долго,
А Бате 17 лет…
Хәким. Дөрес, кияү, сез кемнән ким?
Рәшидә. Юк, әти, безгә берни дә кирәкми!
Валера. Жена!
Хәким. Ышанам, кызым. Шулай да юкка, уйламыйча, беркайчан да баш тартма.
Гайшә. Һе, кирәк түгел дигән була хәзер. Yзе тигез итеп бүлик диде дә. Әүлия.
Валера. Әй верблюд, не обзывайся.
Гөлсем. Матур гына булыгыз инде, балалар. Әтиегез кайтты, нинди шатлык.
Гайшә. Әни, мескенләнмә инде син дә, пожалуйста. Yзең дә әле кайчан гына барын да потламакчы идең. Матур гына булыгыз, үләрсең…
Гөлсем. Ни сөйлисең, килен?!
Гайшә. Ни ишетәсең – шуны.
Хәким. Вәт минем хатын! Уңдым хатыннан! Аптырап калмаган.
Гөлсем (бик гади генә). Әйе, мин беркемгә дә таратырга җыенмадым атагыз җыйган малны. Күңелем аның кайтасын сизде, бер дә тынычлана алмады. Ә хәзер мин нинди бәхетле. (Хәкимне кочаклый.)
Хәким. Ә син, Ирек улым, берни дә алмадыңмы?
Ирек. Миңа, әти, бу акчалар азрак тоелды. Минем масштаб башка бит.
Хафиз. Масштаб, дигән була, бер яртыга акча таба алсаң, бик шат инде син.
Ирек. Мин синең шикелле вытрезвительдәге исерекләрнең соңгы тиеннәрен җыймыйм, хәләл акчам. Шуңа шатлыклы да.
Хафиз. Син мине башта тот, аннан…
Сәкинә. Җитте инде сезгә, әнә аракыңны сал.
Валера. Да, а то остынет.
Ногман. Әйдәгез әле, әти хөрмәтенә күтәрик әле.
Чәчкә. Әти, гомумән, у всех хочу спросить, можно?
Хәким. Сора, кызым, сора.
Чәчкә. Менә Отчизнаның татарчасы ничек будет?
Гайшә. Әй, берәр җүнле сүз әйтәме дисәң…
Хәким. Туктале, килен, тукта. Бик кызыклы әле бу. Каян башыңа керде әле ул?
Чәчкә. Шулай трамвайда ике абзый сөйләшеп кайттылар.
Хәким. Ничек диим, мин инде карт кеше, белеп тә бетермәм, йә яшьләр, ничек була?
Ногман. Һе, аның татарчасы буламыни – Отчизна Отчизна инде.
Хафиз. Кызык әле: ничек инде ул, татарчасы бардыр аның, туктале, Отчизна, Отчизна, карале, искә төшми!
Гайшә. Нәрсә килсен синең калай башыңа. Отчизна Родина була ул!
Валера. Ха-ха-ха… Отчизна, Родина!
Гайшә. Нәрсә ыржаясың?
Валера. У вас, у татар нету Отчизны, поэтому и такого слова нет.
Хафиз. Но, но, Татарстанда яшисең!
Валера. Ну и что, Татария называется, командуем мы.
Рәшидә. Ашыкмагыз әле: бар бит аның татарчасы, ничек соң әле?
Сәкинә. Ул турыда уйлап караган да юк иде, һе, ничек соң?
Гөлсем. Әй, юкка баш ватмагыз, минем башны да катырды инде ул. (Чәчкәгә.) Син дә вакытын таптың. Ашап-эчеп утырыгыз әле.
Хәким. Ашыктырма, хатын, сез ул сүзне табарга тиеш. Бар иде андый мәгънәле сүз.
Ирек. Ялгышмасам, Ватан була бугай ул.
Хафиз. Ничек? Ватан? Туктале, Ватан – Родина була түгелме соң?
Сәкинә.
