style="font-size:15px;"> – Шундай бўлсин… Эса хайр! Омон-эсон юринглар, биродарларим.
Меҳмонларни кузатгач, Отабой ота оромкурсида ястаниб, бир зум мудради. Кейин ўрнидан туриб, ширин керишди. Котибани чақириб, буйруқ берди.
– Уйга қўнғироқ қилиб, келинчакка айт: “Отабой отам бугун тушликка ширгуруч ер эканлар” де! Тайёрлаттириб қўйсин. Ҳа, айтганча, хотинларимдан бирортаси овқатни сенчалик пиширолмайди, барибир ўзингники зўр!
Кейин охирги жумладаги сўз ўйини ўзига нашъа қилиб кулди. Котиба ялтоқланди. Отабой ота унинг қуймичига енгилгина шапатилаб қўйди.
– Бизникини емай қўйдингиз-ку, янгисини олгандан бери, – деди котиба. – Эртага тушликка бир гўштли қуймоқ қилиб келайин.
– О-о! Блинчик! Сенинг блинчигингга тенг келадиган блинчикни мен дунёнинг бирон бурчагида емадим, – деди завқ билан Отабой ота. – Блешини ҳам қийворасан. Кейин яна бир нарсанг бор, ҳалиги нимайди, ўртаси тешик бўладию… попчикми?
– Пончик. Хоҳласангиз ундан ҳам…
– Ҳа-а, пончик. Сенинг пончигингнинг таъми туну кун оғзимдан кетмайди. Майли, эртага блинчик билан пончик пишириб кел. Тушликни бирга қиламиз. Сен ўкинма, Отабой абзий янги хотин олиб, мени эсдан чиқарди деб ўйлама. Отабой ота эски қадрдонларни ҳеч қачон ташлаб қўймайди. Ма, мана бу пулни ол. Пончикнинг харажатига.
– Раҳмат!..
– Эҳ, ҳаёт, бунчалар ширин ва завқлисан!
Отабой ота шундай деб қўлидаги қимматбаҳо “Ролекс” соатига қаради. Эндигина ўн ярим бўлибди. Тушликкача анча бор. Нима қилиш керак? Далага чиқиб, пойгага боқилаётган отларидан бир хабар олиб келсинми? Отбоқари зўр одам. Отабой ота уни атай Туркманистондан олиб келган. Отнинг тилини билади. Кўнглидагидан ҳам зиёд қилиб қўйган. Янаги ой бўладиган халқаро пойгада Отабой отанинг отлари муқаррар ғолибликни эгаллаши керак…
Ногаҳон телефон узун-узун жиринглади. Отабой ота селектор тугмасини босиб, котибадан сўради:
– Ким экан?
– Самарадан. Улайинми?
– Ула!
– Э-э, қадрдоним, қиёматлик укам, бормисан бу оламда, – деб гап бошлади Отабой ота телефондаги одамни гапиришга ҳам қўймай. – Менми? Мен ўзинг билгандай. Ишларми? Ишларнинг ёмони йўқ! Ким дейсан? Ҳа-а, уми, у яхши бола. Қанотинг остига ол. Адашмайсан. Ҳа! Юк? Қанча? Ўн вагон? Э-э, жигарим, ўн вагон ҳам гап бўптими? “Есть” қиламиз. Сен ҳам мен айтган йигирматани “есть” қилгин, тушунганский? Яша! Омон-эсон бўлиб юр! Учрашгунча хайр. Яқин ойларда бир ўтиб қоларман. Нима? Келинни ҳам олиб келинг, дейсанми? Э-э, қайси бирини олиб борасан бу қисир сигирларнинг. Янгисими? Ҳа, қурғур, қайси гўрдан эшита қолдинг? Майли олиб бораман. Зора у томонларнинг ҳавоси ёқиб… бунисининг пушти ёзилиб қолса…
Гўшакни қўйиб, оғир сўлиш олди. Кайфияти тушди. Селектрни ҳам босмай, қарсак чалди. Котиба кирди:
– Ҳой Шерифе, битта қаҳва келтир, ичига озгина анави… қорачидан эзиб ташлавор. Меъёрини ўзинг биласан-а!
– Билам, билам, – деди котиба ва шипиллаб чиқиб кетди.
Зум
