урнаштырган.
Тормыш диңгезендә шушындый «дрейф»лар да булгалый шул. Гальериның төшләрендә хәзер инде котыплардан килгән кайнар җилләр исә. Гармун телләренә орынудан курка – бармаклары кара көеп чыгар төсле, сузып җибәрсә, көнләшкән җаны янартаудай көйрәр кебек. Гармуны җәйләүдәге вагон сәкесе астындагы арыш капчыгында ята. Нәркисне ул, болан кебек, планета түбәсен матурлап йөри дип күз алдына китерә. Гальериның күңелендә ул мәңге өйрәнеп булмаслык бер көй булып кына калды. Болай килеп чыгардай түгел иде дә бит кана…
Гальери ул иртәне, калай түбәле, такта белән тышлан- ган һәм зәңгәргә буялган мунчасында юынып чыккач, үзе ясаган кәнәфидә ял итә иде. Кәефе көр, җаны тыныч. Ике тәүлек эшләп, бер тәүлек ял итә. Тракторын ташлап, колхозның сыер көтүен көтә башлаган гына чагы. Ә Нәркис эшкә ашыга.
– Иртә ич әле. Өйдән качарга гына торасың, – диде Гальери.
– Җәннәттә генә тору да туйдыра икән. Дөнья мәшәкате тарта.
– Кыланма әле идейный булып. Профсоюз җыелышы мәллә? Ял белән бәйрәм күрми лаеш шулпасы эчтек, форсаты барында яшәп калыйк. Бакчы, нинди өй кордык! Кухнясы кафельле, мунчасы классически. Өй эче – полирауланган оҗмах. Михнәт белән таптык, инде рәхәт белән торыйк.
– Шуңа хозурланып утырасыңмыни?
– Мин синнән ник төне буе уфтанып чыктың дип сорамыйм ич әле!
– Син сора.
– Юк белән вакланмыйм, беләсең.
– Син эреләнә генә беләсең шул.
– Инде, Нәркис, миңа да үпкәң булса…
– Юк шул. Минем сиңа үпкәм юк, синең миңа ачуың юк.
– А-а-а! – диде Гальери, зәһәр елмаеп. – Татулык белән бәрәкәттән туйган берәү!
– Аннан түгел. Йөрәк янмый әүвәлгечә.
– Бүтәннәрнең янсын йөрәге. Бездән көнләп. Әнә синнән көнләсеннәр. Аның янасы килгән!.. Кем өчен?
– Ахрысы, синең өчен түгелдер дип куркам, Галиәкбәр.
– Минем синең өчен курыкмау җиткән. Бүген дисә, атна буена туй ясап, яңадан өйләнер идем мин сиңа. Билләһи газим, менәтерә өйләнер идем яңадан бер мәртәбә! – Гальери, хатынын кочаклап, әле генә үзе купкан кәнәфигә утыртты да тирбәтеп җибәрде. – Бишегемдәге курчагым бит син минем, Нәркис!
– Ә мин сиңа бүтән кияүгә бармас идем инде, – дип пышылдады Нәркис моңсу гына.
Гальери, кәнәфи тирәли әйләнеп, аның каршысына килеп басты.
– Ник? – диде ул бик җитди.
– Сиңа дан өчен курчак кирәк… Миңа дан өчен гармун кирәкми инде. Бүтән нидер. Менә шул уфтандыра төннәрен.
– Нәрсәсе уфтандырсын моның? Минем ничек өйләнгән турында җыр чыгарып була!
– Кемгә – җыр, кемгә – бәет. – Нәркис күз төпләренә бармак бите белән кагылып-кагылып алды. Озын кара керфекләре чыланган иде.
– Сиңа бәетмени? Оҗмахка кергән хатын бәете. Сәбәпсез-нисез балавыз сык тагын.
– Сәбәбе бар, Галиәкбәр.
– Ни?
– Хыянәт иткәнбез.
– Кем кемгә? – Ул, сынап, Нәркискә кырын карап торды.
