style="font-size:15px;"> – Албатта чақирамиз, холажон.
Тоҳир чўнтагидан қўл телефонини олиб, рақам тера бошлади.
– Илоё умрингиздан барака топинг, Тоҳиржон…
Ўзининг азалий рақиби Тоҳир билан юзма-юз бўлганидан сўнг кўнглидаги ғашлик баттар ортган, қонли интиқом олиш ўрнига ялтоқилик қилгандай тутгани учун ўзини ўзи ёмон кўриб кетаётган Бердиқул оғир хаёллар оғушида бир-бир босиб уйига келарди. Қамоқдан кейинги биринчи учрашув бунақа бўлиши керак эмас эди. Айнан қанақа бўлиши керак эди, буни Бердиқулнинг ўзи аниқ билмасди, аммо лаҳаддай тор камерада, маҳбуслар билан қисилишиб ётган чоғлари, бир парча осмонни кўролмасдан «дод» дегудай бўлган маҳаллари бошқача учрашувни кўз олдига келтирарди, бошқача…
Симёғочга ўрнатилган чироқ хира ёритиб турган дарвоза ёнидаги қўлбола ўриндиқда Солиҳа эна ҳассасига иягини тираганча, йўлга диққат қулоқ тутган кўйи муштдайгина бўлиб ўтирарди.
Онасини кўриб, юраги санчиб кетган Бердиқул қадамини тезлаштирди. Солиҳа эна ўғлининг оёқ товушларини таниди:
– Келдингми, болам?
– Яна кўчага чиқиб олдингизми, эна?
– Хавотир олдим-да, болам.
– Кечроқ келаман дегандим-ку.
– Шу пайтларам мошинлар юрадима?
– Юради, эна, юради. Мана бу сизга, – у қўлидаги ширин кулчалар солинган салафанни берди.
Она-бола одмигина ҳовлига киришди.
– Яна бўличка опкелдингми, болам, – халтачани сиртидан ушлаб кўрди Солиҳа эна. – Овора бўпсан. Кечқурун Қўзибой ош бериб кетди. Сенга опқўйдим. Ҳозир иситиб бераман.
– Овора бўлманг, эна. Қорним тўқ. Эртага ермиз… Эна, дўхтирга учрашдим. «Олиб келинг, худо хоҳласа битта кичкина операция билан онахонга кўз нурини қайтарамиз», деди.
Солиҳа энанинг ажин босган юзига табассум югурди:
– Болам-эй. Ҳеч тинчимадинг-тинчимадинг-да. Ахир менинг кўзимнинг нури – ўзингсан-ку, болам. – Энанинг ўпкаси тўлди: – Шу уйга… келин келса, неварамни тўйиб ҳидласам, бағримга боссам – кўзларим чарақлаб очилиб кетгани шу-да.
– Эна…
– Шунинг учун менга кўп овора бўлаверма. Шу ёшимда апераса қилдириб, олма билан ўрик бўлармидим. Ўзингни ўйла, болам, ўзингни.
– Мана кўрасиз, эна, ҳали ҳаммаси бўлади. Кўзларингизам очилади, неваралиям бўласиз.
– Ўша кунларни кўрсам армоним қолмасди.
Бердиқул ўзини мажбурлаб жилмайди, онасининг қоқшоқ қўлларини ушлади:
– Кетишга шошилманг, эна. Нима, кетганлар қайтиб келаяптими? Аввал неварангизнинг суннат тўйида ўзингиз бош-қош бўласиз, кейин уйлантириб қўясиз. Ана ўшандан кейин кетиш масаласини ўйлаб кўрсак бўлади.
Молхона тарафдан қўчқорнинг маъраши эшитилди.
– Ем бердингизми?
– Ҳа, маккайи қайнатиб бердим.
– Сиз уйга кираверинг, мен сувини кўрай-чи.
Бердиқул молхона томон юрди, Солиҳа эна ичкарига кираркан, ўзига ҳар бир қаричига қадар ёд бўлиб кетган остонада тўхтади:
