икки юз сўмликни олди-да, тиланчига тутди. Аёл афтини буриштирди:
– Каттароғидан йўқми, амак? Бунингизга битта аччиқ буханка ҳам бермайди-ку.
Бу гапдан жаҳли чиққан Дилшод аёлни жеркиб берди:
– Мен пулни супуриб олмайман, олсангиз шу, олмасангиз катта кўча.
Тиланчи кекирдагини чўзди:
– Бўйнингга илоннинг тилидай қилиб галстук бойлаб олибсан-у, тиланиб турган бечора бир аёлга йиртилиб кетган икки юз сўмликни раво кўрасан. Шуми инсоф?
Дилшод эътироз билдирмоқчи бўлди, лекин тилига муносиб сўз ҳадеганда келавермади. У қўл силтади-да, чўнтагидан яна битта икки юз сўмлик чиқариб узатди:
– Етадими?
– Э, амак, бу ердан чиққанлар камида минг беради менга ўхшаганларга.
– Тиланчимисан, талончимисан?
Дилшод кенггина зинанинг бу чеккасига ўта бошлади. Чаққон аёл икки ҳатлашда шу тарафга ўтиб, яна бетон суянчиққа чиқиб ўтириб олди, қўлини чўзди:
– Садақа қилинг, амак…
– Э, жонга тегдинг-ку!..
Дилшод яна бир бор жаҳл билан қўл силтади. Аммо аёл кутилмаганда сал энгашдими, ишқилиб, ногоҳ йигитнинг қўли унинг елкасига тегиб кетдию, чайқалиб кетган тиланчи «Вой!» деганча пастга қулади.
Дилшод жойида донг қотди. Ичкаридан чиқиб келаётган Мансур буни кўриб қолиб, қичқириб юборди:
– Уҳ!
Мансур зиналардан югуриб тушиб юзтубан ҳолида ётган тиланчи аёлга қаради, энгашиб кафтининг орқа томонини унинг бўйнига қўйди ва шу заҳоти отилиб турасола чопиб майдончага чиқди.
– Кет! Дарров кет!
Ҳамон карахт Дилшод аранг сўрай олди:
– Нима… нима бўпти?
Мансур Дилшодни судрагудай қилиб «Нексия»си ёнига олиб борди-да, унинг чўнтагидан калитни олиб, пульт тугмачасини босди, эшикни очиб, йигитни ичкарига киритган заҳоти калитни бураб, моторни ўт олдирди.
– Тез кет, ўртоқ!
– Нима… нима бўпти ўзи?
Мансур қон кафтини кўрсатиб, қаттиқ шивирлади:
– Ўлиб қопти! Томири урмаяпти. Мияси билан бетонга урилипти аммо-лекин. Юзи мажақ бўлган, миясининг қатиғи чиқиб, ҳамма ёққа сочилиб кетган.
Дилшод юзини чангаллаб қолди.
Катта кўчадан ўтаётган «Тез ёрдам» машинасининг чироқлари уларни ёритганди, ваҳимага тушган Мансур беихтиёр гавдаси билан Дилшодни тўсди. Аммо машина тўхтамасдан ўтиб кетди.
– Энди кет, ўртоқ!
Дилшод ташқарига чиқишга уринди:
– Йўқ, мен уни… дўхтирга обораман, тушунтираман. Мен атай қилмадим. Бу тасодиф… эҳтиётсизлик бу…
– Битта гадойни деб келажагингга қора чизиқ тортасанми? Ўзингни ўйламасанг, ота-онангни ўйласанг-чи! Ажалидан беш кун бурун ўлдирмоқчимисан уларни!
– Лекин…
– Лекин-пекини йўқ. Сен кет! Мен қоламан.
Дилшод анграйиб қолди:
– Нима?
– Мен қоламан, ўртоқ.
Дилшод
