келди.
Бу кампирнинг сўзи эди.
Акобир пиёладаги чойни тез-тез ҳўпларкан:
− Вақти келса қазилади, − деди онасининг аччиғига парво қилмай. Мазмунан у онасининг аччиқ-қуруқ гапларига ўрганган.
− Ҳар йили шу аҳвол. Аканг бўлмаса, уканг бўлмаса. Бу қишлоқда қариндош-уруғимиз йўқ, яқинда кўчиб келган бўлсак. Кимдан мадад кутяпсан?
− Ўзим эплайман. Пахта планини тўлдириб олайлик, – Акобир шундай деб пиёлани дастурхонга қўйди.
Хотини яна чой қуяй деганига бошини чайқаб, «ишим кўп, кейин», деб ўрнидан қўзғалди.
Кампир дарвозахонада ҳам жаврашга тушди:
− Бу ёқда маккани ўриш керак. Мол-ҳолга тайёр ем. Ёмғир бошланса, намиқиб, қорайиб кетади. Сен лоқайд, қанақа эркак бўлдинг.
Бу гап Акобирнинг этидан ўтиб кетди. Айниқса, бу гапдан у титрайди. Чунки, хотини Қалдирғоч билан турганига неча йил бўлса-да, болалари йўқ. Ўшанга, охирги пайт ўзидан ҳам айб қидирарди. Шу ернинг шифокори «ота бўласиз, ҳаммаси жойида», деган бўлса-да, катта шаҳарларга бориб текширтириб келишга юраги дов бермайди.
− Ойи, бўлди-да энди. Ҳаддингиздан ошманг. Аввал давлат режаси бажарилмасдан хусусий мулкка зўр бериб бўлмайди. Шуниям тушунмайсизми?
− Сен бунча қулоқсиз бўлдинг. Катта ўғлим ҳарбийда, Корея жангида ўлмаганида, сенга ялиниб юрармидим, – кампир энди ўкириб йиғлаб юборди.
Қалдирғоч қайнанасини тинчлантириш учун қучоқлаб олди.
Акобир ойисига нима дейишини билмай, бошини қашиди ва Оловиддинга кўзи тушиб сўради:
− Хўш, илғор, бир нима демоқчимисан?
− Мен ўша картошкани қазиб беришим мумкин.
− Нима, − деб қулоқларига ишонмай сўради Акобир. − Сенга йўл бўлсин. Кетмон уриб, ярмини нишхўртга чиқариб берарсан.
− Ҳасанбойда сабзавот экавериб пишиб кетганман. Яна ўзингиз биласиз. Айтдим қўйдим-да.
Акобир ойиси томон ўгирилди. Бу билан «ойи, нима дейсиз, жавобини сиз айтинг», дегани эди.
Кампир ёшини артиб:
− Бошқа ишларни эплаган буни ҳам қойиллатиши турган гап. Ҳа барака топ, − деб кампир хурсанд қўлини дуога чоғлади.
− Теримга чиқмасанг, қанча пахта ёзиб қўяман, − деди Акобир, ойисининг жағи ёпилишидан хурсанд.
− Ўзингиз биласиз. Ҳимматингиз…
− Териб юрганингча ёзиб бораман. Ўшанда гап чиқмайди.
− Яхши.
− Келишдикми?
− Келишдик, фақат қоплашга битта ёрдамчи берасиз.
Акобир бошини қашиб бир нима дегунча, кампир: «сен энди ишингга боравер. Ёрдамчи топилар, қийин ишмас-ку», деб у келинига кўрсатди.
Нонуштада кампир: «Ол ўғлим, каттароқ тишла, бугун ўзингни кўрсатмасанг бўлмайди», – деди қаймоқни Оловиддин томон сураркан.
Келинига уни ишга солишлари унча маъқул келмаган шекилли,
