gedrag te vertonen. Laten we nu overgaan tot de Erecode van de Cadet. Onze tijd is bijna om. De eerste regel van de Erecode luidt dat een cadet niet tegen een andere cadet getuigt. De tweede regel luidt dat een cadet altijd een andere cadet in moeilijke omstandigheden helpt. De derde regel luidt dat wanneer je je buiten de campus bevindt, je je eervol gedraagt en zo de reputatie van alle cadetten op de Octavia Pompeii Academy hooghoudt. Elke cadet die de regels van de Erecode overtreedt, wordt gestraft met verbanning voor de duur van twee weken."
Ik stak mijn hand op.
"Wanneer een cadet verbannen is, mag hij niet spreken tegen een andere cadet en geen enkele cadet mag met de verbannen cadet spreken of sociaal contact hebben, behalve via geschreven tekst. Is dat een antwoord op je vraag?"
Ik knikte.
"Verbanning houdt ook in: niet tennissen en niet schaken."
Er weerklonk een collectief gekreun en dan fluisterde iemand: "Oh, nee."
Kapitein Davenport negeerde de afkeurende geluiden. "Zijn er nog vragen?"
Niemand zei een woord.
"Oké, steek je rechterhand in de lucht en herhaal: 'Ik'... zeg je naam."
Iedereen zei zijn naam.
"'... zweer de Erecode na te leven...'" Hij stopte om iedereen de kans te geven zijn woorden te herhalen. "'... onder alle mogelijke omstandigheden, op straffe van verbanning...'"
Nadat we zijn woorden herhaald hadden, stond kapitein Davenport recht uit zijn stoel en ging naar de deur.
"Jullie mogen vertrekken en we zullen nu spreken met de tweede helft van de eerstejaars."
Hij opende de deur en we verlieten de ruimte op een rij.
Hoofdstuk zeven
Liz en ik zaten huiswerk te maken aan ons bureau in onze kamer. Het was bijna 10 uur 's avonds.
"Wat betekent 'gluteus'?" vroeg ik.
Zonder van haar boek Latijn op te kijken, zei Liz: "Een grote spier in de billen." Toen ze geen reactie van me kreeg, keek ze even op en zag ze mijn opgetrokken wenkbrauw. "Een van de twee vlezige rondingen boven de benen en onder de onderrug."
"Ah, nu snap ik het," zei ik. "Dank je." Een minuut later: "Wat is 'biceps'?"
Liz kreunde en wees dan naar haar bovenarm. "Deze."
"Oh, ja. Oké."
Er verstreken bijna twee minuten.
"Hoe is dit..."
Liz klapte haar boek dicht. “Raji! Je maakt me stapelgek. Telkens ik twee regels gelezen heb, onderbreek je me met je stomme vragen. Ik moet dan helemaal opnieuw beginnen."
"Sorry, Liz, maar..."
"Ik kan zo niet studeren."
Ze greep haar boek vast, stormde de kamer uit en sloeg de deur met een klap dicht. Twintig minuten later gluurde ik naar buiten en zag ik haar op de grond zitten onder het gedempte licht van een lamp in de gang proberen te lezen. Ik liep naar waar ze zat.
"Liz," zei ik en ik liet me zakken naast haar, "kom terug naar je bureau. Ik zal muisstil zijn voor hele nacht nu."
Liz sloot haar boek en hield haar pagina met haar vinger. Ze staarde de ging in aan de andere kant van waar ik zat. Na een moment stond ze recht.
"Kom op. Ik heb mijn nagelvijl nodig."
Toen we weer in de kamer waren, zag ik haar rommelen in haar handtas. "Waarom je moet nagels vijlen in late nacht?"
"Je zal wel zien." Ze leegde haar handtas op haar bed. "Ah, daar ben je, mijn handige, kleine, ruwzijdige stok."
Ze deed teken dat ik haar moest volgen en we slopen door de gang, voorbij het lege bureau van Pepper, naar de deur van de bibliotheek.
Liz voelde aan de klink. "Ja, ik vermoedde al dat ze 's nachts de bibliotheek zouden sluiten."
Terwijl zij haar nagelvijl in het sleutelgat stak, keek ik links en rechts de gang in.
"Zie je iemand?" vroeg ze.
“Het enige wat ik zie zijn honderd strafpunten die onze richting uitkomen.”
Liz giechelde.
Ik hoorde een luide klik en de deur zwaaide open. We glipten naar binnen en sloten de deur.
"Waarom wij inbreken in bibliotheek?"
Liz liet haar hand langs de muur glijden om haar weg te vinden in de donkere ruimte. "Weet je wat een woordenboek is?"
"Ik... nee."
"Je zal het meteen te weten komen."
Ze stootte tegen een houten stoel die met een bons omverviel. Onze adem stokte in onze keel met een hoorbare huh. We bleven als verlamd staan luisteren of iemand door de gang kwam rennen om te zien wat er gebeurd was. Na een ogenblik begonnen we weer te ademen.
"Hier heb ik het," zei Liz.
Ze nam mijn hand en legde hem op het boek. Ik liet mijn hand over de bovenkant en langs de zijkant van de pagina's van het open boek glijden.
"Het is zo gigantisch."
"Ja, er staan ongeveer vijftig miljoen woorden in."
Ik probeerde het op te tillen. "Het weegt zeker..."
"Veertig kilo." Ze draaide het boek om op zijn sokkel. "Maar het heeft wielen."
Ik voelde onderaan; inderdaad, er zat een klein wieltje aan elk van de vier poten van de sokkel.
"Kom op," zei Liz en ze trok het boek naar de deur.
"Stelen we dat nu?"
"Nee..." ze stopte even om de deur te openen en in de gang te gluren. "We lenen het gewoon een nachtje."
Nadat we de deur van de bibliotheek gesloten hadden, duwden en trokken we de sokkel zo snel we konden door de gang. Maar de kleine, piepende wieltjes wiebelden naar alle kanten, waardoor het hele ding begon rond te draaien. We draaiden rond het enorme boek dat ongecontroleerd van de ene naar de kant tolde. Tegen dat we bij onze kamer aankwamen, giechelden we en zodra we het woordenboek veilig in onze kamer gekregen hadden, vielen we op ons bed, bijna hysterisch van het lachen.
Liz ging rechtzitten en veegde haar ogen droog. "Weet je hoe je dit ding moet gebruiken?"
Ik depte mijn wangen droog met mijn mouw en schudde mijn hoofd.
"Oké, gluteus begint met een 'g', akkoord?"
"Ja," zei ik.
"Zie je die lipjes aan de rand van de pagina's?"
Ik hield mijn hoofd schuin. "A, b, c..."
"Ja.” "Wel, je opent het boek bij de
