бўларкан”, дея хаёлимдан ўтказдим.
Ўйин давом этди. Топқир бир сира уч марта ютганидан кейин ютқазиб қўйди.
Бирпасда уларнинг атрофини одамлар ўраб олди. Ўйинни кўролмай қолдим. Ўрнимдан туриб қарашга тўғри келди. Энди қартабознинг шериги четга чиқиб қолган, бошқалар қизил қартани топиш билан овора эди. Бири ютар, бошқаси ютқазар… Лекин агар мен ўйнасам, ҳаммасини бехато топаман, деб ўйлардим.
– Мана, – деди ўйинчилардан бири қартани қўли билан босиб.
– Ака, – деди қартабоз унинг юзига қараб, – аввал пулни тикинг, пулсиз очмайсиз.
Ўйинчи шошиб чўнтагига қўлини тиқиб бели букилмаган бир пачка юзталик чиқарди-да, қартанинг устига қўйди. Ютди. Қартабоз ҳам ўғил бола экан, шартта чўнтагидан пул чиқариб санаб берди. Шундан кейин ўйин қизигандан қизиб кетди. Ютганлар қийқиради, ютқазган одам бошини чангаллайди. Менинг эса ичим ёниб, ўйнагим келаяпти-ю, хаёлимда кимдир: “Ҳали сен ёшсан, бунақанги ўйинлар ўйнашингга эрта”, деб кўкрагимдан итараётгандай. Охири чидаёлмадим. Шартта чўнтагимдан эллик сўм чиқардим ва бутун диққатимни қартага қаратдим.
– Киссангга тиқ пулингни, – деди Шокир ака, – бир тийинсиз қолиб очингдан ўлмоқчимисан?
– Ака, ютаман! – дедим мен ғўддайиб. – Мана кўрасиз, ютаман!
– Ўтир-э, жипириқи, – жаҳли чиқди Шокир аканинг.
– Қўйинг, боланинг шаштини қайтарманг, – деди кимдир.
Бу гапдан баттар руҳланиб кетдим ва Шокир акага қишлоқда берган ваъдамни унутиб, энди пул тикмоқчи бўлганимда, биттаси чаққонлик қилиб, бир пачка икки юз сўмликни қартанинг устига ташлади.
– Қирққа ўйнайман, – деди қартабоз, – очманг!
– Қирқта пулим йўқ, бор пулимни тикаяпман, – деди ўйинчи ва иккала қўли билан чўнтакларини уриб кўрсатди.
– Бўпти, – деди илжайиб қартабоз, – фақат шу сафар.
Шу пайт кимдир:
– Қартани алмаштирди, қарта алмашган! – дея ба-қирди.
Аммо унинг гапига ўйинчи қулоқ солмади ва ушлаб турган қартани ўгирганди, қора чиқди.
Ўйинчининг манглайига тер тепчиди, юзи қизарди, ҳансираб нафас ола бошлади. У бирор икки дақиқа шу тахлит турганидан сўнг боя кимдир гапирганини эслаб қолди ва бирдан қартабознинг ёқасидан ушлаб бўғди.
– Пулни қайтар, сен мени алдадинг, пулни қайтар! – дея қичқира бошлади.
– Ҳов, ака! – деди тўпланганлар ичидан биттаси ўйин-чининг елкасидан ушлаб. – Биров сизга ўйна дедими? Ютқиздингизми, чидайсиз-да!
– Ҳалол ўйнамадинглар, ғирромлик қилдинглар, ҳамма кўрди! – деди бўғилиб ўйинчи.
– Ким ғирром ўйнабди, бу бола пастаянна ҳалол ўйнаб келган, мен буни яхши биламан! – деди унинг елкасидан ушлаб турган киши.
Ўйинчи гапга қулоқ соладиган аҳволда эмасди. Бунинг устига, ҳўкиздай қорувли эмасми, ориққина қартабозни автобус деразасига тираб:
– Онангникига
