dacht Keira. Ze had meer dan genoeg van Joshua dan ze voor een dag kon verdragen. Voor een heel leven, eerlijk gezegd.
Op dat moment keek ze op en besefte dat Elliot in de deuropening van de vergaderkamer stond. Hij keek toe terwijl de hele meute als een kip zonder kop om Joshua drentelde. Hij leek niet onder de indruk. Keira keek op de klok. De vergadering begon over minder dan een minuut.
Keira realiseerde zich dat hier een buitenkansje lag. Het was onmogelijk dat Joshua de Ierland-opdracht zou kunnen afmaken, dat had Elliot wel duidelijk gemaakt. En dat betekende dat de rest erom zou vechten, zodat ze zich konden onderscheiden. Het was niet het meest glamoureuze baantje, maar iets beters had Keira niet. Ze moest zich tegenover Elliot bewijzen. Deze opdracht had ze nodig.
Keira liet haar collega’s achter en begaf zich naar de vergaderzaal. Ze passeerde Elliot in de deuropening en nam plaats op de stoel pal naast die waar Elliot op zou gaan zitten.
Duncan was de eerste die haar opmerkte. Terwijl hij haar in die lege vergaderzaal zag zitten begon hem ineens te dagen wat Keira zich ook al had gerealiseerd, dat de Ierland-opdracht openstond en dat deze aan een van hen moest worden toegewezen. Hij haastte zich (terwijl hij probeerde te verbergen dat hij zich haastte) om de tweede te zijn in de vergaderzaal. De rest merkte het op, en plotseling was er een stormloop op de vergaderzaal. Ieder bood beleefd zijn excuses aan zijn collega aan voor het “per ongeluk” uit de weg duwen van de ander in zijn haast om de kamer binnen te gaan, indruk te maken op Elliot, en de begeerde opdracht in de wacht te slepen.
Waardoor Joshua moederziel alleen achterbleef midden in de grote kantoorruimte. Ambulancepersoneel hees hem op een brancard voerde hem af terwijl een vergaderzaal vol met zijn medewerkers zich opmaakte voor de strijd om zijn opdracht.
“Ik vermoed dat jullie inmiddels wel gemerkt hebben,” sprak Elliot, “dat Joshua’s ongelukkige val mij in een lastig parket heeft geplaatst.”
Hij vouwde zijn grote handen bovenop de vergadertafel, en bekeek naar elk van de schrijvers tegenover hem.
Keira hield haar mond, en wachtte een geschikt moment af. Ze had een strategie: ze zou de anderen zich eerst laten uitputten met hun smeekbeden om de opdracht, en dan op het laatste moment toeslaan.
“Dat stuk over Ierland,” vervolgde Elliot, “zou ons hoofdartikel worden. Viatorum slaat een nieuwe richting in. Persoonlijke stukken, geschreven in eerste persoon. De schrijver drijft de kerngedachte, creëert een verhaal, waarin de locatie als hoofdpersoon fungeert. Ik heb Joshua hiervan op de hoogte gesteld. Ik weet niet of een van jullie talent genoeg heeft om dit te doen, om mijn visie te begrijpen.” Hij keek naar het tafelblad, en fronste zo hard dat een ader op zijn voorhoofd uitstak. “Het vliegtuig vertrekt morgen,” klaagde hij, alsof hij niet omgeven werd door publiek.
“Als ik iets mag zeggen,” zei Lisa. “Mijn stukje over Florida is bijna af. Ik kan het op het vliegtuig afmaken.”
“Onder geen voorwaarde,” antwoordde Elliott. “Niemand kan twee opdrachten tegelijk doen. Wie heeft niets te doen?”
Er was een collectieve inzakking toen enkele schrijvers om de tafel beseften dat ze niet in aanmerking kwamen.
“Ik heb niks te doen,” zei Duncan. “Ik zou vandaag eigenlijk naar Madrid vliegen, maar het werk staat op de eerste plaats. Stacy vindt het niet erg als ik de vakantie uitstel.”
Keira wist zich er maar net van te weerhouden met haar ogen te rollen bij het horen van Duncans ingestudeerde zinnetje. Ze vroeg zich af hoe gelaten Stacy werkelijk was over het afblazen van haar vakantie.
Elliot nam Duncan van aan de andere kant van de tafel op. “Jij bent Buxton toch? Die dat artikel over Frankfurt heeft geschreven?”
“Dat klopt,” antwoordde Duncan met een trotse lach.
“Ik vond het een verschrikkelijk artikel,” zei Elliot.
Keira voelde het in haar borrelen, de spanning. Het was tijd. Dit was haar moment om te schitteren.
Ze negeerde haar zenuwen en stak met geforceerde zelfverzekerdheid haar hand op. “Ik ben beschikbaar voor het stuk.”
Iedereen draaide zich naar haar om. Ze vocht tegen een aandrang om zich klein te maken in haar stoel.
“En wie ben jij?” vroeg Elliot.
Keira slikte. “Keira Swanson. Ik ben Joshua’s junior-schrijver. Hij had me gevraagd wat voorbereidend onderzoek te verrichten voor dit stuk.”
“Zo, had hij dat?” vroeg Elliot. Hij klonk er niet van onder de indruk dat Joshua zijn taken op zijn junioren afwimpelde. Hij streelde zijn kin bedachtzaam. “Je bent niet eerder naar het buitenland geweest voor een opdracht?”
Keira schudde haar hoofd. “Nog niet,” antwoordde ze. “Maar het lijkt me geweldig.” Ze hoopte dat hij de trilling in haar stem niet kon horen.
Ze kon haar collega’s voelen briesen van ergernis. Ze vonden waarschijnlijk dat het allemaal vreselijk oneerlijk was, en dat Keira deze opdracht niet verdiende. Ze sloegen zichzelf waarschijnlijk voor de kop dat ze zich hadden aangeboden voor minder glamoureuze stukken in eerdere weken, want nu zaten ze daaraan vast. De enige persoon die ook maar enige steun leek te bieden was Nina, die glimlachte op die alwetende manier van haar. Inwendig glimlachte Keira zelf ook. Dit was haar moment. Ze had haar tijd bij Viatorum uitgezeten, Joshua’s rotzooi opgeruimd, zijn eigen stukken voor hem herschreven, overuren gedraaid zonder er ook maar iets voor terug te krijgen. Nu stond zij in het zonnetje.
Elliot trommelde met zijn vingers op het tafelblad. “Ik weet het zo net niet,” zei hij. “Je hebt jezelf nog niet bewezen. En dit is een grote klus.”
Nina liet brutaal van zich horen vanaf het andere eind van de kamer. Zij had zich al bewezen, en vertrouwen en respect opgebouwd. Jaren van redactiewerk bij succesvolle tijdschriften hadden haar taai gemaakt. “Ik denk niet dat je andere opties hebt.”
Elliot pauzeerde terwijl hij de woorden op zich liet inwerken. Toen begon zijn frons te ontspannen, en met een enigszins terughoudende acceptatie zei hij, “Vooruit. Swanson, jij krijgt het stuk. Maar alleen omdat we wanhopig zijn.”
Het was niet de vrolijkste manier ter wereld om zulk goed nieuws te horen te krijgen, maar het kon Keira niet schelen. Ze had de opdracht. Dat was het enige dat telde. Ze weerhield zich ervan een vuist in de lucht te stoten.
“Het is een reis van vier weken,” legde Elliot uit. “Naar het Lisdoonvarnafestival, in Ierland.”
Keira knikte; dat wist ze allemaal al. “Het Festival van de Liefde,” zei ze droog.
Elliot grijnsde. “Jij bent dus cynisch?”
Opeens was Keira nerveus. Ze vroeg zich af of haar toon verkeerd was geweest, en of ze haar minachting er per ongeluk door had laten klinken. Maar toen zag ze dat Elliots gezicht juist op goedkeuring stond.
“Dat is precies de invalshoek waar ik naar op zoek ben,” zei hij.
De hele tafel keek alsof ze op citroentjes zaten te zuigen. Lisa keek Keira met een openlijk valse, jaloerse blik aan.
“De waarheid,” voegde Elliot toe. Plotseling twinkelden zijn ogen van opwinding. “Ik wil dat je die flauwekul van de romantiek van Ierland ontkracht. Ontkracht de mythe dat iemand aan de man of vrouw van hun leven kan worden gekoppeld door een of ander sentimenteel festival. Ik wil dat je dapper bent en laat zien dat het allemaal onzin is, dat liefde
