waarom zou je je tijd verdoen met iemand van wie je niet houdt terwijl je kan gaan zoeken naar De Ware?”
Keira kruiste haar armen over elkaar. “Omdat een ‘Ware’ misschien niet bestaat.”
“Je gelooft niet in De Ware?” drong William aan.
Keira schudde haar hoofd. “Welnee.”
Deze bekentenis leek William te enthousiasmeren. “We hebben een negatieveling,” riep hij met een lach uit. “Dat betekent dat het onze uitdaging is om jou van gedachten te doen veranderen. Shane, jongen?” Hij gebaarde dat de gids naar hem toe moest komen, hetgeen gebeurde. Toen hij eenmaal naast hem stond, gooide William een arm om zijn schouders. “Je hebt promotie gemaakt,” grapte hij. “Jij gaat deze jongedame niet slechts door het festival gidsen, je gaat haar leiden naar ware liefde. Ik vrees dat het een moeilijke opgave zal zijn!”
Keira schoof ongemakkelijk heen en weer op haar stoel. Maar ondanks haar ongemak om het middelpunt van de rare vergadering te zijn, wist ze dat ze uitstekend materiaal voor haar artikel had verzameld, dankzij de seniele oude man en zijn lang-achterhaalde meningen over relaties. Elliot zou hiervan uit zijn dak gaan. En het schrijven zou voor Keira enigszins therapeutisch zijn.
Ze moest alleen maar door haar eerste dag met Shane weten te komen, en dan kon ze zich bevrijden van al deze mallotigheid door te typen.
HOODFSTUK VIJF
“Ik weet niet hoe lang deze reis gaat duren,” zei Keira terwijl ze in de passagiersstoel van Shane’s auto stapte en met haar veiligheidsriem worstelde. “Maar ik heb ogenblikkelijk koffie nodig. En als je me terug kan brengen een paar uur voor het festival begint, zou ik dat heel fijn vinden. Ik moet een paar uren schrijven.” Eindelijk wist ze de veiligheidsriem vast te maken. “Dus, waar gaan we heen?”
Toen ze geen antwoord kreeg keek ze naar Shane, die met zijn karakteristieke geamuseerde uitdrukking terug staarde. Ze kruiste haar armen. “Wat?”
Hij haalde zijn schouders op. “Tja, het is niet echt het weer voor een zonnebril, zat ik zo te denken.”
Keira duwde de zonnebril resoluut tegen haar neus aan. “Er kan wat ochtendschittering zijn,” antwoordde ze. Ze kromp geneerd ineen toen ze de hooghartigheid in haar stem hoorde. “En trouwens, jij moet nodig een oordeel vellen over de kledingkeuzes van een ander. Heb je überhaupt een spiegel gebruikt om je vanochtend aan te kleden?”
Shane gooide zijn hoofd achterover en lachte voluit. Keira voelde een kleine beweging in haar lippen van voldaanheid, maar hield zich toen in de hand. Ze had zichzelf net toegestaan een stap in de richting van flirten te zetten, hetgeen zeker geen deel was van het kijken mag motto!
“Het leek me een goed idee om je eerst iets in de buurt te laten zien,” zei Shane terwijl hij de hoofdstraat opreed. “Dus ik ben voor de Burren gegaan, die is maar twintig minuten rijden. Het is een nationaal park. Ben je er bekend mee?”
Keira schudde haar hoofd. “Ik kan niet wachten,” zei ze terwijl in haar hoofd een plaatje ontstond van een schitterend Iers tafereel.
Ze wist het niet zeker, maar ze dacht dat ze Shane zag grijnzen. Toen ze de parkeerplaats van de Burren twintig minuten later bereikten snapte ze waarom. Er was geen grassprietje te zien! De Burren bestond uit somber, grijs gesteente.
Ze wendde zich met een frons tot Shane. “Is dit een geintje ofzo? Ik dacht dat je zei dat het een nationaal park was.”
Shane lachte. “Dat is het ook! Anderhalf duizend hectare beschermd gebied, volledig bestaand uit leisteen.”
Keira zuchtte geïrriteerd. “Dus van alle plaatsen waar je me naartoe had kunnen brengen om me de schoonheid van Ierland te laten zien, heb je deze uitgekozen.”
“Ik pikte een beetje arrogantie op toen we bij William waren,” zei Shane, die strijdlustig zijn wenkbrauw optrok. “Ik bedacht dat dit de beste plek was om je van uit je ivoren toren te halen. Ierland is geen fantasieland vol leprechauns, hoewel er op sommige plekken de stereotypes worden aangesterkt ten bate van de toeristen. Maar als je de moeite neemt om even onder het oppervlak te graven, zie je dat we een land zijn met een echt hart en echte romantiek. We hebben een rijke en interessante geschiedenis, als je jezelf toestaat ons een kans te geven.”
Keira kruiste haar armen. Alles dat hij over haar gezegd had klopte natuurlijk, maar ze was niet van plan dat zomaar even toe te geven. “Ik ben niet arrogant,” was al dat ze zei.
Shane haalde zijn schouders op. “Kom mee, deze kant op. Het uitzicht vanaf de top van de heuvel is geweldig.”
Keira ging achter hem aan. “Ik heb niet echt het juiste schoeisel voor een trektocht,” klaagde ze.
“Maak je maar niet druk, we gaan geen bergtocht van drie uur maken, hoewel dat geweldig is en het jammer is dat je dat mist.” Hij keek haar vernietigend aan. “Denk je dat je een rondje van een half uur aankan? We gaan over velden en wat prachtige bossen.”
“Ja, ik denk dat ik dertig minuten wel aankan,” mompelde Keira.
“Ik bedoel zonder me om zeep te helpen,” lachte Shane.
Hij leek her plezier in te hebben Keira te irriteren.
“Ik heb het idee dat we een slecht begin hebben gemaakt,” zei Keira terwijl ze zijn snelle pas probeerde bij te benen. Ze was niet gewend aan heuveltochten. “Heb ik iets beledigends tegen je gezegd?”
In eerste instantie negeerde Shane de vraag. In plaats daarvan wees hij naar een houten staak in de grond met enkele kleurrijke pijlen erop. “We volgen het oranje spoor, Oké?”
Keira knikte. Ze daalden de grijze heuvel af. Het landschap was zo kaal dat Keira het gevoel had alsof ze op de maan liep. De noeste kraters aan weerszijden maakten die illusie compleet. Toen ze een toefje gras zag – dat op een of andere manier door een barst in het steen had weten te groeien – schrok ze even van het idee dat gras op de maan kon groeien. Ze moest zich eraan herinneren dat ze gewoon op aarde was.
“Nou?” drong Keira aan. “Je hebt geen antwoord gegeven op mijn vraag.”
“Of we een slechte start hebben gemaakt of niet?” zei Shane. Toen kauwde hij bedachtzaam op zijn onderlip. “Waarom maakt dat iets uit?”
“Omdat we dertig dagen met elkaar moeten doorbrengen, dus het is misschien geen gek idee als we met elkaar overweg kunnen.”
Shane zweeg weer. Het frustreerde Keira dat het steeds zo lang duurde voor hij ergens antwoord op gaf. Ze vond de stiltes die hij steeds liet vallen ongemakkelijk. Het maakte dat ze zich onhandig voelde.
“Ik vraag me af,” zei hij uiteindelijk, “of je er gewoon niet tegen kan dat iemand jou niet mag.”
“Pardon?” Keira voelde zich meteen beledigd door deze uitspraak, en ging ogenblikkelijk in de verdediging.
“Jij hebt zo’n complex waarbij je altijd aardig gevonden moet worden. Je verwacht dat iedereen je aparte Amerikaansheid charmant vindt, en dat doe ik niet.”
“Ik charmant?” schamperde Keira. “Jij bent degene die de hele tijd de guitige Ierse kameraad loopt uit te hangen!”
“En daar heb jij last van?”
“Het is een belachelijk stereotype.”
Keira hoorde
