белән Арыслангалидән дә бәхетле кеше дөньяда юк иде.
…Укытучылар соравы буенча төзелгән концерт талантлы яшь җырчы Арыслангали Пулатов чыгышы белән тәмамланды. Тик ни өчендер, шәһәргә киткәч, аның исемен генә «Арон»га әйләндергәннәр икән. Тавышы яхшы гына шайтан малайның…
Пенсионер Мәлик радиоалгычны сүндерде. Ләкин Арыслангалинең моңлы тавышы һаман да әле аның колагында яңгырап тора иде.
Без әдәбият укыйбыз
Бүген кич мин буш. Җыелыш-фәлән юк, гәзитләр дә нигәдер бүген килмәгән. Ниһаять, бала тәрбияләү өчен бер кич табылды. Тәрбияләргә кирәк, кыз белән сөйләшмәгәнгә инде ике-өч ай булыр. Матур әдәбият укырга кирәк.
Кыз минем янга килеп утырды, бүлмәдә искиткеч зур тантаналы тынычлык урнашты. Шулай булырга тиеш… Ата кеше бит мин. Балага рухи тәрбия бирүдә мин җитәкче булырга тиеш.
Мин укып киттем:
– И куян, куркак куян, йомшак куян,
Моңланасың нинди хәсрәт, кайгыдан?
И җаным, син яшь бала шул…
– Әти, әти! – дип туктатты кызым. – «Моңланасың» нәрсә дигән сүз ул?
Мин аңлаттым. Авыр булды, шулай да аңлаттым.
– И җаным, син…
– Әти, әти! Хәсрәт нәрсә ул?
– Хәсрәт – «кайгы» дигән сүз.
– Ә кайгы нәрсә?
Шайтан алгыры! Монысы озакка китте.
– Менә, – мин әйтәм, – тубың югалса, син нишләр идең?
– Елар идем.
– Ә елаганчы нишләр идең?
– Эзләр идем.
– Әнә шуны эзләгән вакытта нәрсәләр уйлар идең?
– Табылса гына ярар иде, дип…
Фу, чорт! Берәр әмәл табарга кирәк.
– Әнә шул «табылса ярар иде» дип уйланып йөрү кайгы да, хәсрәт тә була инде. Йә, ярый, алга таба китик.
– И җаным, син яшь бала шул, белмисең;
Төште зур хәсрәт, ничек моңланмыйсың.
Без икәү: әткә куян, әнкә куян,
Яшь куянчыклар янә бездән туган.
«Янә» дигәнне мин бик кызу узып киттем. Ярый әле кыз хәреф танымый.
Барчабыз бер гаилә… гаилә… гаилә…
Бу юлы мин өскә киләчәк бәлане алдан сизеп чарасын күрдем. Менә син, мин, әниең бер гаилә булабыз, хәзергечә әйтсәк, семья була, дидем.
Яшь балаларны ашап кит…
Кинәт кенә бүлмә ишеге ачылды. Әнисе икән.
– Йә, син нәрсә? – диде ул кырыс тавыш белән. – Балага йокы алдыннан нәрсә укыйсың? Ә? Тоже миңа педагог!
Мин дә эшне тиз чамалап алдым. Әле соң түгел иде.
Яшь балаларны алып китә язды бүре,
Бик усал ерткычтыр ул, мур кыргыры!
«Мур кыргыры», мин әйтәм, ачу сүзе. «Үлеп бетсеннәр иде» дигән сүз. Ләкин кызым мине тыңламый икән. Әнисенең кисәтүе аны әсәрткән иде.
– Юк-юк, – дип тыпырчына башлады ул, – дөресен укы! Ялганлап укыйсы-ы-ың! – Кызый сузып елап җибәрде.
Мин яңадан, чигереп, дөресен укырга мәҗбүр булдым.
Яшь балаларны ашап китте
