je dat zeker?” vroeg de man verrast.
Lacey straalde. “Ik weet het zeker! Uw vrouw heeft u een teken gestuurd. Het beeldje is van u.”
De man leek geraakt. “Dank je.”
Lacey begon het beeldje voor hem in te pakken. “Laten we zorgen dat ze niet nog meer ledematen kwijtraakt, hm?”
“Ik zie dat je een veiling organiseert,” zei de man. Hij wees over haar schouder naar de poster aan de muur.
In tegenstelling tot de provisorische, handgetekende posters die haar laatste veiling hadden aangekondigd, had Lacey deze professioneel laten maken. De poster was versierd met nautische beelden; boten en zeemeeuwen, en een rand van blauw met witte vlaggetjes ter ere van Wildfordshire’s eigen vlaggetjesobsessie.
“Dat klopt,” zei Lacey trots. “Het is pas mijn tweede veiling. Exclusief voor antieke marine items. Sextanten. Ankers. Telescopen. Ik verkoop een breed scala aan schatten. Misschien wilt u ook komen?”
“Misschien doe ik dat wel,” antwoordde de man met een glimlach.
“Ik zal een flyer voor u in de tas doen.”
Lacey deed dat en overhandigde de man zijn tas met waardevolle beeldje. Hij bedankte haar en verliet de winkel.
Lacey keek de oude man na, geraakt door het verhaal dat hij met haar had gedeeld. Toen herinnerde ze zich dat ze nog een klant had.
Ze keek naar rechts om haar aandacht op de andere man te vestigen. Alleen hij was al verdwenen. Hij was stilletjes en ongemerkt naar buiten geglipt, nog voordat ze de kans had gekregen om te vragen of hij hulp nodig had.
Ze liep naar het gedeelte waar hij had rondgekeken—de onderste plank met dozen gevuld met de items die ze morgen op de veiling zou verkopen. Een bordje in Gina’s handschrift las: Niet bestemd voor algemene verkoop. Alles wordt geveild! Daaronder had ze een schedel en botten getekend, alsof ze het marine thema had verward met piraten. Hopelijk had de klant het bordje gezien en zou hij morgen terugkomen om te bieden op het item waar hij dan ook geïnteresseerd in was.
Lacey pakte een van de dozen met spullen die ze nog niet op waarde had geschat en zette hem op de toonbank. Terwijl ze de spullen een voor een uitpakte en ze op de toonbank uitstalde, voelde ze een opwindend gevoel door zich heen stromen. Haar laatste veiling was geweldig geweest, maar wel getemperd door het feit dat ze op jacht was naar een moordenaar. Van déze veiling zou ze wel met volle teugen kunnen genieten. Ze zou de kans krijgen om haar veilingmeesterschap te ontwikkelen en ze kon echt niet wachten!
Ze begon net in het ritme te komen van het taxeren en inventariseren van de items, toen ze werd onderbroken door het schrille geluid van haar mobieltje. Een beetje gefrustreerd dat ze gestoord werd door ongetwijfeld haar melodramatische jongere zusje, Naomi, die in een alleenstaande ouder-gerelateerde crisis zat, wierp Lacey een blik op haar telefoon. Tot haar verrassing bleek het niet Naomi te zijn maar David, haar inmiddels ex-man.
Lacey staarde een moment verbijsterd naar het flikkerende scherm. Ze werd overspoeld door een tsunami van emoties. Zij en David hadden geen woord meer met elkaar gewisseld sinds de scheiding—hoewel hij vreemd genoeg nog wel op goede voet leek te staan met Lacey’s moeder—en ze hadden alles via hun advocaten geregeld. Dus waarom belde hij haar nu ineens direct? Lacey kon geen reden bedenken waarom hij zoiets zou doen.
Tegen beter weten in nam Lacey op.
“David? Is alles in orde?”
“Nee, dat is het niet,” klonk het op scherpe toon. Zijn stem deed een miljoen latente herinneringen ontwaken in Lacey’s geest, als opwaaiend stof.
Ze voelde haar spieren zich spannen en bereidde zich voor op een afschuwelijke donderslag. “Wat is er? Wat is er gebeurd?”
“Je alimentatie is niet betaald.”
Lacey rolde zo hard met haar ogen dat ze pijn deden. Geld. Natuurlijk. Niets was belangrijker voor David dan geld. Een van de meest absurde aspecten van haar scheiding was het feit dat ze hem echtelijke alimentatie moest betalen, omdat zij meer had verdiend. Het was geen verrassing dat dít het enige was dat hem ertoe kon brengen om direct contact met haar op te nemen.
“Maar ik heb de betaling doorgegeven aan de bank,” zei Lacey tegen hem. “Het zou automatisch overgeboekt moeten worden.”
“Nou, blijkbaar hebben de Britten een andere interpretatie van het woord automatisch,” zei hij op hooghartige toon. “Want er staat geen geld op mijn rekening. En voor het geval je het vergeten was, de deadline is vandaag! Dus ik stel voor dat je direct de bank belt om de situatie op te lossen.”
Hij klonk als een schoolhoofd. Het zou Lacey niet verrast hebben als hij zijn monoloog had beëindigd met “jij gekke kleine meid.”
Ze kneep in haar mobieltje en deed haar best om zich niet gek te laten maken door David. Niet vandaag, niet op de dag voor de veiling waar ze zo naar uitkeek!
“Wat een goed idee, David,” antwoordde ze terwijl ze de telefoon tussen haar oor en schouder klemde en ze haar handen vrij had om in te loggen op haar online bankomgeving. “Daar zou ik zelf nou nooit aan gedacht hebben.”
Haar woorden werden beantwoord door stilte. David had haar waarschijnlijk nog nooit sarcasme horen gebruiken. Hij was zeker van zijn stuk gebracht. Dat had ze aan Tom te danken. Het Britse gevoel voor humor van haar nieuwe vlam was erg aanstekelijk.
“Je neemt dit niet erg serieus,” antwoordde David toen hij van de schok was bekomen.
“Moet dat dan?” antwoordde Lacey. “Het is vast gewoon een misverstand bij de bank. Ik kan het waarschijnlijk voor het einde van de dag geregeld hebben. Sterker nog, ja, er staat een melding hier op mijn account.” Ze klikte op het kleine rode icoontje en er verscheen een informatievenster. “‘In verband met de nationale feestdag zullen alle ingeplande betalingen die op zondag of maandag vallen, op dinsdag worden overgemaakt.’ Aha. Zie je wel. Ik wist wel dat het iets simpels zou zijn. Een nationale feestdag.” Ze zweeg even en keek uit het raam naar een menigte van voorbijgangers. “Ik vond al dat het vandaag druk was op straat.”
Ze kon David praktisch door de speaker horen tandenknarsen.
“Het komt behoorlijk slecht uit,” snauwde hij. “Ik heb rekeningen te betalen, weet je.”
Lacey wierp een blik op Chester, alsof ze behoefte had aan een bondgenoot in deze bijzonder frustrerende conversatie. Hij tilde zijn kop van zijn poten en fronste een wenkbrauw.
“Kan Frida je niet een paar miljoen lenen?”
“Eda,” corrigeerde David haar.
Lacey wist dondersgoed hoe Davids nieuwe verloofde heette. Maar zij en Naomi hadden haar Fortnight Frida genoemd, ter verwijzing naar hoe snel de twee zich verloofd hadden. En nu heette ze wat Lacey betreft gewoon zo.
“En nee,” vervolgde hij. “Dat zou niet hoeven. Wie heeft je eigenlijk verteld over Eda?”
“Mijn moeder heeft het een keer of tien laten vallen. Hoezo praat je eigenlijk met mijn moeder?”
“Ze is veertien jaar lang deel van mijn familie geweest. Ik ben niet van háár gescheiden.”
Lacey zuchtte. “Nee. Inderdaad. Dus wat is het plan? Laten jullie met zijn drietjes jullie nagels doen?”
Nu
