дача, өй бар бит әле.
Валера. Иш ты, чего захотел?!
Гайшә (елап). Без хәерчеләргә күп кирәкми бит…
Рәшидә. Ай, мескеннәр.
Сәкинә. Ачка үлә күрмәгез тагын.
Гайшә. Һай, әни җаным, нигә гел безнең белән булышалар инде. Хәерче без, ярлы.
Чәчкә. Ладно, не ной, Гайшә апа. Какие вы все җансызлар. Барыгызга да кирәк, барыгыз да ачлар. Юк, сез комсызлар, и ещё оятсызлар! Здесь бичара карт әни белән мин…
Гайшә. Ха-ха, карт әни диме?
Чәчкә. Заткнись, сука!
Гөлсем. Чү, кызым?
Чәчкә. Ә алар что, карт мама hәм девчонка бернәрсәсез кала, ә алар тарткалаша. Бир, әни, барысына да, а мы по миру пойдём. Отдай всё, если у них совести нету.
Гөлсем. Чәчкә, кызым, ярамый. Шаулама, алар да алабыз дими бит әле.
Чәчкә. Если возьмут, я на себя руки наложу!
Гайшә. Әй, галәмәт була икән, тагын мал бүлешәсе була!
Чәчкә (итәген күтәреп селки). Вот тебе, жаба! (Кухняга кереп китә.)
Хафиз (аның артыннан кычкырып). Әрәм булма яшь килеш, чибәр килеш. Йөрәкләрне яндырып калдырасың.
Сәкинә. Оятсызланмагыз әле.
Гөлсем. Бар, кызым, бар, яңадан чәй куеп җибәр әле. Ягез, тагын кем нәрсә ди?
Рәшидә. Менә нәрсә: туйдым мин, бу тарткалашуны тыңлап. Икенең берсе булсын: йә Гөлсем апа әйткәнчә, йә тигезләп бүлсеннәр. Мине кыстырмасагыз да ярый, аның өчен килмәдем.
Валера. Чего?! Ты что, дура! Спятила что ли? Я не собираюсь всю жизнь тащить тебя и твоих детей на своём горбу. (Бугазына сызып.) На-до-ело. Грабёж средь белого дня.
Рәшидә. Кычкырма! Беренчедән, синең тиенеңне дә күргәнем юк, эчеп бетереп барасың. Икенчедән, әнә ал да акчаңны, күземә күренмәсәң дә була.
Ярсып чыгып китмәкче була, Валера белән Сәкинә туктата.
Валера. Извини, жена, погорячился, я же без тебя не могу. Умру потом. Без тебя мне и медного гроша не будет.
Сәкинә. Син нәрсә инде, апа, алай итмә. Дөрес әйттең. Барыбызга да тигез булырга тиеш. Сиңа да…
Рәшидә. Уф, Алла, ярар, бары тик тизрәк хәл итегез.
Гөлсем. Ничек инде тигез, балалар?
Сәкинә. Ничек дип, семья башы буенча инде. Иреккә дә.
Гөлсем. Алай… Сезгә дә, миңа да, Чәчкәгә дә бертигез. Без – өчәү.
Хафиз. Каян килеп?
Гөлсем. Җансызлар, мәрхүм әтиегезне онытып та бетердегез, ә ул минем күңелемдә мәңге яшәр. Ә сез… Алай, улым, Ирек, син нигә дәшмисең?
Ирек. Әй! (Кул селки.)
Гөлсем. Ник дәшмисең, дим? (Елый.) Минем яраткан улымны өлешсез калдырырга уйлыйлар.
Ирек. Ярар инде, әни, арттырма.
Гөлсем (боерып). Әйт үз сүзеңне!
Ирек. Миңа берни дә кирәкми, барыбер эчеп бетерәм.
Сәкинә. Алай булмый, тигез булырга тиеш, син дә бит әти малае.
Ирек (көлеп). Алай бик бирәсегез килгәч, барысын да бирегез, минем бергә утырган егетләр күп, ул безгә җитми дә калачак.
Хафиз. Сиңа артыкка китмәсен, нәфесләнмә, тыгылмасын.
Ирек.
