style="font-size:15px;"> Үчөөнө үч жол жатат.
Карабагыш, Акбагыш,
Анан дагы Чоңбагыш,
Жунгарлар менен кармашта,
Жуп-жуп болуп тартышта,
Карабагыш, Чоңбагыш,
Кайдадыр жакка кетиптир,
Кабабарын эч ким билбептир.
Калмакка кирип кеттиби,
Катуу азапты чектиби.
Кыр-кыргы айдап коркутуп,
Кытайлар аны эздиби.
Тууганынан айрылып,
Туңгуюукка сиңип кеттиби.
Тамашалап жараткан,
Тагдыр жолу кантти экен.
Эки тууган аты уйкаш,
Эми алардан дарек жок,
Ал жактан киши келген жок.
Ал кезде болгон кабарды,
Аңгеме куруп кеткен жок.
Атаңын көрү дүйнө бок.
Жунгарлар менен кармашта,
Журт чырмалды азапта.
Эрксиз жашоо уланып,
Эл тентиди туш-тушка.
Берки атабыз Акбагыш,
Анын уулу Ырыскан.
Ырысканды аркалап,
Кара жанын калкалап,
Теңир Тоого качыптыр,
«Теңир үмүт колдосун»-деп,
Тектүү ата жашаптыр.
Жар бойлогон кара атчан,
Жалгыз бала Карахан.
Атанын жолун улаган,
Адырдан чыгып желдирип,
Алгыр кыраан куш салган.
Эки бала андан бар,
Нойгут менен Ногой хан.
Ногой хандан төрт бала,
Көкчөкөз менен Жакып бай,
Чыйырдын аты калгандай,
Сабалата баштаган,
Санжырабыз ушундай.
Нойгут хандан тараган,
Ноюбас кепти баштаган,
Шыгай менен Акбалта,
Жоого каршы сом балта.
Шык жөндөмү арбыган,
Улама айтам алардан.
Арстан келсе арбашкан,
Жолборс келсе жоолашкан,
Акбалтадан Чубак бар,
Чатагы чыккан ой тоого,
Шыгайдын уулу Чынкожо,
Жердеген жери бийик тоо,
Жердин түбү Какшаал Тоо,
Нойгут деген эл болгон,
Ноюбас жери чеп болгон,
Андан бери токтобой,
Дайны чыкпай жоголуп,
Далай кылым сызыптыр,
Мемиреп гана оболой,
Мезгилдер жылып учуптур.
Чынгыз хандын чагында,
Ырыскан баба жашаган.
«Кошулуп бизге келгин»– деп,
Монголдор ага кеп салган.
Каарланган чыбашта,
Калк чырмалган азапка.
Бири куулуп Каңгайга,
Бири кеткен Алтайга,
Дагы бири безиптир,
Дайынсыз чоочун жактарга.
Улуулардан улаган,
