kalmış. Bu ihtiyarlamanın, kocalmanın, ölmenin ta kendisi…
Doktor’un karısı, elinde ışıkla odaya girdi. Onu biraz kırgın görüp sordu:
“Rahatsız mısınız?” dedi.
“Yok.”
“Yeni kibarlar evi beğendiler sanırım.”
“Ya!”
“Nadir Hanım Yusuf’a danışıp bize ahretlikle haber yollayacak.”
“Yollasın bakalım!”
“Bizim içerideki odaya bir sofa koyacaklarmış…”
“Ne demek?”
“Bilmem, öyle konuşuyorlardı. Sofayı da hol yapacaklarmış. Hol nedir Doktor?”
“Bilmem. O da sofa gibi bir şey olacak.”
“Çamaşırlığı da üst kata çıkaracaklarmış. Şimdi hep öyle yapıyorlarmış.”
“Canım, onlar evi alsınlar da…”
Doktor’un hanımı biraz sustuktan sonra, gene söze başlayıp:
“Ben bu sefer bunları hiç beğenmedim!” dedi. “Hâllerine baktım da kendi hâlimize bin şükrettim. Hele Nadir Hanım’ın yüzü! Yoluyor mu, ne yapıyor bilmem, pişik suratlı olmuş! Ya oğlan, delikanlı demeye bin şahit ister! Sevim Hanım’ı da alan, teller takınsın… Gene içlerinde en cana yakın o ahretlik kız!”
Doktor sesini çıkarmadı. Elini cama siper edip karşı kıyıların ışıklarına baktı.
RÜYA NASIL ÇIKTI?
Postacı Tevfik Efendi yirmi beş-yirmi sekiz yaşlarında, kendi hâlinde, gençten bir adam. Posta odasının kapısını kapadı, Bakkal Etem Efendi’den boş yağ tenekelerini aldı; eve giderken Kerim’in kahvesinden çağırdılar:
“Tevfik, Tevfik!”
Döndü:
“Ne var?” dedi.
“Seni istiyorlar.”
“Kim istiyor?”
Kahveye girdi, İzzet Bey istiyormuş. Az çok geliri olan bir hanım almış, çoluğu çocuğu olmamış, karısının parasını yer oturur, dünyanın alayında, kurnaz, kendinden başka kimseyi düşünmez bir adam; Tevfik Efendi’nin kapı karşı komşusu. Akşamüstü kahvede yalnız kalmış, kendine konuşacak birini arıyor. Tevfik Efendi’yi görünce:
“Nereye gidiyordun?” diye sordu.
“Hiç, eve gidiyorum…”
“Daha erken, otur. Beraber gideriz.”
Tevfik Efendi oturmak istemedi. Ayakta sallandı. “Gideyim.” diyecekti, İzzet Bey onu alıkoymak için ağır tavırla, yavaş bir sesle:
“Tevfik.” dedi. “Seni bu gece rüyada gördüm… Allah hayırlara tebdil etsin.”
Tevfik sarardı:
“Nasıl?” dedi.
“Seni rüyada gördüm diyorum.”
Tevfik Efendi elinde tenekelerle peykenin kenarına ilişti.
“Nasıl gördün? Pek fena mı?” diye sordu.
“Neden fena olsun, fena da olsa hayra yormalı.”
Kahvecinin çırağına seslenerek:
“Abdullah bir ateş ver!”
Tevfik Efendi tırnağını ne gün kestiğini düşündü. “Yanılıp da ters bir günde kesmiş olmayayım?” Kendince uğursuz saydığı işlerden birini işlemiş olmasından korktu. Fena… İçi sıkıldı. Cebinden posta odasının anahtarını çıkardı, baktı.
“Bir kahve de sana ısmarlayayım!”
“İçmem… Sen beni pek fena mı gördün?”
İzzet Bey, yan gözle Tevfik Efendi’nin yüzüne bakarak:
“İnsanın her gördüğü rüya çıkmaz ya.” dedi. “Kaynanan seni her akşam caminin keneflerine38 düşmüş görüyor da ‘Oğlum zengin olacak!’ diye bana tabir ettiriyor… Ne zengin olduğun var ne bir şey!”
Tevfik hiç cevap vermedi. “Acaba posta odasının kapısını iyice kapadım mı?” diye düşündü, korkmaya başladı. “Neden Abidin anahtarları bana bırakıyor?” diye kızdı. “Kendi işine kendi baksın! Yarın anahtarı geri vereyim, başıma bir felaket gelirse bu postadan gelecek… Gidip posta odasını bir daha yoklamalı.”
“Abdullah, bu tenekeler burada dursun, ben şimdi gelirim.” dedi, kahveden fırladı.
“Nereye gidiyorsun? Gel bak ne diyeceğim…” diye İzzet Bey, arkasından seslendi ise de aldırmadı.
“Şimdi gelirim.” dedi, gitti.
Posta odasının kapısı kapalı, yokladı, sarstı, kapalı. Açıp açmamakta tereddüt etti. Ya birisi cıgara attı ise… Kapıyı açtı. Her şey yerli yerinde, ne duman var ne de kâğıt kokusu. Yerlere, tahta aralıklarına, dolapların altına bakıyordu. Sanki bir taraftan bir ateş çıkacakmış gibi bekliyor, odayı bırakıp gidemiyordu.
Muhabere Memuru Hakkı, kapıdan başını uzattı:
“Sen demin gitmedin miydi?” diye sordu.
“Gittimdi ya gene geldim.”
“Ne o, bir şey mi kaybettin?”
“Yook, bir şey kaybetmedim.”
“E, ne bakınıp duruyorsun?”
“Hiç, bir ateş filan olmasın diye bakıyorum.”
Hakkı ateşi işitince içeri girdi:
“Yoksa bir cıgara filan mı düşürdün? Vallaa hepimiz yanarız… Burası zaten çıra gibi…”
Hakkı da aranmaya başladı.
“Nereye düşürdün?” diye sordu.
“Ben bir şey düşürmedim. Ama olur ya belki biri düşürmüştür diye bakıyorum.”
Hakkı’nın gelişi ona kuvvet oldu. Eğer Hakkı gelmeseydi odayı güç bırakıp çıkardı.
“Haydi gidelim, bir şey yok!”
Çıktılar. Kapıyı kilitlerken Tevfik: “İzzet Bey beni rüyasında görmüş.” diyecekti, alay ederler diye korktu, sesini çıkarmadı. Kahveye
Kenef: Tuvalet.
