jednak, po wszystkich przeżyciach, przerodził się w zgorzkniałego mężczyznę w średnim wieku, który nie posiadał już dawnego zapału i coraz częściej przebąkiwał o oddaniu urzędu prezydenta. Ale dotychczas nie złożył dymisji i pełnił funkcje dyplomatyczne. To on negocjował układ z Diohda.
– Zażądaliście identyfikacji?
– Tak – odparł oficer łącznikowy. – Nie odpowiadają.
– Czy dozorowce szykują się do walki?
– Nic na to nie wskazuje – odparła Gaumata. – Sensory informują o braku jakichkolwiek działań tego typu. Furty wyrzutni rakiet pozostają zamknięte, systemy uzbrojenia wyłączone.
– Dajcie obraz z kamer na ekran.
Na głównym hologramie bagnisty świat zastąpiony został przez ponurą czerń kosmosu, na której tle widoczne były trzy jaśniejące obiekty.
– Zbliżenie – zakomenderował Kashtaritu.
Teraz wyraźnie dało się zauważyć specyficzne sylwetki okrętów. Kadłub każdego dozorowca podzielony był wzdłuż na dwie równe części, łączone przęsłem, z tym że lewa zawsze była dłuższa i na dziobie się zwężała. Ten specyficzny układ wynikał z tego, że Diohda uznawali lewą stronę za świętą i cała ich architektura, kultura oraz wszystkie dziedziny życia odzwierciedlały ten asymetryczny układ. Nawet bitwy tradycyjnie rozpoczynali od lewej, co niejednokrotnie się na nich mściło.
– To niszczyciele – stwierdził Peters.
– Uhm – odparł zamyślony admirał.
– Przygotować okręt do walki?
– Jeszcze nie. Mamy czas.
Komandor z niepokojem zerknął na chronometr. „Hajmdal” bez trudu mógłby zniszczyć trzy dozorowce, zanim zbliżą się na odległość umożliwiającą wystrzelenie rakiet. Ale decyzja musiała zostać podjęta w ciągu najbliższych dwóch minut.
– Nathanielu…
– Czekamy! – rzekł twardo admirał.
Oficerowie na mostku spojrzeli po sobie z niepokojem. Zdawali sobie sprawę, że obrona przeciwrakietowa drednota powinna poradzić sobie z salwami, a mocne osłony energetyczne nawet ze zintegrowanym ogniem dział laserowych trzech niszczycieli, ale zawsze istniała obawa, że jakieś pociski oszukają wabiki i trafią w okręt. Uważali, że to niepotrzebne ryzyko.
– Za minutę wejdziemy w zasięg ich ognia – poinformowała chorąży Gaumata.
Abram Peters otarł kroplę potu, która spływała mu po szyi.
– Może jednak powinniśmy…
– Nie!
Kashtaritu nie spuszczał wzroku z ekranu.
– Ile czasu pozostało do pełnego rozruchu silników?
Oficer łączności wewnętrznej skontaktował się przez interkom z maszynownią i zaraz przekazał odpowiedź:
– Trzy minuty i dwadzieścia sekund!
– Nie zdołamy im umknąć – Peters stwierdził oczywistość i zwrócił się do przyjaciela: – Wiem, Nathanielu, że musimy dbać o dobre stosunki z władzami systemu, ale te dozorowce nie odpowiadają na wezwanie i możemy zakładać, że chcą nas zaatakować. Mamy pełne prawo się bronić!
– Jeśli dojdzie do incydentu zbrojnego, będziemy zmuszeni do szybkiego opuszczenia układu, a wówczas nasi ludzie na Karazanie znajdą się na łasce Diohda.
– Możemy jeszcze wycofać zwiadowców…
– A co z ekspedycją naukową? A co z naszymi myśliwcami i pilotami rozsianymi po całym układzie?
– Nie mamy wyjścia – wycedził Peters. – Ważniejsze jest przetrwanie okrętu. Dobro ogółu…
– „Hajmdal” posiada solidny pancerz, najwyższej klasy tarcze energetyczne i doskonałe systemy obrony bezpośredniej. Te wypierdki nawet nas nie drasną!
– Zaryzykujesz?
Admirał długo spoglądał w oczy przyjaciela. W tym czasie chronometr nieubłaganie odmierzał kolejne sekundy.
– Zgoda – odezwał się wreszcie Kashtaritu. – Zrób co należy.
Peters odetchnął z ulgą. Podziękował admirałowi skinieniem głowy i zaczął wydawać rozkazy:
– Ogłosić czwarty stopień gotowości bojowej. Uruchomić wszystkie systemy bojowe. Namierzyć cele…
– Admirale! – przerwał tę wyliczankę podchorąży Rookson. – Otrzymałem sygnał identyfikacyjny. To drugi dywizjon niszczycieli pod dowództwem komodora N’tha. Wywołuje nas.
– Natychmiast przerwać wdrażanie procedur! – rozkazał Kashtaritu. – Połączcie mnie z komodorem.
– Tak jest! – odparł Rookson.
Na środku pomieszczenia pojawił się hologram przedstawiający humanoidalną istotę, niewiele różniącą się od człowieka, i admirała po raz kolejny zastanowiło to uderzające podobieństwo. Wcześniej o tym nie myślał. Uznawał, że życie w kosmosie przyjmuje podobne formy ze względu na warunki rozwoju, ale teraz, po tych wszystkich rewelacjach o genetycznych eksperymentach Khon-Ma zaczął przypuszczać, że ludzie i Diohda są ze sobą spokrewnieni.
N’tha ubrany był w jednoczęściowy czarny mundur, który kontrastował z bardzo bladą skórą. Na rękawach i pagonach błyszczały złote symbole oznaczające wojskową rangę. Stopnie w diohdańskiej flocie miały tak skomplikowane nazwy, że najlepsi lingwiści na „Hajmdalu” kiepsko sobie z tym radzili. Uznali jednak, że N’tha jest kimś w rodzaju komodora, bowiem dowodził kilkoma jednostkami.
Wszyscy przedstawiciele gatunku Diohda mieli długie, białe włosy, które nosili luźno rozpuszczone i spływające na ramiona. W czarnych oczach pozbawionych białek trudno było cokolwiek wyczytać, natomiast na sinych ustach zawsze błąkał się delikatny, ironiczny uśmiech. Przez to nie budzili zaufania wśród ludzi.
Komodor ukłonił się nisko i odezwał w chrapliwym języku. Translator szybko sobie poradził.
– Niechaj twoja wiara uczyni cię silnym i zawsze podążaj ścieżką prawości – dobiegło z głośników.
– Niechaj światło twojej duszy nigdy nie zgaśnie, a ród twojej matki nigdy nie zazna cierpienia ani głodu – Kashtaritu odparł równie kurtuazyjnie, dodając do tego pełen szacunku ukłon. Dobrze wiedział, że wszelkie rytuały są dla Diohda bardzo ważne. Tym bardziej dla N’tha, pochodzącego z arystokratycznej rodziny, której rodowód sięgał pierwszych kolonistów. Admirał dowiedział się tego wszystkiego na jednym z bankietów, gdzie komodor niemal godzinę zanudzał go, przedstawiając mu swoje drzewo genealogiczne.
– Miło mi pana ponownie widzieć, admirale.
– Mnie
