Bryn was, zelfs voor haar doen. “Hoe moet het dan met Zach!” lachte ze.
“Hoe moet wat dan met hem?” antwoordde Bryn minachtend.
Keira kreunde. “Hij is mijn vriend,” herinnerde ze Bryn. “En zelfs als Shane zijn haren laten knippen en zijn hele klerenkast vervangt kan ik nog steeds geen vijf minuten in zijn gezelschap verkeren zonder hem te wurgen.”
Bryn lachte. “Dat gaat de komende weken wat lastig maken he?”
“Dat, en het feit dat mijn kamer boven een kroeg zit die geen sluitingstijd lijkt te hebben, maar wel een live band vierentwintig uur lang, zeven dagen per week.”
“Dat klinkt super,” sprak Bryn haar tegen. “Jemig Keira, je werkt zo hard dat je niet eens kan zien in wat voor gave situatie je verkeert! Je hebt me net verteld dat het feest nooit ophoudt en met een kreun.”
“Je klinkt net als Shane,” antwoordde Keira. “Als ik niet wil drinken of dansen of lol wil trappen dan hoef ik dat helemaal niet!”
Zij en Bryn beëindigden hun gesprek, en Keira merkte dat ze, ondanks al het lawaai van beneden, nauwelijks haar ogen open kon houden. Dus nestelde ze zich onder het dunne dekbed en legde haar hoofd te rusten op het bobbelige kussen. Er was nog altijd geen antwoord van Zach op haar komische sms’jes. Ze probeerde hem te bellen, maar de telefoon rinkelde en rinkelde maar.
Ze bekeek Instagram en zag foto’s van Zach op Ruths bruiloft. Hij zag er prachtig uit in zijn pak, maar zijn gezichtsuitdrukking was zo eenzaam. Hij leek ongemakkelijk daar zo alleen te staan, en ze schaamde zich dat ze daar niet met hem was geweest. Misschien had haar moeder toch gelijk. In je eentje naar een bruiloft gaan was duidelijk ontzettend gênant.
Terwijl ze in slaap viel, begon Keira te dromen dat ze op de bruiloft was met Zach. Alleen was het niet Zach, het was Shane, geschoren en strak in het pak. Hij was nog knapper dan ze zich had voorgesteld.
Keira schrok wakker. De zaken stonden er al moeilijk genoeg voor zonder dat ze verliefd werd op haar gids!
Ze duwde alle gedachten uit haar hoofd en viel eindelijk in een diepe slaap.
HOOFDSTUK VIER
“Heb je lekker geslapen?” vroeg Orin zodra Keira de volgende ochtend vroeg de trap afliep en uitkwam in het kroeggedeelte van de B&B.
Ze wreef over haar slaperige ogen. “Ja, bedankt.” De leugen ging haar gemakkelijk af. Ze deed liever alsof ze zeer tevreden was met haar gammel bed, dun dekbed, en bobbelige kussens dan dat ze ging klagen en Orin er ophef over zou maken. Per slot van rekening kon ze er later over schrijven, en op die manier louterend haar hart luchten.
“Ga lekker zitten en eet wat ontbijt,” zei Orin, die haar naar een tafeltje bracht en koffie voor haar plaatste. Het werd al gauw gevolgd door een kommetje pap. Hij ging tegenover haar zitten. “Ik heb het op de Ierse manier gemaakt. Ik hoop dat je het lekker vindt.”
Hij grijnsde nogal breed.
“Wat is de Ierse manier?” mompelde Keira wantrouwend.
Ze nam een slokje van haar koffie en was verrast hoe lekker die was. Wat de Ierse manier ook mocht zijn, ze kon er niet over klagen! Toen lepelde ze wat pap in haar mond en slaakte bijna een verrukte uitroep. Ze had nog nooit zoiets romigs, zo ontzettend fantastisch geproefd.
“Tjesis, hoe smaakt dit toch zo lekker?” zei Keira terwijl ze weer een hap pap verorberde. “Krijgen de koeien biologisch gras te eten en worden ze gemolken door de handen van maagden?” grapte ze.
Orins grijns werd nog breder. “Baileys in de koffie. En een scheutje whiskey in de melk.”
Keira was geschokt. “Alcohol om acht uur ’s ochtends?” zei ze verstikt. “Is dat wel een goed idee?”
Orin knipoogde. “De beste manier om je dag te beginnen. Dat en een stevige wandeling. En die krijg je zodra ik je naar je ontmoeting breng met William Barry, die de leiding heeft over het festival.”
Keira besefte toen dat Orin al klaar stond om de B&B te verlaten. Hij droeg laarzen die tot halverwege zijn kuiten kwamen alsof hij waterplassen verwachtte. Of modder. Hoe dan ook was Keira niet in de stemming voor een wandeling.
“Dat hoeft niet, hoor,” zei ze. “Ik heb GPS in de auto dus ik zal niet verdwalen/”
Orin wees naar haar koffie. “Dat is niet de reden waarom ik het doe.”
Het cynische gedeelte van Keira’s brein vroeg zich af of Orin haar opzettelijk alcohol had gevoerd zodat ze zijn aanbod van een wandeling niet kon afslaan. Maar ze wist dat dat onzin was. Orin was gewoon een lieve oude man die trots was op zijn stadje. Hij wilde het laten zien aan de cynische New Yorker met wie hij was opgezadeld.
“Kom maar mee,” vervolgde Orin. “Je bent hier toch om het ware Ierland te leren kennen! Om te leven als een plaatselijke bewonder! Je kan niet echt weten hoe we werkelijk leven als je niet in onze voetstappen bent gevolgd!!
Hij trok speels aan haar arm. Zijn enthousiasme begon in overredingskracht om te slaan en Keira besefte dat ze zijn aanbod onmogelijk kon afslaan. Orin zou haar naar die vergadering laten lopen, wat ze ook zei! Weigeren bestond gewoon niet.
Ze gaf toe en dronk het laatste beetje alcoholische koffie op. Ze voelde de gevolgen daarvan zodra ze opstond. Toen verlieten zij en Orin de bedompte B&B en kwamen in het felle zonlicht van de ochtend. Ook al was de lucht grijs getint, Keira moest toch haar ogen dichtknijpen tegen de felle schittering.
“Ga je gang,” zei ze tegen Orin, terwijl ze het enige pad bekeek, een bochtig plattelandsweggetje dat naar de voet van de heuvel kronkelde. Er waren hier en daar aan weerszijden enkele gebouwtjes, maar het werd voornamelijk omringd door weelderige groene akkers vol schapen.
“Het is zo’n drie kilometer lopen naar het stadhuis als we de weg blijven volgen,” zei Orin. “Maar als we door de akkers lopen is het de helft van de afstand. Natuurlijk heeft de boer wel het recht om op ons te schieten, gezien het feit dat we zonder toestemming op zijn terrein zijn, maar iedereen kent iedereen hier dus het komt wel goed.”
Keira slikte. “Laten we ons maar aan de toeristische route houden,” zei ze.
“Wat jij wilt,” zei Orin nonchalant, duidelijk zonder haar schrik op te merken.
Ze begonnen aan hun wandeling. Ondanks het vroege uur leek iedereen die ze tegenkwamen gelukkig en vriendelijk. Toen ze de hoofdstraat bereikten (als die zo genoemd kon worden) was er zelfs een klein groepje muzikanten dat violen en accordeons bespeelde, en oude volksliedjes zong. Mensen dansten en zongen mee. Keira kon haar ogen amper geloven. Hoe kon een plek zo’n collectieve blijdschap herbergen? Misschien had ze het niet bij het rechte eind gehad toen ze haar harde, snelle oordelen geveld had.
“Hier zijn we dan,” zei Orin, toen ze hun bestemming bereikten.
Evenals alle andere gebouwen in Lisdoonvarna, was deze in fel geschilderd, in donkeroranje ditmaal, waarmee het een bijdrage leverde aan de regenboogstraten. Een bord boven de deur verkondigde: Huis van de Koppelaar. De deur zelf was bedekt met plaatjes van Cupido.
Keira trok een wenkbrauw op bij het aanschouwen van deze kitsch, en ging achter Orin aan naar binnen. Een oude heer kwam overeind van achter zijn bureau en liep op haar af.
“William Barry,” zei hij, met een uitgestoken hand. “Jij bent de Amerikaanse journalist."
Keira
