бозорининг орқасида. Яқин.
Қизил “Жигули” бозор ортидаги тор кўчалардан бирига бурилди. Нозим пастқамроқ бир ҳовлининг темир дарвозасини калит билан очиб, машинани ичкарига ҳайдади. Ҳар эҳтимолга қарши, номерларини ечиб қўйди. Сўнгра Лайлони ҳовли тўридаги кичикроқ ҳужрага олиб кирди. Бу талабалар яшашига мўлжалланган одмигина хона бўлиб, битта эски каравот, стол ва стуллар қўйилган.
– Шуми олиб келган жойингиз? Ахир… одамнинг кўнгли айнийди бу ерда, – деди Лайло.
– Шошма, азизим. Сабр қил. Тез орада хорижга жўнаб кетамиз.
– Дадамга қачон хабар берасиз? Тезроқ айтиб, тинчлантирмасангиз, дунёни ағдар-тўнтар қилиб ташлайди-ку.
– Шошма, бироз жаҳлидан тушсин.
– Жаҳлидан тушармикин? Бошланиб турган тўйни бузиб келдингиз-ку. Шунча харажат, бўладиган гап-сўзни айтмайсизми?
– Лайло, қўйсанг-чи бу гапларни. Ҳаммасини олдиндан билиб, рози бўлиб келгансан-ку. Нима, ақлинг энди жойига келяптими?
– Сиз мени… шунга мажбур қилдингиз-да…
– Нима? Мен? Ё тавба қилдим. Ўзинг, ўз оғзинг билан: “Дунёда сиздан бошқа ҳеч ким керак эмас”, демаганмидинг, жонидан?
– Алдаб, авраб… тегиниб қўйганингиздан кейин нима дейишим мумкин эди. Тақдиримга сиз битилган экансиз, деб ўйладим-да.
– Тақдирингга мен битилган бўлсам, нега тўйга розилик бердинг?
– Ўзингиз… йўқолиб кетдингиз-ку. “Уйингга одам юбораман”, дегандингиз. Уч ой кутдим. Бу ёқдан ота-онам ҳоли-жонимга қўймади. Мен сизни энди умуман кўрмасам керак, деб ўйлагандим. Вақт қуригандек, тўй куни пайдо бўлдингиз.
– Э, раҳмат демайсанми, азизим. Сени шармандаликдан асраб қолдим-ку. Тўй бузилган бўлса, қайтадан яна бўлаверади. Лекин… иффатни ямаб бўлмайди.
– Ямашяпти-ку…
– Бор, бўлмаса сен ҳам яматтир-да, ўша Америкада ўқиган бойваччанинг ёнига бориб, оёғига бош ур. Тур! Жавоб сенга!
– Ў-ў, тўйимни бузиб, олиб қочиб, энди жавоб берармишлар. Топибсиз аҳмоғингизни. Энди… тиригим ҳам, ўлигим ҳам сиз билан. Ҳеч қанақа хорижга бормайсиз. Шу ерда, шу шаҳарда яшайсиз! Тушунарлими?
Лайло шундай деб, ҳўнграб йиғлади. Нозим унинг титраётган елкасидан қучиб, юпатди.
– Тинчлан жоним, хафа бўлма. Қаттиқ гапирган бўлсам, кечир. Ҳозир иккаламизнинг ҳам асабимиз қақшаб турибди. Мен… мен сени ўша биринчи марта дискотекада танишган кунимиз севиб қолганман. Бир умр севаман сени. Тўғри, шошилдик, “гуноҳ” қилиб қўйдик. Мен тўй қилсак, ҳаммаси ўрнига тушиб кетади, деб ўйлагандим. Бир воқеа бўлиб, вақтида келолмадим. Совчи қўйиб, отангнинг розилигини олишга улгурмадим. Аслида отанг сени мендек кимсасиз бир етимга бермасди ҳам. Шунинг учун бугун қилган ишимиз – ягона тўғри йўл эди. Акс ҳолда Фарҳодга тегиб, бир умр бахтинг кемтик бўлиб, виждонинг қийналиб юрардинг.
– Отам “оқ” қилади энди барибир…
– “Оқ” қилолмайди. Унга обрў керак. Тўйнинг бузилишига ҳам бирор жўяли баҳона топиб, бости-бости қилиб юборади, кўрасан.
– Жо-он Нозим ака, эрталабоқ у кишига қўнғироқ қилинг. Балки… айтганингиздай кечирар…
