je me hiermee op! Hoe moet ik dit verdomme aan Ruth vertellen?”
“Ik vertel het haar wel,” stelde Ruth voor. “Laat mij maar de boosdoener zijn, dat vind ik niet erg.”
“Jij bent ook de boosdoener!” riep Zach uit.
Hij stampte de woonkamer uit. Keira volgde hem hulpeloos. Ze waren twee jaar bij elkaar en in die tijd had ze hem nog nooit zo woest gezien.
Ze volgde hem naar de slaapkamer en zag hoe hij haar koffer vanonder het bed trok.
“Wat ben je aan het doen?” vroeg ze verbijsterd.
“Deze eruit halen,” snauwde hij terug. “Je kan niet weg zonder koffer, of wel?”
Keira schudde haar hoofd. “Ik weet dat je boos bent, maar nu ga je te ver.”
Ze pakte de koffer uit zijn handen en smeet het op het bed. Ze vocht tegen de inwendige rang om die met kleding te gaan vullen.
Zach was even zijn kracht kwijt. Hij zakte in, ging op de rand van het bed zitten en deed zijn hoofd in zijn handen.
“Je verkiest altijd je werk boven mij.”
“Het spijt me,” zei Keira, zijn blik vermijdend terwijl ze haar lievelingstrui van de vloer pakte en hem stiekem in de koffer gooide. “Maar dit is een buitenkans die ik gewoon niet kan missen.” Ze liep naar haar kaptafel en rommelde door haar flesjes crème en parfum. “Ruth kan me toch niet uitstaan. Ze heeft me alleen bruidsmeisje gemaakt omdat jij het haar gevraagd hebt.”
“Omdat dat zo hoort,” zei Zach verdrietig. “Familiedingen doe je toch samen?”
Ze draaide zich om en stopte snel de spullen in haar koffer. Maar het viel Zach op wat ze aan het doen was, en zijn toch al duistere gezicht stond nu helemaal op onweer.
“Ben jij aan het inpakken?”
Keira verstijfde en kauwde op haar onderlip. “Het spijt me.”
“Welnee, het spijt je voor geen meter,” zei hij met een koude, afgemeten toon. Toen keek hij op en zei, “Als je gaat, weet ik niet of we wel bij elkaar kunnen blijven.”
Keira tilde een wenkbrauw op, perplex door de bedreiging. “Is dat zo?” Ze kruiste haar armen. Nu had hij haar aandacht te pakken. “Je stelt me dus een ultimatum?”
Zachary gooide zijn armen gefrustreerd de lucht in. “Doe nou niet alsof je me er niet toe dwingt! Kan je je werkelijk niet inzien hoe gênant het voor me zal zijn als ik morgen zonder jou op Ruths bruiloft verschijn?”
Keira zuchtte, eveneens gefrustreerd. “Ik snap niet waarom je niet gewoon kan zeggen dat ik een geweldige buitenkans heb gekregen met mijn baan. Iets dat ik niet kon mislopen.”
“Het huwelijk van mijn zus is iets dat je niet kan mislopen! Het zou een prioriteit moeten zijn!”
Ah. Daar was het weer. Dat woord. Prioriteit. Dat waarvan Keira nooit aan Zach kon toegeven dat niet hij, maar haar carrière was.
“Het spijt me,” herhaalde ze, terwijl ze haar vastberadenheid voelde verzwakken. “Maar het kan gewoon niet. Mijn carrière moet op de eerste plaats komen.”
Ze liet haar hoofd naar beneden hangen, niet uit schaamte maar uit verdriet. Het had niet zo hoeven zijn. Zach had nooit hun relatie tegenover haar carrière moeten plaatsen. Dit was een strijd die hij onherroepelijk zou verliezen.
Keira wist niet wat ze nog meer kon zeggen. Ze keek naar Zachary’s razende gezicht. Ze wisselden geen woord meer. Er viel niets te zeggen. Toen kwam Zach overeind, begaf zich de kamer uit en de gang op, greep zijn sleutels uit het bakje bij de deur, trok de deur open en knalde die achter hem dicht. Toen Keira het geluid van zijn optrekkende auto hoorde, wist ze dat hij deze avond niet meer terug zou keren; hij zou op Ruths opklapbare bank blijven slapen om zijn punt kracht bij te zetten.
Keira had het gevecht gewonnen, maar er zat geen vreugde in de overwinning. Ze zeeg neer op het bed naast de geopende koffer, en voelde een harde brok in haar keel vormen.
Op zoek naar wat medeleven, pakte ze haar mobiel en belde haar moeder.
“Dag lieverd,” zei de vrouw, die direct opnam, alsof het zien van de naam van haar jongste dochter op de nummerherkenning haar tot ogenblikkelijke actie had gedreven. “Alle goed?”
Keira zuchtte. “Ik wilde je vertellen over een opdracht die ik vandaag op het werk heb gekregen. Het is een hoofdartikel. Ik mag naar Ierland vliegen.”
“Lieverd, dat is prachtig nieuws. Wat spannend! Gefeliciteerd. Maar waarom klink je dan zo terneergeslagen?”
Keira rolde op haar buik. “Zach. Hij is boos. Hij heeft min of meer gezegd dat het afgelopen is tussen ons als ik erheen ga.”
“Dat meent hij vast niet,” zei haar moeder sympathiek. “Je weet toch hoe mannen zijn. Als je je eigen prioriteiten boven die van hem plaatst kom je aan zijn ego.”
Keira trok afwezig aan de hoek van een kussensloop. “Het gaat meer om Ruths bruiloft morgen,” legde ze uit. “Hij vindt dat ik hem in de steek laat, dat ik hem laat zitten. Alsof de wereld vergaat als hij daar zonder partner aankomt.” Ze lachte wrang, maar werd begroet met stilte aan de andere kant van de lijn.
“O,” zei haar moeder.
“Wat O?” vroeg Keira met een frons.
Haar moeders stem verloor wat van zijn warmte. Er zat een randje aan dat Keira terdege herkende, aangezien ze het als kind vaak genoeg had gehoord. Afkeuring.
“Tja, ik realiseerde me niet dat je de bruiloft van zijn zuster zou missen,” zei ze.
“En dat verandert in jouw optiek de zaak?” zei Keira, nu wat norser.
Haar moeder antwoordde op de toon die Keira herkende als “diplomatiek.” “Als je al eerdere afspraken had. En dit is wel zijn zus. Alleen op een huwelijk te moeten verschijnen is erg rottig. Iedereen staart en fluistert. Hij zal zich flink ongemakkelijk voelen.”
“Ma!” jammerde Keira. “Dit is de jaren ’50 niet meer. Het gemak van een man is niet belangrijker dan de carrière van een vrouw!”
“Zo bedoel ik het helemaal niet, lieverd,” zei haar moeder. “Ik bedoel alleen dat Zachary een lieve jongeman is en dat er niets mis mee is de bruiloft tot prioriteit te maken. Je wil toch niet als je zus worden? Die is eeuwig op die datingwebsites, en maakt vreselijke avonden door met mannen die zeggen dat ze een meter tachtig zijn maar nauwelijks de een meter zestig halen!”
“Ma!” riep Keira weer, om een eind te maken aan haar loos gewauwel. “Op dit moment wil ik dat je me ondersteunt.”
Haar moeder zuchtte. “Dat doe ik ook. Ik ben heel blij voor je. En ik hou van je…passie. Echt waar.”
Keira rolde met haar ogen. Haar moeder was geen bolwerk van overtuigingskracht.
“Ik vind alleen dat je in dit geval voor je vriend moet kiezen. Ik bedoel, laten we wel wezen, wat is er nu belangrijker? Over drie jaar neem je toch ontslag om kinderen te gaan krijgen.”
“Oké ma, hou maar op met praten!” snauwde Keira. Kinderen krijgen was zo ver van haar bed dat het een lachwekkende veronderstelling was.
“Lieverd,”
