koop.”
Die luik gaan dadelik oop.
Liesbet moet op haar tone staan om die twee emmertjies aan te gee. “Koffie, suiker en lekkers, asseblief, Oom.”
“Het jy geld of kom dit op die koopboek?”
Liesbet hou haar hand uit sodat hy die ses pennies kan vat.
“Het jou suster gesê jy mag lekkers koop?”
“Ja, Oom. Dis my verjaarsdag vandag. Ek is nou elf.”
“Sowaar?” Meneer Weber kyk haar op en af. “Ek dag jy is so om en by agt.”
Liesbet koes weg toe hy sy hand uitsteek, bang hy gaan haar mond soos ’n skaap s’n ooprek om te kyk hoe oud sy is. Maar sy staan weer nader toe hy vir meneer Krapohl sê: “Hoe lyk dit Engelbert, dan kan sy seker ’n ekstra suigstokkie kry?”
Sy sit die stokkielekker by die mes in haar voorskootsak. Dit gaan sy nie met Catharina deel nie, want die hand vol lekkers wat meneer Krapohl in papier toedraai, is meer as wat sy verwag het. Ook die emmertjies met koffie en suiker is voller as gewoonlik. “Baie dankie, Meneer.” Sy bedank hom al sê Catharina mens sê nie dankie vir iets waarvoor jy betaal nie.
Toe sy wegloop, hoor sy die handelaar sê: “Gelukkig aard Liesbet na haar goedige ou vader en nie na die feeks van ’n ma nie. Dis net jammer sy’s onder die vlerk van die suster wat nog erger is as die ma.”
“Gelukkig nie meer vir lank nie. Kaptein Andries het ingestem Liesbet kan by ons kom woon.”
Die sendeling se antwoord laat Liesbet wegvlieg asof ’n by haar gesteek het. Van nou af moet sy uit sy pad bly. Hulle sal haar moet vang en vasmaak om haar in daardie huis te kry.
“Wat hol jy so?” wil Catharina weet, maar wag nie vir ’n antwoord toe sy die pak lekkers sien nie. “Wat het oor meneer Krapohl se lewer geloop om jou soveel lekkers te gee?”
“Ek het hom gesê ek verjaar. Jy kan maar saameet. Net Andries kry niks nie.”
Catharina vou die lekkers weer toe ná sy twee uitgesoek het. “Gaan bêre dit in jou kamer. Dan kan jy dit deel met wie jy wil.”
Liesbet steek in die kamerdeur vas. Op haar bed lê ’n splinternuwe rok. “Ek het gedink jy’t vergeet,” sê sy terwyl sy Catharina gaan omhels.
“Hoe sal ek nou my enigste sussie se verjaarsdag vergeet? Ek het daaraan gewerk wanneer jy by die fontein is. Jou rondlêery saam met Timo sal moet end kry. Dit gaan die sendeling net ’n stok gee om ons mee te slaan, want jy word nou ’n groot meisie.”
Dié aand lê sy weer styf agter Catharina se rug, soos daardie tyd wat hulle nog saam in die matjieshuis gebly het. Sy wens sy word môre wakker van haar ma se stem wat dreig om hulle uit die bed te boender.
Maar in die oggend is dit die koue kalkklipmuur wat haar begroet toe Catharina haar wakker skud. “Gaan kyk wie is so vroeg by die deur.”
Sy maak die deur op ’n skrefie oop, terwyl sy bid dit moet tog net nie die sendeling wees nie.
Pennina stoot haar onwillige dogter by die deur in. “Dis Thiri. Sy kom werk.”
Catharina spring op een been nader. “Wat gaan nou aan?”
Liesbet verdwyn in haar kamer, gooi vinnig die nuwe rok oor haar kop, klim deur die venster en hardloop fontein toe. Sy gaan nie soos ’n tortelduif in Timo se wip sit en wag vir die sendeling om haar te kom haal nie.
By die fontein kom sy agter sy het nie haar voorskoot aan nie. Sonder die mes sien sy ook nie kans om die riete te bewerk nie. Timo lei die groente nat. Sy draai om voor hy haar gewaar, bang hy gaan haar nuwe rok vuilmors as hy haar kamstig per ongeluk natspat.
Van ver af hoor sy vir Catharina skel.
Thiri is in trane waar sy in die hoek van die voorkamer probeer skuil terwyl Catharina klappe uitdeel.
Liesbet kry vir Catharina aan die arm beet. “Moenie, ousus, asseblief.”
“Sy’s dom verby!” skree Catharina. “Ek kan nie so sukkel nie. Waar was jy en dit boonop met jou nuwe rok aan?”
“Weggekruip vir die sendeling. Hulle gaan my kom haal, want Andries het gesê ek moet daar gaan bly.”
Catharina blaas soos ’n gans. “Die verraaier. Ek het hom gesê jy gaan nêrens nie. Laat die sendeling dit net waag om sy voete in hierdie huis te sit. Andries is te bang om sy man te staan, nou soek hy witvoetjie by die sendeling sodat hý vir oom Frederik op sy plek moet sit.”
Liesbet steur haar nie verder aan Catharina se tirade nie. “Kom,” sê sy vir Thiri. “Ek sal jou mooi wys hoe Catharina die werk gedoen wil hê.”
Die huis is skoon en die pot vleis is al lustig aan die kook toe manstemme buite opklink. Dis oom Jan en die ander raadslede. Hulle kom staan die voorhuis ongenooid vol en wil weet wanneer kaptein Andries terug sal wees. Daar moet dringend vergadering gehou word, want meneer Krapohl weier om weer sy winkel oop te maak tot elkeen wat hom beledig het om verskoning gevra het.
Catharina haal haar skouers op. “Een of ander tyd vandag, maar as daar iets skort by Twass dalk eers môre.”
“So lank kan ons nie wag nie,” sê oom Kort Lambert. “Jan, dis tyd om Krapohl ’n les te leer. Jy as onderkaptein kan mos besluite neem wanneer die kaptein nie hier is nie. Met jou toestemming breek ons nou die winkel oop en vat wat ons nodig het. Jonas kan as magistraat opskryf wat hy dink elke ding werd is, asook hoeveel elkeen van ons skuld.”
Daar word luidrugtig saamgestem, maar oom Jan skud sy kop. “En wat maak ons as meneer Krapohl sy dreigement uitvoer en na ’n ander plek toe trek? Die reisende handelaars is nog sku vir Gobabis oor hulle bang is om pokkies aan te steek.”
Gelukkig kom ’n kind vir Jonas roep, want sy pa soek hom dringend. Die ander verkas agter hom aan.
Die geklap van perdepote laat Catharina, wat by die venster sit, uitroep: “Andries-hulle is hier!”
Liesbet kan maar net haar kop skud. Grootmense sal sy nooit verstaan nie. Een oomblik kyf Catharina oor Andries nie sy man staan nie, maar nou glimlag sy asof sy ’n emmertjie vol lekkers gekry het.
Liesbet glip weg kamer toe, gooi ’n paar lekkers in haar voorskootsak, klim deur die venster en nael fontein toe.
Timo se glimlag is amper so groot soos Catharina s’n oor die lekker wat sy vir hom gee.
Vandag moet sy die hoop riete takel. Versigtig sny sy groefies in die riet om net die buitenste, sagte bas af te trek. Sny haarself amper raak van skrik, want iemand kom skreeuend van die rivier se kant af aangehardloop. Al wat sy kan uitmaak, is: “Wa aflaai, wa aflaai.”
“Die Vlermuise maak mense aan bome vas en laai goed van die wa af,” verduidelik Timo.
Maar hy doen niks nie.
“Gaan roep vir kaptein Andries. Hardloop!” gil Liesbet voor sy self rivier toe hardloop.
Sy huiwer net ’n oomblik voor sy die droë rivierbedding oorsteek. Hier tussen die kalkklippe
