Nie śpij, tu są węże!. Daniel L. Everett

      Widziałem, gdzie byli – w małym domu zbudowanym pierwotnie przez Vicenzo. Spoglądając w ciemność dżungli przez listwy desek palmowych od domu, zobaczyłem, że siedzą przy migoczącym świetle lampariny – małej lampy naftowej, popularnej w Amazonii, która zawiera kilka uncji nafty i knot tkaniny wyłaniający się z wąskiego otworu, wyglądający jak ilustracja lampy Aladyna z Baśni tysiąca i jednej nocy. Lampy te emitują matowe pomarańczowe światło, w którym ludzie w nocy wyglądają niesamowicie: ich niewyraźnie świecące twarze ledwo wyłaniają się z otaczającej czerni.

      Wypuściłem powietrze cicho na zewnątrz, próbując zdecydować się, jak wejść w najmniej konfrontacyjny sposób. W końcu wszedłem do środka z wielkim uśmiechem i powiedziałem, najlepiej jak potrafiłem w języku pirahã: „Cześć wszystkim! Jak się macie?”.

      Zamieniłem kilka słów chodząc po chacie, zabierając strzały, łuki, dwie strzelby i kilka maczet. Pirahã patrzyli na mnie w ciszy tępym wzrokiem, przesyconym alkoholem. Zanim zdążyli zareagować, skończyłem. Szybko i bez słów wyszedłem w ciemność, skutecznie ich rozbrajając. Nie łudziłem się, że sprawiło to, że ja lub moja rodzina byliśmy bezpieczni. Ale rzeczywiście odrobinę zmniejszyło się bezpośrednie zagrożenie. Zabrałem broń do naszego domu i zamknąłem ją w magazynie. Kupiec rzeczny, który dał im cachaçę, spał w swojej łodzi, wciąż zacumowanej przy tratwie przed moim domem. Postanowiłem go przegonić. Najpierw jednak musiałem zająć się rodziną.

      Zamknąłem Keren i dzieci w naszym magazynie, jedynym pokoju, który miał ściany i drzwi. To był ciemny pokój, w którym zabiliśmy co najmniej jednego węża, kilka szczurów i mnóstwo stonóg, karaluchów i ptaszników. Do tej pory dzieci przegapiły dotychczasowe wydarzenia, a kiedy obudziliśmy ich w hamakach, aby przenieść je do magazynu, były zamroczone i półprzytomne. Po prostu położyły się na podłodze, bez protestów. Kazałem Keren zamknąć drzwi od środka.