatorum, zat al over haar bureau gebogen en typte rap op haar toetsenbord. Ze grijnsde snel naar Keira voor ze de aandacht weer op haar werk richtte.
Keira zwaaide haar handtas op haar bureau en plofte in haar stoel. Ze zorgde er wel voor dat haar zucht onhoorbaar was. Ze had niet beseft dat werken bij het prestigieuze Viatorum-tijdschrift zoveel acteerwerk zou inhouden, zoveel nepinteresse in conversatie, zoveel doen alsof je zo vreselijk succesvol was.
Door de glazen wand die Joshua van zijn werknemers scheidde realiseerde Keira dat hij haar aan het bekijken was. Ze vroeg zich af wat hij dacht, of hij verrast was te zien dat ze de tweede persoon was die op zijn noodoproep had gereageerd, of dat hij op jacht was naar iemand om te ontslaan, en dat ze nu net de prooi was geworden die zijn territorium was binnengewandeld.
Joshua verscheen vanachter de glazen wand. Hij droeg een felblauw pak en zijn haar was in een kuif gekamd. Hij begaf zich naar Keira’s bureau.
“Ben je al klaar met dat onderzoek over Ierland?” vroeg hij, zonder de moeite te nemen haar eerst te groeten.
Ach ja, het artikel over het Festival van de Liefde dat Joshua moest schrijven van Elliot, de Algemeen Directeur van Viatorum. Het zou om een enorm, belangrijk project gaan – tenminste, dat was wat Joshua had geïnsinueerd – hoewel Keira persoonlijk niet inzag hoe een onnozel stukje over het koppelen van liefdesparen tijdens een achterhaalde ceremonie in een schattig Iers stadje precies als belangrijk kon worden aangemerkt. Desondanks was Joshua in een nog slechtere bui geweest dan normaal, en als zijn schrijver van de laagste rang was aan Keira opgedragen alle onderzoek te doen waar hij het zelf “te druk” voor had.
Of te dikdoenerig, liever gezegd, dacht Keira in haar eigen hoofd, terwijl ze opkeek en glimlachte. “Dat heb ik naar je gemaild voor ik hier vrijdag wegging.”
“E-mail het nog een keer,” eiste Joshua zonder enige aarzeling. “Ik heb geen tijd om door mijn inbox te gaan lopen bladeren om ernaar te zoeken.”
“Geen probleem,” zei Keira, hartelijk als altijd.
Joshua stormde weer zijn kantoor in en Keira zond hem de e-mail boordevol informatie die ze verzameld had over het Ierse Festival van de Liefde. Ze grijnsde inwendig toen ze weer dacht aan hoe onnozel het allemaal was, hoe suikerzoet romantisch.
De e-mail was nog niet uit haar outbox verdwenen of de deuren zwaaiden open een handjevol Viatorum– schrijvers stroomde naar binnen. Allemaal deden ze alsof het hen niet vreselijk irriteerde dat ze op kantoor waren tijdens een zogenaamde vrije dag. Keira kon hen horen kletsen terwijl ze elkaar de loef af probeerden te steken met hun opofferingen.
“Mijn nichtje deed mee met een basebaltoernooi,” zei Lisa. “Maar dit is veel belangrijker. Ze huilde tranen met tuiten toen ik zei dat ik moest vertrekken, maar ik weet dat ze het zal begrijpen wanneer ze ouder is en zelf een carrière heeft.”
Daar kon Duncan nog een schepje bovenop doen. “Ik heb Stacy op het vliegveld achtergelaten. Ik bedoel, we kunnen Madrid altijd een andere keer bezoeken, het houdt toch niet opeens op te bestaan ofzo.”
“Ik kom net bij mijn moeder in het ziekenhuis vandaan,” voegde Victoria toe. “Het is niet alsof ze in kritieke toestand verkeert. Ze begrijpt dat mijn werk voorgaat.”
Keira
