эсингдан чиқарганга ўхшайсан.
Мен унга жавоб қайтара олмадим. Нимаям дердим? Яна ухламоқчи бўлдим, лекин уйқум келмади. Устигаустак, бошим лўқиллаб оғриди. Кўзимни юмиб жим ўтирдим.
Билмадим, орадан қанча вақт ўтди, бир пайт автобус кескин силкиниб тўхтади, учиб кетаёздим. Ҳайдовчининг болохонадор қилиб сўкингани эшитилди. Кейин у бирдан жимиб қолди. Ҳамма: “Нима бўлди? Нима гап?” – дея бўйнини чўзиб олдинга қарай бошлади.
– Орқага! Орқага ҳайданг, – деди ҳайдовчининг ёрдам-чиси. – Ўтиб кетиб қоламиз.
– Айтгандим мен сенга: “Шулар билан тенглашма, аралашма уларнинг ишларига”, деб. Ана энди, манглайингдан дарча очиб кетади.
– Кўп гапирмай орқага ҳайданг! – бақирди ёрдамчи.
– Кўрмаяпсанми қўлидагини?! – ҳайдовчи ҳам ба-қирди.
– Менда қўл телефони бор, – деди ўртада ўтирган бир йўловчи, – милисага телефон қилайлик.
У қўлидаги кичкина аппаратчанинг тугмаларини босди-да, қулоғига тутиб ким биландир гаплашди. Умримда бунақанги матоҳни кўрмаганман, оғзим очилиб қолди. Анграйганимдан унинг нималар дегани ҳам қулоғимга кирмабди.
Бир маҳал автобуснинг олд эшиги очилди, аёллар изиллаб йиғлай бошлади. Олдинда ўтирганларнинг гапларига қараганда, қандайдир машина автобуснинг олдини тўсиб, ундан қуролланган одамлар тушиб автобусга келаётган экан.
– Бу ёққа туш, ўв ҳўкиз! – деган овоз эшитилди пастдан.
Ким экан бу, деб пешонамни ойнага тираб, ташқарига – автобуснинг очилган эшиги томонига қарамоқчи бўлдим.
– Қарама! – деди Шокир ака қўлимдан тортиб.
Мен унга норози бўлиб кўз ташладим.
– Жим ўтир, – деди у яна қўлини илкис силкиб.
Ҳайдовчининг ёрдамчиси пастга тушиб кетди. Бироздан кейин “қарс-қурс” этган овоз чиқди. Кимдир ингради. Сўнг бирин-кетин икки киши автобусга чиқди. Бирови қўлидаги тўппончани бироз ўйнаб турди-да:
– Ҳамманг чўнтагингда борини чиқар! Агар ким пулини яширса, итдай отиб ташлайман! – деди.
– Қирғин келсин сенларга! – бақирди аёллардан бири. – Йўлтўсарлик қилиб мол топгунча очингдан ўлганинг яхши эмасми?!
– Ҳов, манжалақи, яна бир марта сайрайдиган бўлсанг, тилингни суғуриб оламан, тушундингми?! Босиб ўтир-да, айтганимни сумкачангдан чиқариб тур, ҳозир ёнингга бораман! – деди ўша йигит дағал овозда.
Пешонамдан тер чиқиб кетди. Отам бор-йўғи беш юз сўм берган. Йўл ҳақини тўласам, шимилдириқ ҳам қолмасди. Оёқ-қўлим титраб, бутун умидимни кўзимга жамлаб, Шокир акага қарадим. Кўринишидан у мендан баттар аҳволда эди, биров бўғаётгандай тез-тез нафас олар, кўзлари аланг-жаланг боқарди.
Аксига олиб, зўравон “чўтал” йиғишни энг орқа ўриндиқлардан бошлашини айтди-да, биз томонга лапанглаб кела бошлади.
– Тўхтанг, ука, – деди бир маҳал, боя қўлидаги қана-қадир матоҳ билан телефон қилган киши йўлтўсар унинг ёнидан ўтиб кетаётганида ўрнидан туриб, – бир нарсага келишайлик.
Зўравон
