je kort terwijl we bijpraten over alles."
Ze liet me op de onderzoekstafel zitten en tuurde dan in mijn ogen en oren en onderzocht dan mijn keel.
"Hoe bevalt het je hier?" Ze ging naar een tafel en kwam terug met een stethoscoop.
"Fantastisch, maar ik ben niet zeker dat ik voor alle examens zal slagen."
Ze stopte de oorstukken in haar oren. "Volgens mij zal je het prima doen. Adem even diep in voor me."
Ze plaatste het borststuk op mijn rug. Ik haalde diep adem. Ze verplaatste het borststuk een tiental centimeter.
"Vind je het fijn om onze verpleegster te zijn?"
"Oh, ik vind deze school ook fantastisch. Dr. Pompeii is een hele speciale vrouw."
"Ik weet het."
"Raak je buiten adem als je tennis speelt?"
"Buiten adem?"
"Adem je snel, of moeilijker?"
"Na een uur tennissen."
"Hm, dat is normaal. Kom je weer op adem als je een paar minuten rust?"
Ik knikte.
"Goed zo. Je longen klinken goed. Laten we nu je hart eens checken." Ze plaatste het borststuk op de linkerkant van mijn borst.
"Ik hoop dat Fuse volgend jaar nog een kans krijgt," zei ik.
Ze keek naar me en glimlachte terwijl ze het borststuk verplaatste. Na een ogenblik haalde ze de oorstukken uit haar oren.
"Je hart klinkt sterk. Doe je stretchoefeningen voor je tennist?"
"Nee."
"Dat zou je moeten doen. Je kan namelijk een spier verrekken als je niet eerst stretcht, maar meteen begint te rennen en te springen, vooral als het nog koud is 's morgens. Ik zal je er straks een paar tonen en ik wil dat je ze zeker doet voor je begint te spelen. Ik zeg hetzelfde tegen alle jongens. Ik wil echt niet opgeroepen worden om een verrekte spier of een gescheurde pees te verzorgen."
"Ik zal dat zeker doen en ik zal ervoor zorgen dat Liz het ook doet."
"Oh, ja, Elizabeth Keesler. Ik zag haar naam op mijn lijst. Jullie zijn de eerste meisjes die aan de academie studeren. Is dat niet ongelooflijk?"
"Dat is het zeker en we zijn blij dat we hier zijn."
Nadat ze me de opwarmingsoefeningen getoond had, knuffelde ze me opnieuw en dan holde ik terug naar de les wetenschappen.
* * * * *
Die avond, toen we net aan ons huiswerk begonnen waren, werd er op de deur geklopt.
"Binnen," zei Liz.
Morgan Townsend, een laatstejaars, opende de deur. "Jullie worden verwacht in de ontspanningsruimte."
"Waarvoor?" vroeg Liz.
"Dat zal je daar wel te weten komen."
We volgden hem door de gang naar de ontspanningsruimte. Toen we binnenkwamen, bleek de ruimte vol te zitten. Het leek of de helft van de eerstejaars er waren. Vooraan de ruimte stonden twee laatstejaars en de laatstejaars die ons was komen halen, stond bij de deur. Een van de laatstejaars ging op een stoel staan zodat iedereen hem kon zien.
"Stilte iedereen," zei hij.
Wanneer hij de aandacht van iedereen had, sprak hij tegen de cadet bij de deur. "Sluit de deur, Adams, en houd de wacht."
"Ja, mijnheer." Cadet Adams ging naar buiten en sloot de deur achter zich.
"Ik ben cadet-kapitein Davenport," zei de laatstejaars. "De helft van de eerstejaars zijn hier. Als we klaar zijn, brengen we de andere helft naar hier en dan krijgen zij dezelfde uiteenzetting. Hij keek even rond naar de vragende blikken. "Je zal merken dat niemand onder jullie strepen op je mouwen heeft."
De eerstejaars keken rond, maar zagen geen strepen. Liz en ik hadden onze uniformen nog niet, maar er zouden waarschijnlijk ook geen strepen op de mouwen staan.
"Strepen moet je verdienen; ze worden niet zomaar uitgedeeld. Je kan ze verdienen met studeren, schaken, tennissen en goed gedrag. Hoe beter je het doet in deze vier categorieën, hoe meer strepen je zal verdienen. Je vraagt je misschien af waarom? Waarom zou je strepen willen?"
Er werd wat gemompeld en geknikt.
"R.H.Z.P," zei de laatstejaars. "Rang Heeft Zijn Privileges. Hoe meer strepen je hebt, hoe meer privileges. Een streep is een soldaat, twee is een korporaal, drie een sergeant en vier is een sergeant-majoor. Na de strepen, komen de officiers. Een luitenant heeft een zilveren streep op zijn schouder, een kapitein heeft twee zilveren strepen, zoals ik, en een kolonel heeft een zilveren adelaar. We hebben maar een kolonel. Hij wordt gekozen uit de rang van kapiteins. Alle cadetten stemmen mee voor de kolonel van de academie. Hij wordt halverwege het schooljaar verkozen en bekleedt zijn functie tot de volgende verkiezingen.
"De bevoegdheid van de drie vlaggendragers staat los van de officiers- en lagere rangen. Als ze tegen je spreken, let dan goed op en toon ook respect voor hen en hun positie hier op de academie. Ze zijn onze morele leiders en ze hebben hun eervolle plaats verdiend. Nu zal ik jullie vragen beantwoorden."
Liz stak haar hand op.
"Ja?" zei de kapitein.
"Wat is de zin hiervan? Ik krijg het gevoel dat ik in het leger zit."
"Hoe heet je, cadet?" vroeg de kapitein.
"Elizabeth Keesler."
"Cadet Keesler, de Octavia Pompeii Academy heeft de hoogste academische status van alle privéscholen in Virginia. Je weet hoe moeilijk het is om binnen te raken in de academie, maar waarom wilde je hier komen studeren?"
"Om naar een goede universiteit te kunnen gaan."
"Precies. Vijfennegentig procent van onze afgestudeerden worden aanvaard in de top tien van universiteiten: Harvard, Yale, ... en sommigen zijn zelfs naar Oxford en Cambridge gegaan. Als je bij je kandidatuur voor een van deze universiteiten goede resultaten op de academie kan voorleggen en je hebt een hoge rang, dan vergroot je kans om aanvaard te worden enorm. Is dat een antwoord op je vraag?"
"Ja. Dank je wel."
"R.H.Z.P. Toon altijd respect voor iemand die een hogere rang heeft. Wie een rang verwerft, moet bereid zijn de achterblijvers te helpen. Ons doel is ervoor zorgen dat niemand geschorst wordt van de academie."
Een van de eerstejaars stak zijn hand op.
"Ja," zei de laatstejaars. "Je naam?"
"Haskell Layzard."
"Je vraag?"
"Hoe weten we wanneer we bevorderd worden?"
"Promoties volgen meestal op een belangrijke gebeurtenis, zoals de examens of een tennis- of schaaktoernooi. Maar strepen kunnen altijd verdiend worden door eerbaar, welwillend
