адам жалтайлайт.
Көңүлдө калган жан досум,
Көзүмөн учуп баратат.
Чабалакей учкул куш,
Чарчадым кууп жете албай.
Көөдөндө чоң муңум бар,
Көңдөйгө бир жете албай».
Сары тору ат минген,
Сатыбалдынын Райы.
Бапайдын Касымаалысы,
Шабдан уулу Байбосун,
Турусбек уулу Темиркан,
Дагы канча жандар бар.
Абалтадан келаткан,
Арылбаган муңдар бар.
Малын айдап кайырган,
Өз ишине тың чыккан,
Мантикеден Ыйманкан.
Тагдырдан көрүп буйрукту,
Табылбас эрлер окко учту.
Азамат эрлер кеткенде,
Арпа Тектир жер калды.
Каадалуу өмүр сүргөн,
Кара Көңдөй бу калды.
Көөнөрбөс эрлер кеткенде,
Көп жашка барган чал калды.
Ак элечек оронуп,
Айдыңдуу эне жаш калды.
Алыска аты таанылган,
Акбоз жорго ат калды.
Жергеми күүгө бөлөнтүп,
Жер Үй деген суу калды.
Тайманбас эрлер кеткенде,
Тарам-тарам бел калды.
Созулуп бийик аскасы,
Сорок Ташым ээн калды.
Көөнөрбөс эрлер кеткенде,
Көк Сай деген суу кадды.
Көкдөйгө чыккан атагы,
Көк аргымак ат калды.
Айлынан эрлер кеткенде,
Ак Кайкы деген жер калды.
Алысты карап телмирип,
Айнектей сулуу жаш калды.
Аларды карап элейип,
Алайган көзгө жаш келип,
Алты жашаар асыл уул,
Айтылбаган кеп калды.
Акбозчон эрлер кеткенде,
Тешик -Көлүм бу калды.
Көлдө сүзүп көрүнгөн,
Көркөмдүү өрдөк каз калды.
Асылдарды узатып,
Кайрымдуу эже-карындаш,
Кара көзүн жащтады.
Боорлорум алыс кеткенде,
Борду деген жер калды.
Боорун араң көтөргөн,
Боз балдар эми жаш калды.
Кайрат күчтөн эчак тайган,
Кары-картаң чал калды.
Имерлиштен эрлер кеткенде,
Иймек деген жер калды.
Ийнинде турган жүгү көп,
Инилер эми жаш калды.
Каадалуу эрлер кеткенде,
Кара- Каман жер калды.
Ээрчен аттар туяк кагып,
Ээсин жоктоп окуранды.
Шарактап эрлер кеткенде,
Шагылдуу бел ээн калды.
Чатыраган жаштык мас,
Чатыр -Таш деген жер калды.
Каадалуу эрлер кеткенде,
Кайгысы жок ким калды?
Көөнөрбөс эрлер
