Bu teknolojiye sahip olmanız çok masraflı. Hâlen bu konuda Intel’in rakibi çıkamadı. Bir ürünün onu geçebilmesi için ondan daha ileri teknoloji ile üretilmesi lazım. Şimdi yabancı sermaye olarak Türkiye’ye böyle bir firmayı getirebilirseniz kalkınmanıza pozitif katkı sağlar. Türkiye’yi sadece üretim bandı olarak kullanmaz, bilgi ve teknoloji transferi de yapar. Nitekim Malezya kalkınmasında bu tür yabancı sermayenin gücünü kullanıyor. Malezya da uzun yıllar İngiliz sömürgesinde kalmış bir ülke. Yerli kaynaklarla gelişebileceği sermaye birikimi yoktu. Onun için yabancı sermaye girişine ihtiyaç vardı. Malezya da bugünkü kalkınmasını yabancı sermayeye borçludur.
ERDOĞAN, ERBAKAN’DAN DERS ALDI MI?
Türkiye, sermaye birikiminin olmadığı bir ülke. Kalkınması için yabancı sermayeye ihtiyacı var. Ancak Türkiye’ye gelen yabancı sermaye de iç pazarı değerlendirmek için geldi. Nitekim Ford otomobil, Türkiye’de Taunus markasıyla üretilip iç pazara sürüldü. Japonya, İkinci Dünya Savaşı’ndan yıkımla çıkmış bir ülke. Ama Amerika, Çin’in önüne set çekmek için Japonya’yı yeniden ayağa kaldırıyor. Bir yanında SSCB, diğer yanında Çin gibi komünist blokun iki dev ülkesi olmasına rağmen Japonya ayağa kalktı. Amerika, Türkiye’yi pazar olarak görürken Japonya’yı üretici konumuna getirdi. Bunun için Japonya’yı destekledi. Japon ürünlerinin kendi pazarlarında dolaşımını destekledi. Aynı şekilde Kore Savaşı’ndan sonra ayrılan Kuzey Kore’yi dengelemek ve sınırlamak için Güney Kore’nin kalkınma dinamiklerini harekete geçirdi. Malezya hangi dinamikler üzerinde kalkınmasını gerçekleştirdi?
Malezya, İngiltere’nin eski sömürgesi ve sosyalist blok üyesi değil. Serbest piyasa ekonomisi var ve Batı, ucuz üretim gerçekleştirebileceği yatırım alanlarına ihtiyaç duyuyor. Verginin, enerjinin, insan gücünün önemli bir külfet olmadığı yerlere ihtiyacı var. Malezya’yı bunun için tercih ettiler. Malezya’da kalkınma adımları 1960’larda atıldı. Güney Asya’daki nüfus yoğunluğu üretici ülkeler için ideal bir pazar niteliğinde. Bu durum aynı zamanda ucuz iş gücü de sağlıyor. Neye ihtiyaç var? Yönetim istikrarına. Malezya’da istikrar da vardı.
Buradan anladığım, Malezya da farklı bir sömürüye maruz kalmış. Ucuz iş gücünü sömürtmüş.
Buna “İş gücünü sömürttü.” demeyelim. Çünkü bugün birçok ülke, yabancı sermayeyi çekmek için uğraşıyor. Halkın geçim kaynaklarına ihtiyacı var. Buna sömürü olarak bakmamak lazım. Yatırım ve iş gücünün buluştuğu nokta diyebiliriz. Çünkü o bölgelerde pazar var. Mesela o dönemin en önemli ürünleri radyo ve teyp idi. Sonra transistörlü radyo ve radyo-teyp bir arada çıktı. Dünyada büyük bir pazar vardı. Ürettiğin ürünleri dünyaya pazarlayacaksın. Mesela nereye satacaksın? Tabii ki Türkiye gibi ülkelere. Türkiye de Malezya’nın yaptığını yapabilirdi. Ama Türkiye’de yönetim istikrarı yoktu. Malezya, yabancı sermaye için ideal bir ülkeydi. Çin o zaman katı komünist politikalar uyguluyordu. Bir nevi yabancı sermaye düşmanlığı vardı. Ama Malezya’da serbest piyasa ekonomisi uygulanıyordu. Ticari serbestlik vardı. Ülke nüfusu Müslüman’dı. İktidarda istikrarlı bir hükûmet vardı. Philips marka ilk transistörlü radyomu 1963 yılında Almanya’dan aldığımda arkasında “Made in Malezya” yazıyordu.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «Литрес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на Литрес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
