style="font-size:15px;"> У овозини пастлаб, хўрсиниш билан: «сизни яхши кўриб қолганман, дегандиму, бу чин, ҳақиқат», – деди.
− Қачондан бери?
– Қачондан бери дейсизми? Биринчи куниёқ. Сизга кўзим тушган заҳоти.
− Мен бошқа нарсани сўраяпман. Қачондан бери пойлайсиз?
− Туш вақтидан бошлаб.
− У ҳолда кинотеатрга ҳам борганмидингиз!
− Ҳа.
− Сезмабман.
− Икки қатор тепада эдим. Вақтли чиқиб кетдингиз. Фильм ёқмадими?
− Ёққанди. Аммо кўрган фильмим экан, – деди янга ёлғонлаб. Аслида, олдимда қучоқлашиб ўтирганлар ғашимни келтирди, дейишга тили бормади.
− Сиз Хандан нарироқ юринг, – жиддий гап айтди Қуддус кўзларини четга қаратиб.
− Нимага энди? У қизиқ суҳбатдош, ҳамроҳга ўхшайди. Бу ерларни яхши биларкан. Қадимий ёдгорликлар билан таништирмоқчи. Ҳайвонот боғига, Сочига таклиф қилди,− деди Қалдирғоч, Қуддуснинг огоҳлантиришига қўшилса-да, ундаги ҳадикни тагига етиш учун талмовсираб гапирди.
− Кейин биласиз? Майлими?
− Ҳимм.
− Шаҳар бўйлаб саёҳатга эса мен олиб борсам бўладими?
− Билмасам.
− Ўзим бор ерни кўрсатаман. Фақат унга яқинлашманг. Илтимос. У хавфли ва ёмон одам.
− Ҳимм.
− Нонуштадан кейин ташқарида кутаман. Кўк жигулида. Маъқулми?
− Маъқул, − деганча: «жиддий бўлиб қолдими? Ё асабийлашяптими, қизиқ?» – деб ўйлади янга.
Йигит гап қистирди:
− Истасангиз ҳамхонангизни ҳам олволинг.
− Гулями? Икки кундан бери йўқ. Эртага кечки пайт келади.
− Шунақами? Сочига кетгандир-да.
− Пицундага.
− Бўлмаса биз ҳам атрофни ҳозироқ айланиб келсакчи? Зерикиб кетгандирсиз.
− Зерикдим. Аммо номердан чиқишим маҳол. Ҳар куни шу пайтларда уйдан қўнғироқ қилишади… Ўзингиз биласиз… Хавотир олишади…
− Хавотир олишгани яхши. Еру кўкка ишонишмаса керакдир-да!
− Ҳа, шунақароқ.
− Бўлмаса хонангизга кузатиб қўяй.
Сумкачасидан хона калитини олиш пайтидаёқ, ёнидаги кузатувчиси нигоҳига чидамай, безовталиги бошланиб, қўли нима излаётганини билмасди. Ниҳоят калитни олиб, эшикни ланг очиб, ўзини ичкарига урди ва йўлакдан емакхонага кириб, музлаткичдан боржоми сувидан икки стаканга қуйди-да, бирини симиллатиб ичаркан, иккинчисини Қуддусга тутди. У чанқаганидан ҳамма нарсани унутиб, ташқарида, балконда сув сипқоришни давом эттирди. Чанқови босилгач танаси яйраб, бояги ҳадикми, ҳаяжонми уни тарк этганидан Қуддусга миннатдор кўзларини бемалол қаратди.
− Раҳмат. Хайр.
Жавоб ўрнига йигит эркалик қилди:
− Кофе билан сийламайсизми?
Янга бироз ўйлаб қолди-да, сўнг, киринг, деди.
Йигит: Қалдирғоч рози бўлмаса керак деб ўйлаганди, таклифни эшитгач, астойдил хурсанд бўлди.
Кофе дамланди. Ичилди. Бир-бирига ора-чора кўз қирини ташлаб қўйишни этмаса, на униси, на буниси бирор сўз айтмади.
