style="font-size:15px;"> Муҳиддинбой одатда саволни жуда қисқа берар ва жавоб ҳам шундай бўлишини талаб қиларди. Буни яхши биладиган Рустам янада камсўз бўлди:
– Тинчлик.
– Дарё-чи? Ҳеч ким лойқалатмаяптими?
– Тинч. Лекин бир-иккита итбалиқ ғимирлаб қолибди, деб эшитдим.
– Агар қонуний ишлашмаётган бўлса, ўша итбалиқларинг росмана балиқларга айланмасидан бурун йўқот!
– Хўп.
Муҳиддинбой иш юритувчисига синчков назар ташлади:
– Рустам. Менга қара. Орқаворатдан эшитишимга қараганда, бозорда нархни жуда осмонга кўтариб юборганмишсанлар. Ҳатто Тошкент ҳам чангларингда қолиб кетганмишми-ей.
– Йўғ-э, хўжайин. Ҳаммаси талабга қараб.
– Шунақа дегин… Кўзингга қара, бола. Мен иш одамиман, ҳар биттангнинг орқангдан назорат қилиб юришга вақтим йўқ. Лекин айтиб қўяй: агар бир текширсам, мендан бир сўмингни ҳам беркитолмай қоласан. Мен сени ўғирлик қил деб эмас, ўғирликларнинг олдини ол деб қўйганман бу ишга!
– Албатта, хўжайин.
– Агар харажат-паражатинг бўлса, тўғри ўзимдан сўрайвер. Уқдингми?
– Уқдим.
– Уққан бўлсанг, бор, ишингни қил!
– Хўп.
Рустам ним эгилган кўйи олисроқда турган машинаси томон сассиз юрди.
Муҳиддинбой ҳовлига кирди.
Ичкаридан қўлида жимитдай телефон билан Ҳикоятхон чиқиб келди.
– Меҳмонни кузатдингизми, дадаси?
– Кузатдим. Дилшод келдими?
– Ҳозир гаплашдим. Бир соатларда етиб келаман деди.
– Қаерда экан?
– Бир ўртоғи билан дискотекага борибди. Туғилган кун эмиш.
– Майли, – хотиржам қўл силтади Муҳиддинбой, – ҳозир шунақа жойларга борадиган ёшда-да.
Бироқ Ҳикоятхон бу фикрга қўшилмади:
– Уни сал тергаб қўйсангиз бўларди, дадаси. Бунақа жойларда ҳар хил қаланғи-қасанғилар кўп бўлади. Яна биронта доғулиси алдаб-сулдаб, илинтириб олмасин боламизни.
– Бу нима деганинг, хотин? – қизиқсиниб сўради Муҳиддинбой.
– Ҳозир ким кўп – бой эр ё бўлмаса бой куёв излаб юрган кўп. Бунақалардан ҳар балони кутса бўлади. Аввал ўзларини мулойим супурги қилиб кўрсатишади-да, кейин… Дилшоджонимизнинг соддалигиям бор-да, дадаси.
– Кўп куйинаверма. Содда бўлса пишийди. Ҳаётнинг ўзи пишитиб қўяди.
– Ахир не-не орзуларим бор, – дийдиёсини бошлади Ҳикоятхон. – Тагли-тугли оила билан қуда бўлсак дейман…
– Орзу мендаям бор, хотин. Фақат менинг орзуйим ваҳимага эмас, ишончга асосланган.
– Бу нима деганингиз, дадаси?
– Бу шу деганимки… эрта-индин Дилшод шаҳарга бориб соч-почини олдирсин, кейин бир йўла ўзига тузукроқ кийим-бош ҳам олиб келсин. Тушундингми? Аббос Усмонович билан ҳам, Қаҳрамон Темирович билан ҳам келишилган.
Ҳикоятхон бир зум ўйланиб қолди, кейин яшнаб кетди:
