van gisteren was nog slechts een vage herinnering. De nasleep was een toestand van emotionele verdoofdheid, die haar het gevoel gaf geïsoleerd te zijn van de rest van de wereld. De perfecte gemoedstoestand om in een shishabar rond te hangen.
De lounge binnenin baadde in paars licht. Rode fluwelen banken en zwarte tafels stonden aan weerszijden van een met een rode loper bekleed looppad, waarvan zich aan het einde de bar bevond. De eigenaar had gekozen voor een weelderige Euro vibe in plaats van het gebruikelijke Midden-Oosten decor, waardoor de bar populair was bij rijke buitenlandse toeristen, maar ook bij de Russische maffia.
Binnen was het leeg, met uitzondering van twee stelletjes die met een zilveren waterpijp aan een tafel links van haar zaten, en Natalya aan de bar. Hoe minder mensen hoe beter. Minder kans dat FCCU haar verrassen kon. Ze verplaatste Jessica's rijbewijs in haar handtas en nam er toen twee briefjes van twintig uit. Nadat ze de handtas in de plunjezak had gestopt, keek ze heimelijk naar haar rechter handpalm.
De aanblik van opgedroogd bloed veroorzaakte een lichte rilling. Alanna had het grootste deel van de middag met haar vingernagels in haar huid geprikt. Ze had een plan bedacht om haar beste vriend te manipuleren. Op zo´n lamme dag als vandaag was ze niet in staat om daadwerkelijk wroeging te voelen, dus nam ze genoegen met de door haar zelf aangebrachte variant. Terwijl ze naar de linkerkant van de bar liep, bewogen haar armen soepel heen en weer.
Natalya observeerde haar, ondertussen glazen op een dienblad plaatsend. Ze was midden dertig, maar ze zag er jong en goed genoeg uit om de laag uitgesneden zwarte jurk die ze droeg eer aan te kunnen doen. Het nieuwe, kortere, krullende, bruine kapsel paste prima bij haar leeftijd. Ze schepte ijs in een glas en vulde het met cola uit een frisdrankpistool. Ze was de laatste persoon op aarde die haar alcohol zou serveren. Niet dat Alanna ook maar aan één druppel behoefte had.
Natalya zette het glas met een vragend gezicht op de bar. “Je bent zo'n roekeloos meisje. Heb je mijn bericht om niet hierheen te komen soms niet gelezen?”
“Het is een noodgeval. Ik kan nergens anders terecht.”
Nathalya keek geanimeerd. “Wat als Bogdan hier komt en je ziet?”
“Jij zei dat hij hier zelden of nooit komt.”
“Hij komt af en toe nog wel eens langs. Zijn vrienden ook.”
Alanna nam een slok van het glas en veegde haar lippen af. “Ze weten niet dat ik hier ben. Zolang ze me niet zien, ben ik veilig.”
“Ik loog recht in zijn gezicht toen hij me laatst naar jou vroeg. Besef je wel in wat voor een moeilijke situatie je me nu plaatst?”
Alanna stak haar handen verontschuldigend in de lucht. “Het spijt me, maar ik maak het goed met je. Als je wilt, zal ik je vriendin weer bespioneren.”
“Ze is mijn vriendin niet meer.”
“Dat is maar goed ook. Weet je, je bent veel te goed voor haar. Als ze weer eens ruzie met je zoekt, laat je het me maar weten, dan zal ik de politie op haar afsturen.”
“Ik kan haar ook zonder jou wel aan. Je hebt niet nog een excuus nodig om in de problemen te komen.”
Alanna wees naar de gang links van de bar, die naar de VIP-ruimte leidde. “Is het goed als ik daarvan gebruik maak?”
Natalya rolde haar ogen. “Ja, maar uiterlijk tot negen uur.”
“Bedankt. Een vriend van mij kan hier elk moment zijn.”
“Denk eraan, geen minuut later. Mijn baas komt om een uur of tien. Als hij je daar ziet, zit ik flink in de shit. Hij is megastreng.”
“Hoezo streng? Je dealt recht onder zijn neus.”
Natalya liet beide handen op de bar rusten. “Hij weet het niet, omdat ik voorzichtig ben. Dat moet je ook eens proberen, voorzichtig zijn. Heb je het geld bij je?”
Alanna legde haar linkerhand op de bar. Natalya schoof haar een plastic zakje toe, in ruil voor de gevouwen biljetten. Ze stak het geld in haar zak, zonder de moeite te nemen om het te tellen. De recreatieve drugs waren bedoeld voor klanten die haar daar naar vroegen als ze aan het werk was. Alanna was niet meer een van de vaste klanten, maar ze stonden nog steeds klaar voor elkaar.
Alanna bracht haar in contact met goedkope leveranciers op Phantom Zone – de zwarte markt site waar ze haar identiteitsgegevens verkocht. Natalya hield haar op de hoogte van Bogdan en zijn Russische maffiacohorten, verkocht haar af en toe een zakje wiet zonder winst te maken, en ging tegen haar tekeer over haar irrationele levenskeuzes. Dit keer miste Alanna de energie om er tegenin te gaan.
Nadat ze het plastic zakje in haar tas had gestopt, zei ze tegen Natalya: “Als Bogdan wel komt opdagen, waarschuw me dan. Dan ontsnap ik via de achterkant.”
“Ik zal een oogje in het zeil voor je houden. Doe er gewoon niet te lang over. Het is beter dat je er niet bent als het druk wordt.”
Alanna knipoogde voordat ze het glas van de bar pakte. “Je hebt iets van me tegoed. Bel me een keertje. Nu je vrijgezel bent, kunnen we eens lekker samen op je bank naar Netflix kijken.”
Natalya glimlachte schaapachtig. Ze had gelijk om zich zorgen te maken. Niet alleen omdat ze tegen Bogdan loog. Ze was zijn concurrente. Hij runde een drugsonderneming voor zijn Russische bazen, waarbij over lijken werd gegaan. Bogdan: Bulgaar, pezig, sterk, een op hol geslagen sociopaat met een temperament duizend keer erger dan dat van Alanna's moeder, alleen zonder het gegil en geschreeuw. Het borrelde bij hem allemaal net onder de oppervlakte. Dat stond te lezen in zijn ogen en geschreven op zijn woeste, agressieve gezicht. Hij was niet iemand die je in de buurt wilde hebben als hij explodeerde.
Bogdan was de reden dat Alanna Jessica's ID aan de deur had laten zien. Misschien kon hij zich niet herinneren dat ze bestond, of hij zou haar niet vermoorden zodra hij haar zag, maar het was beter om voorzichtig te zijn. Als ze niet het vermoeden had dat de FCCU elke beweging van haar in de gaten hield, zou ze hier helemaal niet naar toe gekomen zijn. Iedereen die ze bij haar thuis of dat van henzelf zou ontmoeten, wekte de verdenking van de FBI op. Serendipity was een openbare gelegenheid waar ze met enige privacy kon rondhangen.
De TL-verlichting aan het plafond leidde haar langs de toiletten naar de VIP-ruimte. Een zware geur van luchtverfrisser drong diep in haar neusgaten, terwijl ze door de deur kwam. De kamer werd verlicht met dezelfde kitscherige paarse neon verlichting als buiten. Een ronde, rode, leren bank met stoffen kussens besloeg de helft van de kamer. Bijpassende leren stoelen en twee zwarte bijzettafels stonden aan beide zijden van de kamer opgesteld. Dunne scharlaken gordijnen hingen aan de randen van de bank, met in het midden een zwarte tafel.
Nadat ze haar drankje en Natalya's pakje op de middelste tafel had gezet, plofte ze op de bank neer. Uit de plastic zak haalde ze een paar wietzakjes. Dat het een scharrelplaats voor blowers was, vormde een extra reden om deze locatie voor de ontmoeting uit te kiezen. De FCCU zou niet al te enthousiast reageren als ze haar iets bij een straatdealer zou zien kopen. Ze nam het pakje vloeitjes uit haar tas en legde het op de tafel naast de zakjes, alvorens aan de slag te gaan.
Minuten later werd ze onderbroken door een bericht van Brayden op haar burner. Hij mopperde dat hij te laat kwam door het verkeer, en vroeg waarom ze in South Beach had afgesproken. Hij had geen idee hoeveel moeite ze deed om hem buiten het bereik van de FBI te houden. Ze waren al op jacht naar één persoon die haar dierbaar was. Ze was echt niet van plan om hen op het spoor van haar beste vriend te zetten.
Nadat
