weg was.
De familie Hogo wist waar ze heen was gegaan omdat ze vaak heen en weer was geglipt door het tijdportaal ... Kyoko was de enige die plotseling geheugenverlies had.
Ze had zich Toya niet eens herinnerd. Maar voor opa was dat in orde, want het was het beste als ze die tijd kruisende bewaker toch vergat. Het was het beste dat ze de andere kant en het gevaar dat dat met zich meebracht, vergat.
Zijn ogen werden even bedroefd. Ja, de familie had bijna alles geweten wat er was gebeurd, omdat Kyoko heen en weer zou gaan tussen werelden en aan deze kant zou ze hen vertellen over de laatste gebeurtenissen. Hij kon ook zien dat ze veel had verborgen van wat ze niet wilde dat ze wisten. Dingen die ze nu nooit zouden weten, omdat ze die geheimen was vergeten.
Zelfs nadat haar jongere broer Tama haar veel had verteld van wat hij wist; ze had haar hoofd geschud en sloeg haar ogen neer. Ze herinnerde zich alleen dat ze alleen was in de andere wereld. Een wereld vol monsters.
Opa kneep zijn lippen dun terwijl hij peinsde. Hij wist dat alles in orde was, want Kyoko zei dat ze zich iets herinnerde van de Guardian Heart Crystal die in haar terugkwam en dat het voorbij was. Na een paar weken had ze zich weer op haar schoolwerk gestort en haalde ze uitstekende cijfers, en nu had dat allemaal zijn vruchten afgeworpen. Opa hoorde de voordeur opengaan en zijn grijns werd groter.
Terwijl hij de brief kuste alsof het een heilige geluksbrenger was, zag hij zijn kleindochter de keuken binnenlopen … Kyoko zou dit geweldig vinden.
*****
Drie weken later…
Gouden ogen keken toe hoe het meisje uit het verleden de academie naderde. Hij had haar gevonden en op de één of andere manier zou hij het weer goed maken. Hij voelde zijn menselijk schild even wegglijden terwijl zijn ogen vloeibaar goud flitsten ter herinnering aan alles wat er was gebeurd op die noodlottige dag midden op een dodelijk slagveld.
De stralen van de ochtendzon die door het raam kwamen, wierpen een vreemde schaduw achter hem in de vorm van vleugels. Hij hief zijn klauwhand op en kneep zijn ogen tot spleetjes, kijkend terwijl de klauwen zich terugtrokken naar zijn menselijke vorm.
Hij wendde zijn gekwelde ogen weer naar de priesteres en kalmeerde zijn innerlijke krachten. Het was tijd, en met de puurheid van Kyoko voelde hij ook het ontwaken van het kwaad om zich heen. De onafgemaakte strijd zou spoedig beginnen. Deze keer ... zou hij niet dezelfde fout maken.
Kyoko staarde naar het enorme gebouw. Voor haar zag het er bijna uit als een groots kasteel uit een onbekend verleden. Ze grijnsde in zichzelf. Ze kon het gewoon niet helpen. Ze was nog steeds zo blij toen ze hoorde over de beurs en het feit dat ze hier echt zou wonen.
Ze keek weer naar Tama. Hij was een grote hulp geweest om haar te helpen met haar koffers en zich te settelen. Kyoko was blij dat ze haar moeder en opa had overgehaald om thuis te blijven en van daaruit afscheid te nemen. Nu voelde ze zich bijna licht in haar hoofd door deze enorme hoeveelheid vrijheid, en haalde diep adem en genoot ervan.
“Kyoko, blijf je daar de hele dag staan, of gaan we je slaapzaal zoeken?” Gromde Tama, ook al maakte het ook indruk op hem. Verbaasd keek hij op naar de gigantische poort die naar de hoofdingang leidde.
Kyoko hield de kaart in haar hand en wees naar het enorme gebouw dat aan de rechterkant van de academie stond. “Dat zou het juiste gebouw moeten zijn.” Ze draaide zich om en gaf Tama een knipoog. “Bedankt dat je me vanmorgen hebt geholpen.”
Tama grijnsde, een beetje gegeneerd. “Natuurlijk, Kyoko, ik ben tenslotte een tijdje van je af, en dat is genoeg beloning.” Hij dook weg en vertrok terwijl hij probeerde de hele tijd bij haar weg te rennen, hard lachend.
Kyoko begon hem achterna te zitten, maar stopte halverwege en voelde de ogen op haar gericht.
Terwijl de wind haar kastanjebruine haar uit haar gezicht blies, keek ze omhoog naar het gebouw en vroeg zich af wiens ogen haar streelden, maar ze kon niemand zien. Ze had de afgelopen jaren vreemde dingen kunnen voelen, en ze wist zonder twijfel dat er iemand was ... die naar haar keek. Ze kon bijna voelen dat ze haar aanraakten.
Ze dacht dat ze beweging zag in een raam bovenin, maar bij nader inzien vond ze het leeg. Kyoko slaakte een zucht vanbinnen, zich realiserend dat het vreemde gevoel nu verdwenen was. Ze beet zachtjes op haar onderlip, wachtend tot de teleurstelling zou verdwijnen. Ze gaf het op en haalde Tama eindelijk in toen hij de deur binnenging. Beiden verstijfden terwijl ze om zich heen keken.
“Deze plek is geweldig,” fluisterde Tama, terwijl hij opkeek en zich vervolgens voorover boog om er met een serieuze stem aan toe te voegen. “Misschien wil je die kaart houden ... ik denk dat je hier nog wel een keer verdwaalt.”
Kyoko leek hem niet te horen terwijl haar ogen over het interieur van de grote zaal dwaalden. De kamer waarin ze stonden was minstens drie verdiepingen hoog, met trappen die in een spiraal naar de andere verdiepingen liepen. Aan de ene kant was er een enorme bibliotheek, aan de andere kant leek het een recreatiegebied, en direct in het midden hing een gigantische kroonluchter aan het hoge gewelfde plafond.
“Ik zou echt erg vinden als die zou vallen,” bevestigde ze met een knikje.
“Deze plek is geweldig,” fluisterde Tama, terwijl hij opkeek en zich vervolgens voorover boog om er met een serieuze stem aan toe te voegen. “Misschien wil je die kaart houden ... ik denk dat je hier nog wel een keer verdwaalt.”
Kyoko leek hem niet te horen terwijl haar ogen over het interieur van de grote zaal dwaalden. De kamer waarin ze stonden was minstens drie verdiepingen hoog, met trappen die in een spiraal naar de andere verdiepingen liepen. Aan de ene kant was er een enorme bibliotheek, aan de andere kant leek het een recreatiegebied, en direct in het midden hing een gigantische kroonluchter aan het hoge gewelfde plafond.
“Ik zou echt erg vinden als die zou vallen,” bevestigde ze met een knikje.
Beneden waren zithoeken met zachte meubels. Er waren al studenten bezig met dingen, hoewel het erg vroeg in de ochtend was. Ze had hier zo vroeg mogelijk willen zijn, en het was nu half zeven 's ochtends. Ze keek snel weer naar de krant en vroeg zich af waar ze heen moest.
Kreunend keek ze over haar schouder naar Tama en wees naar de wenteltrap voor hen. Ze hadden vier koffers tussen zich, aangezien Kyoko daadwerkelijk hier bleef wonen, en ze waren erg zwaar.
Tama's uitdrukking sprak boekdelen. “Je maakt een grapje.” Hij liet het handvat van de grootste koffer los, wetende dat de wielen aan de onderkant dit keer niet zouden helpen. “Ik ben pas 12 jaar oud.”
Vastberaden rechtte ze haar schouders.
Kyoko schrok toen een mannelijke stem achter haar vroeg: “Bent u mevrouw Kyoko Hogo?”
Ze draaide zich meteen om en zei: “Ja.”
Haar ogen werden groot toen ze oog in oog kwam te staan met een erg knap uitziende man. Hij had verrassende ijsblauwe ogen en lang donker haar dat in een paardenstaart zat. Terwijl ze vol ontzag staarde, voelde ze een vreemde bries haar gezicht strelen. De punten van haar zachte haar kriebelden over haar wangen toen de wind het ving.
Hij glimlachte heel charmant naar haar. Toen knipte hij tot haar verbazing met zijn vingers en twee jongens kwamen bijna uit het niets, pakten haar koffers en liepen met hen de trap op. Kyoko's ogen werden groot terwijl ze ernaar keek, maar voordat ze iets kon zeggen, had de andere man haar hand in de zijne genomen, die naar zijn lippen gebracht en haar een prinsachtige kus
